Koliko smo samo puta čuli da fudbalske priče mogu dati motiv vodećim filmskim režiserima ili smo se čudili tim istim pričama, a ponekad bi pomislili “pa to fudbal piše bajke”. Imamo takvih milion, prožetih kroz razne epizode.
A koliko bi bila zanimljiva “štorija” o upornom mladiću sa obranaka južnog Kavkaza, koji je kao tinejdžer morao i otići “preko bare”, kako bi vidio je li zaista za te lopte. Morao je sam sebe tražiti u tom ludom svijetu loptanja, a šta više, da bi se bar u državi i gradu isprsio, morao je u 12 utakmica dati 11 golova, da bi ga shvatili ozbiljno.
Nije li to zanimljivo? Nije li to od Boga dar? Od tih 12 utakmica, dvije su bile presudne, dvije su počele krojiti put do slave. Ali nisu prvo reagovali oni “jaki”, nego “malene” komšije. E takvo ljeto 2007. godine imao je Henrik Mkhitaryan. U dresu anonimusa iz Erevana u dresu Pyunika u utakmici Lige prvaka, zavalio je par finti, “raspalio” poneki “ćevap”, protiv Šahtara, Rudara iz Donetska.
U Donetsku je nakon toga nastavio karijeru, ali u Metalurgu, jer tako mu je suđeno, da se dobro dokaže da te ozbiljno shvate. I u Metalurgu je prosipao čarolije, dovoljne da na vrata manjeg kluba pozvone gazde Shakhtara. Doveli su nekog “luđaka” sa Kavkaza, koji nije bio hrvač, ni džudista, nego Armenac koji je znao lopte. Armenac koji zna lopte? Znao je. Imao je sve. Od lucidnosti, šmeka, pasa, a kad bi zavukao loptu u mrežu, e to bi bila tek fantazija.
Vratimo se na početak teksta i onom prelasku “preko bare”. Da li ste znali da je sa 17 godina imao epizodu u brazilskom Sao Paulu? Malo se “provrtio”, ubrao te brazilske magije, dovoljne da se isprsi Evropi, kao anonimni fudbalski junak sa Kavkaza.
Priče nakon Donetska su poznate. Pričale su se u Borussiji, pa Arsenalu. A, reprezentaciji Armeniji je ostavio tešku zadaću u trenutnih 70 nastupa. Skupit će ih još Henrih (30) za nacionalnu vrstu. Teško će ga pustiti, jer su svjesni da mogu samo jednom u par decenija dobiti takvog “anonimusa” ili možda nikad više. Stižu Armenci na Grbavicu sa prvim vjesnicima proljeća, predvođeni fudbalskim junakom sa Kavkaza, koji je bio dovoljno “lud” da kaže “mogu ja to” u državi gdje je fudbal bio samo tačka na sportskoj karti. “Štorija” o Henriku nije filmska, ona je posebna, zapamtite to.
