Poslije ubistva šefova “zemunaca” Dušana Spasojevića Šiptara i Mileta Lukovića Kuma u martu 2003. godine, na čelo te grupe stao je Bojović, kako tuzilaštvo za organizovani kriminal navodi u optužnici protiv njega, a svoju je moć učvrstio nakon predaje i zatvaranja Milorada Ulemeka Legije.
Akcija “Sablja”
Tokom skrivanja članova klana, koji su uspjeli da pobjegnu pravosudnim organima Srbije tokom akcije “Sablja”, Bojović im je pružao finansijsku i logističku podršku ali i nalagao da za njega vrše krivična djela.
Taj klan u najužem sastavu osim Spasojevića, Lukovića i Ulemeka, činilo je još desetak njihovih ljudi od poverenja među kojima je Vladimir Milisavljević zvani Budala, koji je u sredu sa Bojovićem uhapšen u Španiji.
Još samo dva pripadnika tog klana, Milan Jurišić Jure i Ninoslav Konstantinović, u bjekstvu su, mada se špekuliše da su likvidirani. “Pravi zemunci” su osim njih bili Dušan Krsmanović, Nikola Bajić, Miladin Suvajdžić zvani Đura Mutavi, Dejan Milenković Bagzi, braća Miloš i Aleksandar Simović. Zoran Vukojević Vuk, bio je šef obezbijeđenja u vili u Šilerovoj koja je služila i kao sastajalište pripadnika klana.
Suvajdžić, Milenković i Vukojević pristali su da sarađuju sa pravosuđem i postali svjedoci saradnici u procesima za ubistvo premijera Đinđića i krivična djela “zemunskog klana”, što je Vukojevića 2005. koštalo glave, dok su svi ostali osuđeni na višedecenijske kazne zatvora i neće skoro na slobodu.
“Prošireni sastav” u kom je djelovao klan dok su na njegovom čelu bili Spasojević i Luković činile su grupe iz raznih dijelova
Beograda koje su za njih dilale kokain, vršile likvidacije i činile druga krivična djela. Sretko Kalinić, koji je u utorak ujutru pokušao da pobjegne iz pritvorske jedinice u Specijalnom sudu bio je jedan od glavnih egzekutora zemunske grupe, a prema svjdočenju pripadnika klana on je povremeno “angažovan” za kriminalne likvidacije i druge prljave akcije. Na dušu mu se stavlja više od 10 ubistava, otmica, kao i učesće u ubistvu premijera zbog čega je pravosnažno osuđen na 30 godina zatvora, dok je za krivična djela koja je izvršio za “zemunce” osuđen na 40 godina zatvora.
Zemunski klan proizašao je krajem devedesetih godina iz Surčinskog klana na čijem je čelu bio Ljubiša Buha Čume, a počeo intenzivno da jača nakon njegove svađe sa Spasojevićem.
Buha je 2002. počeo da sarađuje sa Tužilaštvom za organizovani kriminal, a poslije ubistva premijera utvrdio je svoj status svedoka saradnika u procesu protiv optuženih za taj atentat kao i “zemunskog klana”.
Vođe “zemunskog klana” Spasojević i Luković likvidirani su 27. marta 2003. godine, nakon što su pružili oružani otpor policiji prilikom pokušaja hapšenja u kući u Barajevu gdje su se skrivali dvije sedmice nakon ubistva premijera.
Istog dana kada je ubijen Đinđić, 12. marta 2003, raspisana je potjernica za pripadnicima “zemunskog klana”, a većina njih je uhapšena tokom dvomjesečne akcije “Sablja”.
Ulemek se predao 9. maja 2004. u Beogradu, nakon 14 meseci skrivanja.
Milenković je uhapšen u Solunu u julu 2004. godine, a početkom 2005. je izručen Srbiji, poslije čega je postao svjedok saradnik.
Miloš Simović se krio do 25. novembra 2006. kada je uhapšen u Beogradu. Njegovom bratu Aleksandru to je uspijevalo, kao i Sretku Kaliniću, sedam i po godina. Kalinić je uhapšen 8. juna u Zagrebu pošto ga je Simović ranio u nogu, a Simović sutradan uveče na srbijansko-hrvatskoj ranici.
Vukojević je ubijen u svojoj kući u Zemunu, a likvidirali su ga kako se sumnja upravo odbjegli “zemunci” iz osvete za “cinkarenje”.
Poslije devet godina skrivanja poslednji “zemunac” pod kontrolom Spasojevića, Milisavljević, “pao” je prije dva dana u Valensiji.
Osuđen je u odsustvu na 40 godina zatvora zbog krivičnih dijela koja je izvršio kao pripadnik klana i na 35 godina zatvora zbog učešća u ubistvu premijera Srbije.
Pošto je postao vođa “zemunaca”, Bojović je, prema navodima optužnice organizovao likvidacije.
Naložio je ubistvo Branka Jeftovića Jorge, a lično je učestvovao u pokušajima ubistva Andrije Draškovića i Zorana Nedovića Šoka 2004. godine, kada su ubijeni njihovi tijelohranitelji, navodi se u optužnici po kojoj se Bojoviću sudi u odsustvu pred Specijalnim sudom u Beogradu.
Što se tiče preostala dva “zemunca”, Kalinić je prema pisanju zagrebačkih medija, poslije hapšenja tamošnjoj policiji ispričao da je je Jurišića ubio u Španiji, da ga je doslovno raskomadao, samljeo u mašini za mljevenje mesa, spakovao u plastične vrećice i bacio ih u rijeku.
Otkrio je i ko su mu bili pomagači u tom ubistvu, te da su stan gdje su ubili Jurišića poslije okrečili kako bi sakrili tragove krvi.
Takođe je navodno ispričao i da je Ninoslava Konstantinovića ubio u Srbiji još 2003, takođe na monstruozan način – u jednom stanu na Novom Beogradu, tako što je isekao telo na veće komade i zakopao ih nedaleko od “Ikarbusa”, na mjestu gde su “zemunci” krili oružje.
Za sada ostaje neizvjesno da li se može vjerovati Kaliniću ili im samo daje alibi, ali zemunske grupe” više nema.
Tužilaštvo za organizovani kriminal u optužnici od oktobra 2010. navodi da je Bojović stao na čelo “zemunskog klana” poslije ubistva njegovih vođa Spasojevića i Lukovića u martu 2003. godine, a svoju moć učvrstio je nakon hapšenja Legije.
Bojović je bio uhapšen u oktobru 2007. godine zbog sumnje da pomaže odbjeglim “zemuncima”, ali je u nedostatku dokaza optužen samo za nedozvoljeno držanje oružja, zbog čega je sedam mjeseci kasnije osuđen na 15 meseci zatvora i pušten da se brani sa slobode do pravosnažnosti presude.
Bojović je napustio Srbiju u junu 2010. godine, nedugo poslije hapšenja Kalinića i Simovića.
Glavni egzekutor
Za njim je u septembru 2010. raspisana međunarodna potjernica po podizanju optužnice koja ga tereti da je organizovao ubistvo Draškovića, Nedovića i Jorge.
Bojovića je sa pomenutim ubistvima, ali i drugim krivičnim djelima povezao Kalinić, koji je Srbiji izručen iz Hrvatske 25. augusta 2010. godine.
Kalinić je detaljno opisao izvršenje ubistava i neuspjelih likvidacija, navodeći da to nije radio zbog novca već zbog prijateljstva sa Bojovićem koji je sve organizaovao. Prema njegovim navodima, sa Bojovićem je došao u sukob 2009. godine.
Osim Bojovića i Milisavljevića u Španiji su sa njima uhapšeni i Vladimir Mijanović zvani Zuba i Siniša Petrić.
Petrić važi za glavnog egzekutora Bojovićevog klana, a prošle godine su srbijanski mediji objavili da je njemu povjerena organizacija i izvršenje atentata na dvojicu visokih funkcionera MUP-a Srbije. Mijanović je Bojovićev kum, koji bar u javnosti nije povezivan sa krivčnim djelima u Srbiji.
