Za vrijeme agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu na okupiranim područjima i gradovima u opsadi izvršeni su, pored zločina protiv čovječnosti, brojni zločini nad civilima i civilnim stanovništvom, te civilnim objektima.
Jugoslovenska narodna armija, potpomognuta oružanim formacijama paradržavne tvorevine Srpske republike Bosne i Hercegovine je u proljeće 1992. zauzela najveći dio istočne Bosne (Bijeljinu, Zvornik, Bratunac, Vlasenicu, Srebrenicu, Rogaticu, Rudo, Višegrad, Čajniče i Foču) i izvršila brojne zločine nad Bošnjacima, uključujući i genocid.
Srednje Podrinje je početkom agresije na Bosnu i Hercegovinu za bosanske Srbe postalo strateški važno područje zbog blizine granice sa Srbijom i povezivanja Krajine sa južnim dijelovima Hercegovine. Iz tog razloga je od sredine 1992. godine politički vrh Republike Srpske zajedno sa Vojskom Republike Srpske (VRS) donio više naredbi u kojima je kao glavni cilj bio spajanje Istočne Bosne sa Srbijom, odnosno „eliminisanje Drine kao granice“. Ovako postavljen cilj podrazumijevao je protjerivanje Bošnjaka sa ovog područja.
Grupisanje VRS u Istočnoj Bosni u junu 1995. godine natjeralo je veliki broj Bošnjaka iz okolnih mjesta da se sklone u Srebrenicu. Zbog nedostatka vode i hrane i velikog broja izbjeglica, vremenom su uslovi života u Srebrenici postali neizdrživi. Nehumanost uslova života u Srebrenici je dovela do toga da Savjet bezbijednosti Ujedinjenih nacija Srebrenicu i Žepu proglasi zaštićenim zonama. Uprkos tome, komandant Glavnog štaba VRS Ratko Mladić je krajem marta 1995. godine donio Direktivu br. 7/1 čiji cilj je bilo „oslobađanje“ enklave Srebrenica kroz „stvaranje uslova totalne nesigurnosti, nepodnošljivosti i besperspektivnosti daljeg opstanka i života mještana u Srebrenici i Žepi“.
Nakon pada enklave Srebrenica u julu 1995. godine, pripadnici Vojske Republike Srpske (VRS) ubili su više hiljada Bošnjaka. Malobrojni su uspjeli da preko Drine pobjegnu na teritoriju Srbije. Umjesto spasa od masovnih streljanja, vlasti Srbije su ih vratile u Bosnu i Hercegovinu, u ruke VRS.
6. jula 1995. godine oko četiri ujutro počela je agresorska operacija “Krivaja 95”, kojom su pripadnici Vojske RS pripremili teren za genocid u Srebrenici, gdje su ubili više od 8.000 ljudi.
Srpske snage su 7. jula (prije 12 sati) ponovo otvorile žestoku artiljerijsku vatru na južni dio sigurne zone Ujedinjenih nacija. Artiljerijska vatra je, za razliku od 6. jula, bila intenzivnija i po gradu Srebrenici i okolnim naseljima. Granatiranje je trajalo cijeli dan, od čega je ubijeno 4, a ranjeno 17 civila. Agresorske pješadijske jedinice više puta izvršile su žestoke napade na položaje branilaca Srebrenice. Krajem narednog dana (7. jula) komandant Holandskog bataljona prenio je Sektoru sjeveroistok u Tuzli svoju procjenu situacije na terenu u Srebrenici, “tražeći pomoć svim sredstvima: kopnenu i zračnu”. Međutim, “čini se da ni tekst ni sumarni pregled nisu preneseni vodstvu UNPF-a”.
Napad na Srebrenicu nastavljen je i 8. jula. U napadu na južni dio sigurne zone Ujedinjenih nacija kombinovana su dejstva artiljerije, tenkova i pješadije. U toku ranog popodneva komandant Holandskog bataljona razgovarao je sa načelnikom štaba UNPROFOR-a u Sarajevu, ponovo tražio blisku zračnu podršku, kao odgovor na napad na osmatračnicu “Fokstrot”. General Nicolai ponovo je odbio taj zahtjev i, umjesto toga, bio za opciju povlačenja personala sa osmatračkog mjesta. I njegovi neposredno pretpostavljeni u Komandi UNPF-a u Zagrebu složili su se sa tom odlukom. Iako je “prekoračena ‘Morillonova linija’ sigurne zone”, procjene u Sarajevu i Zagrebu bile su da agresor nije imao “namjeru da pregazi cijelu Enklavu, već samo da zauzme kontrolu na strateškom terenu u južnom dijelu enklave”.
Narednog dana, 9. jula, iako su srpske snage nastavile s napadom na južni dio sigurne zone Ujedinjenih nacija, pri čemu su pregazile švedski izbjeglički kamp, a oko 3.500 civila bježalo je prema gradu Srebrenici, granatiranje samog grada i okolnih naselja je intenzivirano od čega su ubijeni mnogi civili. Pripadnici odbrane vodili su žestoke borbe u južnom dijelu sigurne zone Ujedinjenih nacija, a posebno na putnoj komunikaciji prema gradu oko sela Bibići.
Ujutro 9. jula pješadija srpskog agresora, uz podršku tenkova, napredovala je prema brdima odmah na jugu od Srebrenice.
Opkoljena su četiri osmatračka mjesta UN-a i zarobljen je oklopni transporter Holandskog bataljona. ARBiH pružala je otpor pješadijskim oružjem i minobacačkom vatrom, ali su ih, prema izvještajima, lako nadjačali. Do 9. jula srpske snage su zarobile i opkolile više pripadnika Holandskog bataljona i nekoliko oklopnih vozila.
Pripadnici Vojske RS sa ukradenom opremom UN-a počeli su se predstavljati kao „mirovnjaci“ i na prevaru zarobljavati Srebreničane koji su nakon pada zaštićene enklave započeli svoj Marš smrti prema Tuzli.
Bio je to zlokobni uvod u početak masovnih egzekucija u Srebrenici, odnosno početak genocida.
Prva velika egzekucija dogodila se 13. jula 1995. godine u poslijepodnevnim satima. Između 1.000 i 1.500 bošnjačkih muškaraca i dječaka iz kolone, koji su bježali kroz šumu, zarobljeni su i zatočeni na livadi kod Sandića i fudbalskom igralištu u Novoj Kasabi.
Odvezeni su autobusima ili pješice u skladište u zloglasnu Kravicu. Oko 18 sati, kad se skladište napunilo, vojnici su počeli unutra ubacivati ručne bombe i pucati u ljude nagurane u skladištu.
