Srbija je nakon više od 12 godina od ubistva premijera Zorana Đinđića konačno ušla u trag zakopanom blagu zemunskog klana, piše srbijanski Informer.
List se poziva na izvore iz Tužiteljstva za organizirani kriminal i navodi da se došlo do najnovijih saznanja o blagu zemunskog klana koja ukazuju da je ono zakopano najvjerovatnije u šumi kraj aerodoroma “Nikola Tesla”.
– Uz iskaze Miloša i Aleksandra Simovića pojavili su se još neki dokazi i ozbiljnije indicije da deseci miliona eura i dan-danas leže zakopane u Surčinu – kaže njihov izvor iz istrage.
Bivši šef Uprave kriminalističke policije MUP-a, Mile Novaković, uvjeren je da je novac Dušana Spasojevića Šiptara i dalje zakopan.
– Pravilo “zemunaca” bilo je: ako ne znaš što ćeš s parama zakopaj ih! Sigurno ih nisu držali u trezorima švicarskih banaka – kaže on.
Bivši član zemunskog klana, Miloš Simović, osuđen na 40 godina zatvora zbog ubojstva premijera i druge mafijaške zločine, spreman je otkriti točnu lokaciju na kojoj je prije 13 godina s bratom Aleksandrom, po nalogu Dušana Spasojevića, zakopao 22 miliona eura i više od 10 kilograma zlata.
O zakopanom blagu Dušana Spasojevića Šiptara je još 2007. godine pričao i Milošev rođeni brat Aleksandar Simović, također osuđen na 40 godina zatvora. Njihovi iskazi se potpuno poklapanju.
– Miloš tvrdi da je s bratom Aleksandrom u šumi pored autoceste u vrećama zakopao 22 miliona eura koje im je ‘na čuvanje’ dao Spasojević. Navodno, pored para zakopali su i više od 10 kilograma zlatnika. Lokacija na kojoj se nalazi zakopano blago nije otkrivena, iako je bilo pokušaja – tvrdi izvor blizak istrazi, prenosi Telegraf.
Članovi i “bijela knjiga”
(Iz “bijele knjige” srpskog kriminala koju je vodio MUP Srbije)
U izvršenju krivičnih dela uključuju i veliki broj drugih lica iz kriminogenih sredina kako iz Beograda i drugih gradova Srbije tako i Republike Crne Gore.
Kriminalna djelatnost grupe je izvršenje najtežih krivičnih djela i to: ubistava, pokušaji ubistava, otmice, razbojništava, iznuda – reketiranje, oduzimanje motornih vozila i vraćanje oštećenim uz nadoknadu, teških krađa, nasilničko ponašanje, nedozvoljeno držanje i nošenje oružja i drugih djela.
Jedna od glavnih kriminalnih djelatnosti grupe Spasojevića je krijumčarenje opojnih droga.
U krijumčarenju droga i ilegalnoj preprodaji iste povezani su sa Kosmajac Dragoslavom i “Surčinskom grupom”. Zajedno čine jednu od najjačih međunarodnih krijumčarskih grupa za ovaj dio Evrope.
Heroin najčešće krijumčare iz Turske, Bugarske i Kosova, prema zemljama zapadne Evrope, a organizuju nabavku i transport kokaina iz Južne Amerike, takođe prema zemljama Evrope.
Operativna saznanja ukazuju da su u Beogradu, Novom Sadu i Zrenjaninu kao i drugim većim gradovima u Srbiji organizovali “lanac” ulične preprodaje opojne droge heroin na “sitno”. Spasojevićeva grupa se sukobljavala i obračunavala sa mnogim kriminalnim grupama i pojedincima, a organizovali su i izvršili više likvidacija.
Glavni razlog obračuna bio je borba za primat i teritoriju za izvođenje kriminalnih poslova (obračun sa Skoletovom grupom, Fiškalima iz Požarevca i dr.). Jedna od kriminalnih djelatnosti grupe je i oduzimanje motornih vozila i vraćanje vozila za novac.
Krajem 2000. godine i početkom 2001. djelatnost grupe prerasla je u otmice ljudi i puštanje za milione njemačkih maraka.
U izvršenju krivičnih djela grupa ispoljava drskost, nasilje i surovost i to čini uz upotrebu vatrenog oružja. Oteta lica i lica nad kojima su vršili iznude i reketiranje, često drže u svojim “privatnim zatvorima”.
Od vršenja navedenih krivičnih djela stekli su veliki kapital, koji pokušavaju da legalizuju kroz kupovinu nekretnina, praveći tržne centre, lokale, stanove, kao i kupovinu hotela i drugih objekata u inostranstvu (Spasojević i Luković kao kumovi u Zemunu su napravili ogromne kuće sa bazenima i velikim tržnim centrom).
Kako je završio “Zemunski klan”
Hapšenjem Luke Bojovića početkom 2012. godine okončano je postojanje Zemunskog klana koja je više od decenije “vladala” beogradskim podzemljem i sijala smrt, izvršila atentat na premijera Srbije Zorana Đinđića 2003., vršila otmice, iznude i druga teška kaznena djela.
Poslije ubistva šefova “zemunaca” Dušana Spasojevića Šiptara i Mileta Lukovića Kuma u martu 2003. godine, na čelo te skupine stao je Bojović, kako tuzilaštvo za organizirani kriminal navodi u optužnici protiv njega, a svoju je moć učvrstio nakon predaje i zatvaranja Milorada Ulemeka Legije.
Tokom skrivanja članova klana, koji su uspjeli da pobjegnu pravosudnim organima Srbije tokom akcije “Sablja”, Bojović im je pružao finansijsku i logističku potporu ali i nalagao da za njega vrše krivična djela.
Taj klan u najužem sastavu osim Spasojevića, Lukovića i Ulemeka, činilo je još desetak njihovih ljudi od povjerenja među kojima je Vladimir Milisavljević zvani Budala, koji je u srijedu sa Bojovićem uhićen u Španiji.
“Pravi zemunci” su osim njih bili Dušan Krsmanović, Nikola Bajić, Miladin Suvajdžić zvani Đura Mutavi, Dejan Milenković Bagzi, braća Miloš i Aleksandar Simović. Zoran Vukojević Vuk, bio je šef obezbijeđenja u vili u Šilerovoj koja je služila i kao sastajalište pripadnika klana.
Milana Jurišića Jureta i Ninoslava Konstantinovića ubio je Sretko Kalinić zvani “Zver”, koji se naknadno priključio klanu.
Suvajdžić, Milenković i Vukojević pristali su surađivati s pravosuđem i postali svjedoci suradnici u procesima za ubistvo srbijanskog premijera Zorana Đinđića i kaznena djela “zemunskog klana”, što je Vukojevića 2005. koštalo glave, dok su svi ostali osuđeni na višedesetljetne kazne zatvora i neće skoro na slobodu.
Vođe “zemunskog klana” Spasojević i Luković likvidirani su 27. marta 2003. godine, nakon što su pružili oružani otpor policiji prilikom pokušaja hapšenja u kući u Barajevu gdje su se skrivali dvije sedmice nakon ubistva premijera.
Istog dana kada je ubijen Đinđić, 12. marta 2003, raspisana je potjernica za pripadnicima “zemunskog klana”, a većina ih je uhićena tokom dvomjesečne akcije “Sablja”.
Ulemek se predao 9. maja 2004. u Beogradu, nakon 14 mjeseci skrivanja.
Milenković je uhapšen u Solunu u julu 2004. godine, a početkom 2005. je izručen Srbiji, poslije čega je postao svjedok suradnik.
Miloš Simović se krio do 25. novembra 2006. kada je uhapšen u Beogradu. Njegovom bratu Aleksandru to je uspijevalo, kao i Sretku Kaliniću, sedam i po godina. Kalinić je uhappen 8. juna u Zagrebu pošto ga je Simović ranio u nogu, a Simović sutradan navečer na srbijansko-hrvatskoj ranici.
Vukojević je ubijen u svojoj kući u Zemunu, a likvidirali su ga kako se sumnja upravo odbjegli “zemunci” iz osvete za “cinkarenje”. Poslije devet godina skrivanja posljednji “zemunac” pod kontrolom Spasojevića, Milisavljević, “pao” je u Valenciji.
Osuđen je u odsutnosti na 40 godina zatvora zbog kaznenih dijela koja je izvršio kao pripadnik klana i na 35 godina zatvora zbog sudjelovanja u ubistvu premijera Srbije.
Pošto je postao vođa “zemunaca”, Bojović je, prema navodima optužnice organizirao likvidacije.
Naložio je ubistvo Branka Jeftovića Jorge, a osobno je učestvovao u pokušajima ubistva Andrije Draškovića i Zorana Nedovića Šoka 2004. godine, kada su ubijeni njihovi tijelohranitelji, navodi se u optužnici po kojoj se Bojoviću sudi u odsutnosti pred Specijalnim sudom u Beogradu.
Što se tiče preostala dva “zemunca”, Kalinić je prema pisanju zagrebačkih medija, poslije hapšenja tamošnjoj policiji ispričao da je je Jurišića ubio u Španiji, da ga je doslovno raskomadao, samljeo u stroju za mljevenje mesa, spakirao u plastične vrećice i bacio ih u rijeku.
Otkrio je i ko su mu bili pomagači u tom ubistvu, te da su stan gdje su ubili Jurišića poslije okrečili kako bi sakrili tragove krvi.
Također je navodno ispričao i da je Ninoslava Konstantinovića ubio u Srbiji još 2003, također na monstruozan način – u jednom stanu na Novom Beogradu, tako što je isjekao tijelo na veće komade i zakopao ih nedaleko od “Ikarbusa”, na mjestu gdje su “zemunci krili oružje.
Za sada ostaje neizvjesno da li se može vjerovati Kaliniću ili im samo daje alibi, ali zemunske grupe “više nema”, barem tvrde vlasti u Srbiji.
Otmica Miškovića
Najpoznatija otmica u Srbiji bilo je kidnapovanje najbogatijeg Srbina Miroslava Miškovića vlasnika Delte, a u spisima se nalaze i podaci o otmicama Dragoslava Vukovića i Milenka Aleksića za koje se takođe terete “zemunci”.
Mišković, predsednik “Delta holdinga”, otet je 9. aprila 2001. godine u 8.10 časova u Ulici Arsenija Čarnojevića u Novom Beogradu. U krivičnoj prijavi navodi se da je automobilu “alfa romeo” prepriječen put drugim vozilom, a potom je iz njega izveden najpoznatiji domaći biznismen.
– Miškoviću su naredili da uđe u vozilo marke “audi A6” teget boje, registarskih oznaka BG 475- (ostalo nepoznato), vezali mu oči širokom selotejp trakom i ruke lisicama, a na glavu navukli vunenu štrikanu kapu.
Miškovićevog vozača Dragana Krstića su ubacili u gepek vozila “alfa romeo” i tu ga ostavili, a Miškovića odvezli u nepoznatom pravcu. Izvršioci su koristili dugo naoružanje i bili su maskirani – navodi se u krivičnoj prijavi.
U ovom dokumentu se precizira da je Mišković držan u pripremljenom skloništu “u vidu četvrtaste šahte”, a za to vrijeme otmičari su preko mobilnog telefona broj 064/ 165-20-11 omogućili Miškoviću kontakt sa zaposlenima u firmi “Delta”, pa je on naložio da Milan Spasojević, direktor “Delta sporta” bude posrednik oko primopredaje novca i prilikom puštanja Miškovića.
U prijavi se navodi da su otmičari uspjeli da iznude otkup od sedam miliona maraka.
