Dvadesetsedmog oktobra 2018, naoružani napadač je ušao u sinagogu Drvo života u naselju Squirrel Hill u Pittsburghu, Pennsylvaniji, dok su održavane jutarnje službe za Sabat. Ustrijelio je i usmrtio 11 osoba i ranio sedam. Ovaj ubilački napad je smatran najsmrtonosnijim napadom na jevrejsku zajednicu u SAD-u. Osumnjičeni, 46-godišnji Robert Gregory Bowers, je uhapšen i optužen za desetak federalnih zločina. Bio je zloglasni rasista sa historijom antisemitskog govora mržnje na društvenim mrežama.
U 2006, mladog Jevreja po imenu Ilan Halimi, otela je banda zahtijevajući značajnu otkupninu od njegove porodice, „vjerujući da su bogati jer su Jevreji“. Mučen je tri sedmice i potom je pronađen bačen u predgrađu Sainte-Genevieve-des-Bois. Umro je na putu za bolnicu. Ranije ove godine, drvo posađeno u njegovo ime je posječeno.
U Engleskoj, rekordan broj antisemitskih napada u posljednjim godinama uključuju: „muškarca koji je išao prema sinagogi kada je na njega bačena hrana iz auta, ženu kojoj su pljunuli u lice u atuobusu, jevrejsku pekaru koja je vandalizirana antisemitskim grafitima, i ciglu koja je bačena na staklena prednja vrata sinagoge“.
Cifre su zapanjujuće i širom Evrope. „Antisemitizam raste naglo širom Evrope, stručnjaci su rekli“, kako stoji u nedavnom izvještaju Guardiana, „Francuska je prijavila porast u broju krivičnih djela protiv Jevreja od 74 posto a iz Njemačke su rekli da je broj nasilnih antisemitskih napada skočio za više od 60 posto“. U članku je dalje pisalo: „Ove cifre potvrđuju rezultate tri nedavna istraživanja širom Evrope koja pokazuju da Jevreji osjećaju da su izloženi većem riziku, i da doživljavaju više napada, usred uopćenog porasta u rasističkom govoru mržnje i nasilju u značajno grubljoj, više polariziranoj političkoj okolini.“
Duboki korijeni antisemitizma u Evropi su rašireni i ubilački. Od produžene historije pogroma do Križarskih ratova do užasa Holokausta, i duge i prljave historije između, evropski Jevreji su bili stalna tema neutemeljene klevete, zlobnog blaćenja, zloćudnih laži i glasina, najzad genocida pod nacističkom Njemačkom. Ni na jednom drugom kontinentu, ni u jednoj drugoj državi ili kulturi nisu Jevreji tako brutalizirani kao u Evropi.
Iako nijedna druga klima ili kontinent nisu u potpunosti imuni na njega, antisemitizam je specifično evropska bolest, a evropsko kršćanstvo je glavni krivac u tom pokolju. Implikacije Pape Piusa XII (1876-1958) tokom evropskog Holokausta su mu donijele titulu „Hitlerovog Pape“. U Roots of Hate: Anti-Semitism in Europe before the Holocaust (Cambridge, 2003), William I Brustein nudi široki spektar religijskih, rasnih, ekonomskih i političkih korijena ove evropske bolesti.
Kritika cionizma nije antisemitizam
Antisemitizam je užasna činjenica, a cionisti su pretvorili antisemitizam u još užasniju lažnu optužbu. Nedavni primjeri demokratske predstavnice Ilhan Omar i Jeremyja Corbyna, lidera Laburističke stranke, pokazuju konzistentnu i sistematsku zloupotrebu optužbe antisemitizma koja se spočitava bilo kome i bilo gdje ko se usudi podići svoj glas u znak podrške Palestincima kritikujući ubilačku historiju cionizma u toku okupacije i krađe Palestine.
Potčinite se cionističkoj krađi Palestine i pokolju Palestinaca tiho – bilo šta drugo i za cioniste ste antisemit. Žalili su se konstantno dok se njihov obmanjeni brod nije nasukao.
Na osnovu njihovih javnih stavova, ni Omar ni Corbyn nisu antisemiti. Oni su samo i blago kritični spram izraelskih politika, i u slučaju Omar spram neumjerene i opasne moći cionističkih lobija u SAD-u. To ih ne čini antisemitima. To ih čini kritičnima spram kolonijalnog projekta i njegove aktivne propagandne mašinerije.
Optužba za antisemitizam nije slaba. Cionisti znaju šta rade. Oni puštaju ovu optužbu da utišaju, paraliziraju i neutraliziraju svoje političke oponente. Dugo vremena su bili uspješni, dok njihov trik nije postao poznat širom svijeta.
Cionisti tvrde da je država Izrael uspostavljena da zaštiti Jevreje od progona. Ovo je lažna tvrdnja. Uspostavljanje države Izrael u Palestini, gdje su Jevreji oduvijek živjeli zajedno sa muslimanima i kršćanima, bio je evropski kolonijalni projekat i pogoršalo je teror koji dolazi prema Jevrejima.
Danas je antisemitizam stvaran a cionisti su kategorijski nekvalifikovani čak da detektuju, a borbu protiv da i ne spominjemo. Jevreji su žrtve a cionisti su korisnici antisemitizma. Premijer Izraela, Benjamin Netanyahu, slobodno i otvoreno izabran kao vrhovna politička ličnost cionista, zadrti je rasista sa raširenom koalicijom sa svim drugim rasistima, uključujući antisemite, glavni među njima je američki predsjednik Donald Trump.
Cionisti su optužbu antisemitizma koristili kao oružje i tražili su načine da paraliziraju, kazne i neutraliziraju one koji se usude govoriti u ime Palestinaca. Ovaj veoma nasilan čin diskvalifikuje cioniste od optuživanja bilo koga – čak, i zapravo posebno, stvarnih antisemita. Da bi se borio protiv antisemitizma, borac mora imati moralni autoritet. Kao rasističkoj aparthejdnoj državi, Izraelu nedostaje moralni autoritet. Kao ideologiji rasističke okupacije Palestine, cionizmu nedostaje taj moralni autoritet. Kao aktivnim, zadrtim ili liberalnim zagovornicima te ideologije krađe zemljišta, okupacije i povećavajućeg genocida nad Palestincima, cionistima nedostaje taj moralni autoritet.
Zapomagati „Eto vuka“
Cionisti imaju dva smrtonosna oružja na raspolaganju, koja su oba sada sasvim neupotrebljiva i zastarjela: prvo je njihova velika gomila nuklearnog oružja a drugo je njihovo prazno blaćenje antisemitizma.
Od primjera kada pišu umišljene autorske članke u Haaretzu ili New York Timesuili bilo čega drugog između do primjera kada zahtijevaju i iznuđuju milijarde dolara vojnog iznuđivanja od SAD-a, cionisti se oslanjaju na ova dva oružja – da su jedina nuklearna sila u svojoj regiji na usluzi imperiji i da bilo ko ko se usudi reći im da su banda rasističkih evropskih doseljeničkih kolonizatora lopova koji kradu Palestinu jedno po jedno naselje, oni počnu udarati i vikati, kao pastir iz poslovice: „Vuk!“
Tako su dugo i mnogo puta i u mnogo lažnih prilika zapomagali vuk da utišaju svoje političke neprijatelje da im danas niko ne vjeruje sve i ako detektuju pravi antisemitizam.
Ako ne cionisti, ko onda ima moralni autoritet da detektuje i bori se protiv antisemitizma?
Prvi i prije svega, Jevreji su se borili protiv antisemitizma kroz dugu i kontinuiranu historiju. Oni su žrtve ove smrtonosne evropske bolesti. Oni su mnogo platili zbog te mržnje. Oni vode u globalnoj bici protiv svih vrsta rasizma, antisemitizma posebno.
U nedavnom članku koji nosi naslov „Razotkrivanje mita da je anticionizam antisemitski“ Peter Beinart je s pravom istakao „svud po svijetu je alarmantno vrijeme da budete Jevrej – ali združiti anticionizam sa mržnjom prema Jevrejima je tragična greška“. To je više od „greške“. To je podmukla zamka. Beinart je jedan od mnogih drugih kritičkih mislilaca i progresivnih Jevreja i jevrejskih organizacija koje se otvoreno, hrabro i uvjerljivo zalažu protiv izjednačavanja kritike Izraela ili čak cionizma sa mržnjom spram Jevreja.
Kao stvar principa, ja se ne slažem sa kritičkim misliocem koji prvo izjavi da je Jevrej prije nego što se upusti u kritiku Izraela ili cionizma. Ja nikada ne bih započeo svoju kritiku militantnog islamizma, ili ISIL-a (ili ISIS-a), ili Saudijske Arabije ili bilo kojeg drugog vladajućeg muslimanskog režima prvo izjavivši – „Ja sam musliman“. Jevreji su oduvijek na pročelju svih vrsta pokreta za društvenu pravdu. Njihovo protivljenje Izraelu ili cionizmu nije izuzetak. To je uspjeh cionističke propagande ako mi ikada identificiramo judaizam sa cionizmom.
Političari kao što je francuski predsjednik Emmanuel Macron koji izjednačavaju kritiku cionizma sa antisemitizmom pokazuju svoju historijsku i intelektualnu nepismenost. Kako Azmi Bishara ističe u nedavnom eseju, anticionizam je znatno jevrejski fenoment. Jevreji su na čelu borbe protiv cionizma. U svom historijskom neznanju, ili političkom šarlatanizmu, ili kombinaciji i jednog i drugog, Macron okreće Jevreje protiv njih samih.
Muslimani moraju biti na čelu
Moralna je i politička dužnost muslimana da se pridruže Jevrejima u njihovoj borbi protiv antisemitizma. Muslimani moraju biti na čelu borbe protiv antisemitizma jer je islamofobija naličje iste bolesti. Ni Izrael, niti Saudijska Arabija, niti bilo koja druga muslimanska država na planeti nije u moralnoj poziciji da se pridruži Jevrejima i muslimanima u ovoj sudbonosnoj bici.
Kako pokazuje užasavajući masakr nad muslimanima u Christchurchu na Novom Zelandu 15 marta, muslimani i Jevreji (kao i Aframerikanci i uistinu bilo koja druga zajednica koju ovi „bijelci“ smatraju strancima u svojim doseljeničkim kolonijama) su identične žrtve bijelih supremacista širom svijeta.
Već više od decenije, ja zastupam stav da je islamofobija najnovije izdanje istog duha koji je podsticao evropski antisemitizam. Jevreji i muslimani su gotovo identične žrtve evropske rasističke mržnje. Historijski, Jevreji su interni a muslimani eksterni drugi rasističkih Evropljana. U Indiji, na Mijanmaru i u Kini, vladajuća islamofobna elita kopira evropske rasiste u svojim praksama.
Nedavna migracija muslimana u Evropu pogoršala je tu mržnju i preusmjerila antisemitizam u islamofobiju. Evropska podrška Izraelu, ključno je imati na umu, i mržnja prema muslimanima su međusobno povezani. Oni žele da evropski Jevreji napuste Evropu i odu u Izrael sa istim intenzitetom s kojim žele da se muslimani vrate u svoje države. Evropska ksenofobija se zasniva na istom obmanjujućem rasizmu koji je porodio nacizam u Evropi.
Jevreji i muslimani su prirodni saveznici u ovoj bici protiv rasizma u isprepletenim oblicima ukorijenjenog antisemitizma i raširene islamofobije. Cionisti i Evropljani rasisti ovo znaju. Združivanje cionizma i judaizma, kako je nedavno pokazao Macron, lažna je zastava da se unese zabuna u ovo pitanje i spriječi aktivna solidarnost ove dvije glavne žrtve njihovog rasizma.
Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.
