Podaci o platama i troškovima rada najbolje pokazuju koliko je veliki jaz između razvijenih država članica Evropske unije i onih siromašnijih.
To se najbolje vidi kroz iseljavanje i useljavanje radne snage iz jedne zemlje u drugu omogućeno kroz slobodu kretanja radnika u Evropskoj uniji.
Odliv mozgova za jednu zemlju znači dolazak mozgova drugoj, i to posljednjih nekoliko godina osjeća i Hrvatska iz koje se iseljavaju ljekari, medicinske sestre, vozači, mašinbravari, mahom u Njemačku, Irsku, skandinavske zemlje, a veća plata za to je glavni, iako ne i jedini, razlog.
Prema podacima Eurostata, brutosatnica u Evropskoj uniji varira od 4,1 euro, koliko iznosi trenutno u Bugarskoj, do 40,7 eura, koliko je u Njemačkoj.
Radnik u Njemačkoj prema tim podacima zaradi gotovo pet puta više nego u Hrvatskoj gdje je prosječna satnica 9,6 eura.
Treba pomenuti i Norvešku koja nije članica Evropske unije, ali je evropski rekorder sa satnicom u iznosu od 51,2 eura.
Uz Bugarsku i Hrvatsku među zemljama koje imaju najniže satnice u Evropi su Rumunija (5 evra), Litvanija (6,8), Latvija (7,1 euro), Mađarska (7,5), Poljska (8,6).
Na suprotnoj strani ove ljestvice su, uz spomenutu Njemačku, Belgija sa satnicom od 39,1 evro, bogati Luksemburg (36,2) i Švedska (37,4), i za hrvatske iseljenike atraktivna Irska gdje je prosječna cijena sata rada 30 eura.
Svaki treći radnik u Evropi jedva spaja kraj s krajem, istakli su krajem prošle godine evropski sindikati okupljeni u Evropsku konfederaciju sindikata (ETUC) dogovarajući na sjednici svog izvršnog odbora pokretanje kampanje kojom će se kroz cijelu 2017. godinu boriti za povećanje plata za sve evropske radnike.
“Profiti i plate menadžera odavno su se oporavili od krize, ali plate radnika još se uvijek nisu vratile na onaj nivo prije krize”, upozorava vodstvo ETUC-a.
ETUC će zajedno sa evropskim sektorskim sindikatima i nacionalnim čelnicima istražiti razlike u platama širom Evrope, uključujući zaostajanje plata u odnosu na produktivnost, kompanije koje zadržavaju izrazito visok udio profita za sebe umjesto da profit dijele sa radnicima kroz veće plate, kompanije koje imaju izrazito velike razlike u platama između onih na vrhu i niže plaćenih radnika, nepravedne razlike u platama među sektorima u različitim zemljama, i zemlje sa posebno niskim minimalnim platama ili nepravednim izuzecima iz plaćanja minimalne plate.
