Naime, jednom prilikom je išao na pecanje sa drugovima iz škole i tražio je da mu dodaju štap. Tačnije – čaklju. Ipak, umjesto te riječi, Miodrag Petrović je izgovorio Čkalja.
Prema Čkaljinom ličnom svjedočenju, njegov prijatelj, izvjesni Jeftić, počeo je tako da ga zove, a ostala djeca u društvu su veoma brzo prihvatila nadimak jer je Miodrag „bio mršav i osušen poput grane“. Jeftić nije ni slutio da je smislio omiljeni nadimak svih budućih generacija na prostoru bivše Jugoslavije.
Čkalja je u rodnom Kruševcu završio gimnaziju, gdje je i počeo da se bavi glumom, na dramskoj sekciji.
Poslije rata i demobilizacije upisao je studije veterine u Beogradu, ali i nastavio da se bavi glumom u KUD “Ivo Lola Ribar”. Od 1946. godine počinje njegova popularnost učešćem u radijskoj emisiji “Veselo veče”.
Prvu seriju, koja se emitovala na Televiziji Beograd, snimio je 1959. godine – „Servisna stanica“. Ovdje se proslavio tumačeći lik kuhara Jordana. U pozorištu, između ostalog, igrao je u predstavi „Bog je umro uzalud“ (snimljen i film) i antologijskoj komediji Dragutina Dobričanina „Zajednički stan“ (kasnije je snimljena i TV verzija).
Ostvario je veliki broj uloga u popularnim TV serijama kakve su “Servisna stanica” (1959), “Ljubav na seoski način” (1970), “Kamiondžije” (1972), “Vruć vetar” (1980), kao i u filmovima “Orlovi rano lete” (1966), “Bog je umro uzalud” (1969), “Paja i Jare” (1973), “Avanture Borivoja Šurdilovića” (1980) i “Kamiondžije ponovo voze” (1984).
Njegovo ime postalo je sinonim za smijeh.
