U svojoj politici prema izbjeglicama u Evropi Angela Merkel je prilično usamljena. Onaj ko je kao i ona uvjeren da ne postoji gornja granica prijema izbjeglica i potražilaca azila, kao predsjednik vlade upada u probleme. Jer, onda taj isti smatra da i druge zemlje Evrope moraju da imaju isto gledište. I upravo zbog toga je njen plan da se unutar EU izbjeglice ‘ravnopravno’ rasporede, do sada grandiozno propao. Njeni evropski partneri to ovako vide: zašto mi da ispaštamo zbog poziva koje Merkel upućuje svijetu?
Reakcije desnih populista kao Marin Lepen (Marine Le Pen) i Viktora Orbana njoj kao da ne smetaju. Dok mnogo veću težinu ipak ima mišljenje predsjedavajućeg Savjetu Evrope, Donalda Tuska. Aludirajući na Merkel, ovaj oprezni Poljak, kazao je kako je izbjeglički talas toliko veliki “da se više ne može zaustaviti”. A pokušaj da se svim zemljama EU nametnu kvote za prijem izbjeglica, Tusk vidi kao “političku prisilu”.
Donald Tusk, glas protivnika Angele Merkel
Pojedini njemački političari su bili ljuti i smatrali su kako je predsjedavajući Savjetu prekoračio svoja ovlašćenja i da bi morao konačno da bude spreman na konsenzus. No, to im se vratilo kao bumerang: naime, Tusk iza sebe ima ogromnu većinu evropskih vlada. Autsajderka je bila Merkel.
A tako jasna kritika na račun kursa Angele Merkel rasplamsala se krajem godine, čak i od strane ljudi koji je u drugim slučajevima podržavaju. Demohrišćanin i holandski premijer, Mark Rute (Rutte) je kratko kazao: “Mi znamo to još od Rimskog carstva, da imeprije propadaju kada im granice nisu dobro čuvane”. I sam Volfgang Šojble (Wolfgang Schaeuble), Angeli Merkel lojalni ministar finansija, uporedio je nekontrolisano useljavanje sa ‘lavinom’ koju bi mogao da izazove i ‘jedan nepažljivi skijaš’.
Produbljeni unutrašnji konflikti u Evropi
Merkel je pak ostala pri svome. Tako je, iako nije htjela, produbila unutrašnje konflikte u Evropi. Na izborima širom Evrope desničarske partije su te koje profitiraju, a Šengenski prostor se sve više stavlja pod znak pitanja. A ozbiljan neželjeni efekat se vidi i na primjeru Velike Britanije, gdje će se najkasnije 2017. njeni građani na referendumu izjasniti o tome da li žele da ostanu u EU ili ne.
A tamo je raspoloženje već krenulo u smjeru izlaska iz EU, što je direktna posljedica nekontrolisanog useljavanja u Uniju. Istina je da bi Velika Britanija uvijek mogla da se izvuče iz sistema raspodjele izbjeglica, a nije ni potpisnica Šengenskog sporazuma, ali ipak britanska kalkulacija glasi: ako Njemačka za nekoliko godina dodijeli državljanstvo milionima izbjeglica, onda bi oni zbog slobode kretanja unutar EU sutra mogli da se nasele i u Velikoj Britaniji.
EU je pokrenula mnogo dobrih inicijativa u izbjegličkoj politici: pobijediti uzroke koji dovode do izbjeglištva, podržati zemlje susjede Sirije, dopustiti ograničen broj ekonomskih migranata. I ako to bude dalo učinka, a opet ne bi trebalo previše obećati, onda podjela Evrope na kraju neće imati šansu. A Evropa ne bi smjela da se osloni samo na Tursku koja bi trebalo da izbjeglice drži dalje od Evrope i ovaj neprijatan posao bi morala sama da preuzme.
Velika tema 2016. će svakako biti zaštita spoljnih granica. A ako to ne uspije, s pravom upozorava potpredsjednik Evropske komisije, Frans Timerman (Timermann), “neće propasti samo Šengen već i Evropa”. Merkel je to davno to isto govorila za evro. A ovo je sada još više primjenljivo kada je riječ o pitanju migracija.
