Ministar unutrašnjih poslova Njemačke Thomas de Maizerie založio se za pritisak na zemlje članice Evropske unije koje ne žele primiti izbjeglice. On je čak predložio i kažnjavanje članica koje ne prihvate dogovorene kvote o prijemu izbjeglica. Hoće li od ove inicijative biti išta teško je pretpostaviti, makar je riječ o spašavanju evropskog obraza, ali inicijativa njemačkog ministra je tračak nade za institucionalno zaustavljanje divljanja pojedinih članica Evropske unije preme izbjeglicama iz Sirije, Afganistana i Iraka.
Kranje je vrijeme da Evropska unija analizira ponašanje svojih članica u krizi sa izbjeglicama.
Ako je ljudski, humano, civilizacijski, pa i ako hoćete evropski, a jeste, ono što rade njemački građani dočekujući izbjeglice na željezničkim stanicama u Minhenu ili Frankfurtu, ali i njihova kancelarka Angela Merkel, koja javno osuđuje rasističke napade na izbjeglice i ne ustručava se posjetiti ih u izbjegličkim centrima; ako je ljudskost, a jeste, progovorila u primijeru Finske Juha Sipili, kada je javno saopštio vlastitu spremnost da svoju kuću ponudi za smještaj izbjeglica rekavši da je manjak suosjećajnosti sa izbjeglicaima trenutno najveći evropski problem; ako je humano i ljudski, a jeste, to što je švedska humanitarna organizacija izrazila spremnost da avionima do Švedske prevozi izbjeglice iz Sirije kako bi bili pošteđeni opasnoti koje ih vrebaju na dalekom putu na kome troše hiljade dolare ili se njihova nada završava “smrznuta u nekoj hladnjači” ili dubinama Sredozemnog mora; ako je humano, a jeste, ponašenje zvaničnog Beča koji o svom trošku šalje taksiste na mađarsku granicu kako bi prihvatili izbjeglice i prevezli ih dalje – šta je onda u odnosu na takvo ponašanje djelovanje zvanične Budimpešte?
Možda zvuči preteško, ali regent Miklos Horty, koji je Mađarsku približio Hitleru i počinio jeziva zvjerstva nad mađarskim Jevrijima i Romima, dakle drugim i drugačijima od Mađara, dobio je po svemu dostojnog nasljednika u ličnosti mađarskog premijera Viktora Orbana. Njegova vlada je izvor ksenofobije, rasističkog ponašanja, mržnje i ponižavajućeg postupanja institucija mađarske vlasti prema izbjeglicama.
Krajnje je vrijeme da neko iz Brisela postavi jednostavno pitanje Viktoru Orbanu: Koje se to evropske vrijednosti štite bodljikavom žicom na mađarsko-srpskoj granici; maltretiranjem iznemoglih izbjeglica na željezničkoj stanici u Budimpešti; bacanjem sendviča izbjeglicama od strane mađarske policije kao da je riječ o hranjenju opasnih životinja u zoološkom vrtiu; ovlaštenjima vojsci da bez sudskog naloga može ući u bilo koji objekat u dubini od 60 kilometara od granice, kako bi na licu mjesta provjerili da li je kod nekog Mađara ljudskost u drugi plan potisnula nacionalne interese koje u svom pomahnitalom obračunu sa izbjeglicama diktira Viktor Orban; hapšenjem, suđenjem i zatvaranjem majki sa djecom, nedužnih ljudi koji su se drznuli, bježeći o sirijskog ratnog pakla, sigurniji život potražiti u Evropi, a najkraći put je preko Mađarske.
Zbog svega toga se i podmetanje noge muškarcu sa djetetom u naručju od strane jedne mađarske kamermanke, dakle riječ je o ženi, od kojih se očekuje veća empatija za stradalnike, djecu posebno, može tumačiti kao plod kampanje mržnje protiv izbjeglica koju finansira Orbanova vlada. I dok se njemački ministar unutrašnjih poslova zalaže za kažnjavanje zemalja koje odbijaju prijem izbjeglica, mađarska vlada kažnjava izbjeglice.
Kada se primjeri sa početka ovog tekst stave na terazije zajedno sa akcijama mađarske vlade, onda nije teško zaključiti da je ono što čini Viktor Orban rudimentarni oblik fašizma pred kojim Evropa, ali ni svijet, ne smije zatvarati oči.
