Mit je jedna od arhetipskih književnih formi koja je u davna vremena služila konsolidaciji neke zajednice. U nekim, pak, zajednicama mitovi i danas tome služe. Srpsko društvo, naprimjer, njeguje ovu književnu formu u raznim oblicima, a mitovi proizišli iz srpskog nacionalnog korpusa mogu se u pratiti od Kosovskog boja do SP u Rusiji.
Možda ne bi mnogi bili spremni to priznati, ali fudbal danas zamjenjuje sve one plemenite ciljeve: nacionalni suverenitet, čast, etnički dignitet. Fudbal podrazumijeva plemensku lojalnost i suparništvo, simboličke rituale, fantastične legende, idole, epske bitke, ljepotu, fizičko ispunjenje, čak intelektualno zadovoljstvo, vrhunski spektakl i duboki osjećaj pripadnosti.
Zanimljivo je da se u srpskom taboru rane na Kosovski boj i na, recimo, utakmicu protiv Švicarske – tradicionalnog srpskog neprijatelja – skoro gleda kao na jednu bitku. S Kosovom i svemu što s Kosova vodi porijeklo, poput Xhake i Shaqirija, Srbi baš i nemaju sreće. Gorke kosovske rane, podsjetimo se, Srbi su pamtili 600 godina, pa je ratni zločinac Ratko Mladić 11. jula 1995. godine u Srebrenici poručio: “Evo nas u srpskoj Srebrenici. Napokon, došao je trenutak da se posle bune protiv dahija Turcima osvetimo na ovom prostoru.”
Srbi jesu specifični po tome što se civilima jednog naroda svete za bitku koju su izgubili od vojnika drugog naroda, ali i po tome što u svojoj historiografiji bitku na Kosovu uporno predstavljaju kao pobjedu. Valjda su Srbi jedini narod ikad i igdje koji se sveti za vlastitu pobjedu.
Zbog gorkih iskustava s Kosovom, predsjednik Srbije Aleksandar Vučić u svom motivacionom govoru uoči mundijala je poručio: “A podrazumeva se da švajcarsku reprezentaciju ubedljivo pobedite. Hvala.” Vučićev kosovski boj, za razliku od Mladićevog, novijeg je datuma i seže u period prije 10 godina, ali i taj svoj poraz Srbi odbijaju priznati, pa Vučić podsjeća svoje fudbalere da Švicarsku uvjerljivo pobijede, valjda kako bi se opet osvetili za Kosovo.
I baš kao u Mladićevom slučaju, osveta ide preko tuđih leđa. Mladić se svetio Bošnjacima zbog Turaka, a Vučić bi da se sveti Švicarskoj zbog Kosova. Ipak, Srbija ne samo da je izgubila,već su preokret na bojnom polju kalinjingradskog stadiona režirala dvojica Albanaca porijeklom s Kosova, koji su pri proslavi trijumfalno klepetali krilima albanskog orla. Još jedna izgubljena kosovska bitka!
A ono čega se stvarno plaše srpski nacionalisti, kako objasni Milojko Pantić, legendarni srpski komentator, jeste pomisao da su Xhaka i Shaqiri mogli igrati za Srbiju, a ne za Švicarsku.
