Već pet dana ranije, 24. februara 1996. godine, a prema tek potpisanom Dejtonskom sporazumu, policija Federacije BiH ušla je u do tada okupiranu Vogošću uspostavivši tako komunikaciju Sarajeva sa vanjskim svijetom
Dva dan kasnije, 26. februara 1996. godine, policija Federacije BiH ušla je u naselja kao što su Nedžarići, Aerodromsko, Rajlovac, Ahatovići i Dobroševići.
Činom proglašenja kraja opsade na red su došla naselja od značajne važnosti za ujedinjenje Grada. Policija FBiH je u pratnji međunarodnih oružanih snaga 29. februara oko 8 sati ujutro ušla u Ilijaš.
U danima koji su slijedili reintegrisana su gradska i prigradska naselja Hadžići (6. mart), Ilidža i dio Trnova (12. mart) i konačno dijelovi Starog Grada i cijela Grbavica (19. marta).
Paralelno sa procesom ujedinjenja Grada po jednu vlast na sceni je bilo masovno iseljenje srpskog stanovništva iz spomenutih dijelova tada uspostavljenog Kantona Sarajevo.
Kao rezultat pritiska tadašnjeg rukovodstva Republike Srpske, iz Sarajeva i okoline je tokom posljednjih mjeseci 1995. i početkom 1996. iselilo više od 100.000 Srba. Pod diktatom Momčila Krajišnika i Radovana Karadžića, iseljenje su pratili pljačka, paljenje i premještanje cijelih grobalja.
Posljednji čin reintegracije desio se 2001. godine kada je u sastav Federacije BiH ušao veći dio sarajevskih naselja Dobrinja I i IV.
Opsada Sarajeva trajala je 1.425 dana, a za to vrijeme ubijeno je više od 10.000 vojnika i civila, uključujući 1.500 djece. Posljednja žrtva ubijena je 9. januara 1996. kada je granata sa Grbavice pogodila tramvaj i ubila jednog putnika. Zbog učešća u teroriziranju civila pred sudom u Hagu na dugogodišnje kazne osuđeni su generali Dragomir Milošević i Stanislav Galić.
