Dakle, Radovan Karadžić ratni lider Bosanskih Srba kojem dobro stoji nadimak „Gospodin smrt“ se ništa nije promjenio u proteklih 26 godina kako se pojavio na političkoj sceni u BiH. Kompletan šovinista koji inklinira ka fašizmu, Karadžić ni danas ne prihvaća krivicu za stvaranje etničko čistih Zapadnih srpskih zemalja. No, argumenti ga neumitno pobijaju. Davno je utvrđeno da je takozvana VRS u saradnji sa opštinskim kriznim štabovima SDS-a na čijem je čelu bio Radovan Karadžić, kontinuirano naređivala i sprovodila masovne egzekucije, zatvaranje i mučenja Bošnjaka i Hrvata koja su se desila u najmanje 17 okupiranih opština u BiH tokom agresije od 1992. do 1995. godine. U slučaju konkretno Srebrenice, Major Dragan Obrenović načelnik štaba Zvorničke Brigade Drinskog Korpusa tzv. VRS priznao je 2003. krivicu za zločin genocida u Srebrenici i u svojoj izjavi naveo je da je naređenje za egzekuciju svih zarobljenih muškaraca u Srebrenici na području Zvornika dobio od svog komandanta potpukovnika Vinka Pandurevića kojem je to naredio general Radoslav Krstić komandant Drinskog Korpusa tzv.VRS. Njegova izjava, koja je dokaz genocidne namjere, korištena je kao dokazni materijal u suđenju Radovanu Karadžiću. Obrenović je odslužio dvije trećine izrečene kazne od 17 godina i 2012. godine je pušten na slobodu, Pandurević je 2010. godine osuđen na 13 godina zatvora zbog sprovođenja nezakonite naredbe i učešća u zločinu genocida u Srebrenici, a Krstić je osuđen na kaznu zatvora od 35 godina zbog zločina genocida u Srebrenici i prvo je vojno lice nakon drugog svjetskog rata koji služi kaznu zatvora po osnovu optužnice za zločin protiv čovječnosti.
Ako se samo na čas odmaknemo od politike s početka 90-tih i pogledamo vojne pripreme za sprovođenje plana o stvaranju granica Zapadnih srpskih zemalja silom, onda cijela slika postaje kristalno jasna. Vrijednost naoružanja i vojne opreme JNA procijenjena je od strane stranih vojnih analitičara na 11,7 milijardi, a kompletna imovina JNA na 70 milijardi američkih dolara. Vojni budžet JNA iznosio je 4,8% BDP-a što je u vrijednosti novca u bišoj SFRJ iznosilo 2,5 milijardi dolara godišnje. Ovako održavana vojna formacija bila ustrojena i opremljena da se frontalno suprotstavi svakoj velikoj sili sa najmanje 5 miliona vojnika od čega 480.000 oficira i podoficira i milion ljudi starosti od 18 do 25 godina. Sva ta zajednička vojna sila stavljena je 1991. godine na raspolaganje Slobodanu Miloševiću u jasnoj namjeri da se teritorijalno zaokruži područje Zapadnih srpskih zemlja. Milošević je u tu svrhu dao liderima Bosanskih i Krajiških Srba vojnu opremu i naoružanje bivše JNA u vrijednosti 3,5 milijarde američkih dolara. Na području BiH, Milošević je naoružao operativnu grupu Vojske Jugoslavije jačine cca 3 korpusa i 8 brigada koja sama sebe naziva VRS. U brojkama to izgleda ovako: 102.737 cijevi pješ. naoružanja, 2346 minobacača i bestrzajnih topova od 82 i 120 mm, 1034 artiljerijska oruđa od 105 do 203 mm, 204 Višecijvna bacača raketa 128 mm, 648 tenkova od čega 228 tenkova M-84 od 443 ukupno proizvedenih do 1992. godine, 688 oklopnih transportera, automobila, samhodnih oruđa i druge opreme. Uz to je pridodato i 25 aviona i 43 helikoptera kao i milione komada streljiva i granata i desetine tona nafte i benzina za pomenuta oružja i oruđa. (izvor „Agresija na BiH – Sjeveroistočna Bosna 1991. – 1992.“ Vahid Karavelić).
Ako uzmemo ove činjenice u obzir, onda je jasno da 1992. godine politički establišment SDS-a sa ovakvim vojnim potencijalom nije ni bio obavezan da vodi bilo kakav politički dijalog koji bi imao za konsekvencu mir i suživot. Umjesto toga u hramu demokratije svake zemlje u Parlamentu BiH izrečene su u oktobru 1991. godine eksplicitne prijetnje drugim i drugačijim upravo od strane Radovana Karadžića. Samo par mjeseci kasnije sva sila pomenutog oružja u brutalnoj agresiji na Republiku BiH ostvarila je Karadžićeve prijetnje i uspjela da vojnom silom zaokruži teritoriju današnjeg entiteta Republika Srpska. Dakle, Karadžić i njegov SDS su u srcu Evrope, nakon užasa Hitlerovog holokausta nad Jevrejima, silom Miloševićevog oružja zaokružili i u Dejtonu politički ovjerili teritoriju (Entitet RS) sa koje su protjerali preko jedan milion Bošnjaka i Hrvata i izgradili 650 koncentracionih logora u koje su zatvorili nešto više od 70.000 Bošnjaka i Hrvata od kojih su 20.000 ubili, a 25.000 žena silovali i dio ubili na najbrutalnije načine. Sve te činjenice govore u prilog konstataciji da je rat u Bosni i Hercegovini bio, bez ikakave sumnje plod planirane agresije Miloševićevog režima i njegovih političkih i vojnih satrapa u i van Bosne i Hercegovine. Agresija je u vojnom smislu izvršena sa najvećim stepenom brutalnosti upotrebe smrtonosne sile od kraja Drugog svjetskog rata. Direktni vojni cilj agresije je bio obezbjeđenje teritorija i komunikacija za povezivanje Zapadnih srpskih zemalja u jedinstven etnički prostor rezervisan samo za srpsko stanovništvo. Stoga je Bosna i Hercegovina bila poprište totalnog rata koji je bio usmjeren ka fizičkoj eksterminaciji biološkog tkiva jednog cijelog naroda – Bošnjaka samo zato što su u Bosni i Hercegovini bili brojniji od Bosanskih Srba. I danas se Bosna i Hercegovina suočava sa ostvarivanjem istih tih ratnih i političkim ciljeva, ovoga puta od strane političkog establišmenta Republike Srpske koji npr. ne želi da potvrdi rezultate popisa stanovništva u BiH po kojima su Bošnjaci opet brojniji narod u odnosu poglavito na Bosanske Srbe. To je očigledan dokaz nastavka sprovođenja genocidne namjere političkim putem, jer je Miloševićev argument sile težak 3,5 milijardi američkih dolara definitivno vojno poražen tokom završnih oslobodilačkih operacija Armije R BiH, HV i HVO-a 1995. godine.
Aktuelni član Predsjedništva BiH iz reda srpskog naroda gosp. Mladen Ivanić izjavio je uoči izricanja presude Radovanu Karadžiću za ratne zločine i genocid kako ta presuda neće uticati na entitet Republiku Srpsku. Gospodin Ivanić je potpuno u pravu. Tačno je i neće uticati, zbog toga što je Miloševićev projekat etnički čistih Zapadnih srpskih zemalja uspio jedino na prostoru manjeg BiH eniteta. Neće uticati, jer se na očigled međunarodne zajednice i danas iz Banja Luke vodi šovinistička politika ne priznavanja prava Bošnjacima na obrazovanje na vlastitom jeziku, kako ne bi zaživio povratak nesrpskog stanovništva. Tačno je, presuda neće apsolutno uticati na činjenicu da prema medijskim pisanjima u tom entitetu ima 30 do 35.000 zvanično registrovanih, uvojničenih i u jedinice ustrojenih četnika, pripadnika profašističke vojne organizacije Ravnogorski četnički pokret – regionalna organizacija Republike Srpske. Neće uticati na činjenicu da u tom entitetu ima 350.000 cijevi pješadijskog naoružanja kojeg građani posjeduju nelegalno. Neće uticati na činjenicu da je u tom enitetu legalno registrovano 60.000 dugih cijevi od kojih polovina otpada na tzv. trofejno oružje u koje spada kopmletan arsenal pješadijskog naoružanja JNA, među kojima je i „modifikovana“ snajperska puška CZ M-76 PASP sa noćnim nišanom. Neće uticati na činjenicu da je u tom entitetu još uvijek uskladišteno teško naoružanje (27 haubica) u kasarani OS BiH „Miloš Obilić“ na Palama, iako je 2007. godine bilo predviđeno za uništavanje. Neće uticati na činjenicu da je Milorad Dodik, predsjednik tog entiteta najavio formiranje rezervnog sastava policije itd. itd.
Gospodin Ivanić svojom izjavom samo svjedoči da je entitet Republika Srpska i u nazivu i u praksi i dalje teritorija nacionalnog eksluziviteta, samo je trenutno lišena instrumenata nasilja, pa se služi političkom taktikom preuzetom iz ekonomije kao nauke, taktikom tzv. Katalaksije. Taktikom u kojoj se više takmičara takmiče za glavnu nagradu nezavisnu državu Republiku Srpsku ili unitarnu Republiku Bosnu i Hercegovinu. Dobitnike u tom takmičenju trebali bi odlučiti znanje, politička vještina, polazne pozicije, prijatelji iz vana i sretne okolnosti, kao da se zločin genocida i užasi rata i agresije u Bosni i Hercegovini koji su tolike živote uništili, tolika djetinstva prekinuli, tolike sudbine tragično promjenili, uopšte nisu niti desili.
Bez obzira na presudu Radovanu Karadžiću koja je značajna iz razloga formalno-pravne prirode, zločin genocida se nigdje u svijetu ne dokazuje, jer je sam po sebi očigledan, što se bez sumnje može vidjeti i iz primjera stradanja Bošnjaka i Hrvata Bosne i Hercegovine. Onaj ko ima zdrave rezone i ko želi da gradi budućnost sa svojim komšijama i prijateljima Bošnjacima i Hrvatima nikada neće negirati da je na BiH izvršena agresija i da je nad Bošnjacima i Hrvatima u 17 općina izvršen zločin genocida, jer to dokazuju fakti. Isto tako, Hrvati i Bošnjaci nemaju prava, a još manje argumenata da negiraju zločin genocida NDH nad Srbima u logorima Jasenovac, Stara Gradiška i drugim stratištima za vrijeme Drugog svjetskog rata. Genocid je zločin čija pravna težina uveliko prevazilazi pravne okvire i duboko zalazi u moralne postulate ponašanja jednog društva i on mora biti adekvatno sudski procesuiran i kažnjen kako bi obeshrabrio eventualne počinitelje nekih novih i strašnijih genocida. Ako se takav zločin toleriše, sudski ne procesuira i na kraju negira od strane izabranih zvaničnika tog društva ili tog naroda, onda je na sceni politika, vlastite rasne, vjerske i nacionalne eksluzivnosti, što se mora nazvati pravim imenom – fašizam.
