Vejselj Hamza je u 49-oj godini života preselio na bolji svijet juče, a danas u petak, 15. februara, obavljena mu je dzenaza iza džume-namaza i ukopan je na mezarju u svom rodnom selu, Gornjoj Rapči u opštini Dragaš.
Vejselj Hamza je u 49-oj godini života preselio na bolji svijet juče, a danas u petak, 15. februara, obavljena mu je dzenaza iza džume-namaza i ukopan je na mezarju u svom rodnom selu, Gornjoj Rapči u opštini Dragaš.
Neka Allah dželešanuhu uvede Vejselja Hamzu u Dženet lijepi. Ono što mi, kao smrtni i griješni ljudi, možemo posvjedočiti, stepenom svoje spoznaje, jeste – da je Vejselj to mjesto u Dženetu zaslužio – svojim djelovanjem na ovome svijetu… Prisutnost velikog broja ljudi – mještana, prijatelja, poznanika, kako iz Gore, tako i iz Župe, Podgore, Opolja, Žura… grada Prizrena, Kuksa iz Albanije…, od svih nacionalnosti, na današnjoj njegovoj dženazi u rodnom selu, jedna je od potvrda tog ljudskog svjedočenja…
Vejselj je bio prije svega saburli čovjek, koji je razumijevao ljude, vrijeme i prostor u koje je živio. Bio je dobar suprug, otac, brat… u svojoj porodici, dobar prijatelj i saradnik s onima koje je poznavao… Skroman čovjek… vjernik… duhovnjak… Jedan je od najboljih pjesnika na bosanskom jeziku na Kosovu. (A da je sreće i svebošnjačkog povezivanja, bezbeli bi bila slična valorizacija njegovog pisanja i na širim prostrima bosanskog govornog područja)…
Mnoge svoje pjesme je objavljivao paralelno i na lokalnom govoru svoga zavičaja …
Bio je povremeno član naše redakcije revije na bosanskom jeziku “Selam” i časopisa Takvim i redovni saradnik sa brojnim dobrim tekstovima i sa svojom poezijom, a neke od svojih pjesama je i po prvi put objavio u našoj reviji…
Vejselj Hamza je s nama redovno sarađivao i oko početnog organiziranja udruženja oko kruga saradnika revije “Selam” u devedesetim godinama minuloga vijeka, te je učestvovao na svim našim Susretima bošnjačkih pisaca Kosova, prije i poslije rata na Kosovu…
Neposredno poslije rata, aktivno se uključio u konsolidaciji predstavljanja građana Gore u novoformiranoj privremenoj vlasti u opštini Dragaš…. Međutim, ubrzo se opet vratio svojim starim i novim pisanim djelima, ali i svom zanatu od koga je radom u Podgorici (Crna Gora) hranio svoju porodicu…
Svoju vrjednu djecu je poslije rata školovao na bosanskom jeziku …
Bolest i smrt su u Božjoj ingerenciji… Vejselj Hamza je i u svom hastaluku pokazao onu svoju najbolju osobinu – saburluk… Učinio je što je bilo u njegovoj moći da se izliječi… Čak nije mnogo o tome ni govorio drugima, a najmanje se o tome žalio okolo…
Taj saburluk i volju za intelektualnim radom smo jasno primijetili i moja malenkost i novinar Refki Alija prilikom našeg posljednjeg viđenja s njim tokom zijareta u njegovoj kući u Rapči, prije nepun mjesec dana… Pokazivao nam je svoje zadnje intelektualne napore i radove – između kojih i prevođenje sa staroosmanskog jezika sadržaja nekog starog čitaba od svog rahmetli star-baboga, kojem je prilazio s dužnim pijetetom, kao jako vrijednom naslijeđu, što ta knjizica u suštini i jeste…
Iza svakog insana koji preseli na bolji svijet ostaju na ovom svijetu njegova (hajir) porodica i njegovi hajrati, u koje spadaju i pisana djela… Vidjeli smo, Bogu hvala, da su iza Vejselja Hamze ostala hajirli djeca i hanuma, ali su ostala i dobra djela, tj. njegove dobre knjige… Daće Bog da će se s njima ponositi i njegovi najbliži i svi drugi dobri ljudi, a zasebno Bošnjaci Kosova… Molimo Boga da to Vejselju naknadno upisuje u sevape, po Njegovoj volji i hadisu Božjeg Poslanika Muhammeda, a.s. …
Još jednom izražavam sabur i selamet njegovoj porodici i jaranima.
Ćerim Bajrami
