U pomenutom tekstu (link ), autor Mihajlo M. Popović razbija usađeni stereotip koji vlada među srpskim narodom da je Srbija branila Evropu od islama, te navodi šokantne historijske činjenice koji pokazuju upravo obrnuto: da su mnogi srpski vladari branili muslimanske zemlje od kršćana, i na tom putu čak i poginuli!!
Autor, na zaprepaštenje mnogobrojnih čitalaca, suprotstavljajući se ovoj masovnoj samoobmani srpskog naroda, navodi jedan šokantan historijski podatak:
“ISTINA: Nedaleko od Nikopolja, tvrđave na Dunavu u današnjoj Bugarskoj, 25. septembra 1396. godine, dakle sedam godina posle Kosovskog boja, odigrala se velika bitka. Na jednoj strani bili su Turci i srpski vazali predvođeni Stefanom Lazarevićem, a na drugoj vojske evropskog saveza koji su činile Ugarska, Sveto rimsko carstvo, Francuska, Vlaška, Poljska, Engleska, Škotska, Švajcarska, Republika Venecija, Republika Đenova i vitezovi krstaši.”
U ovoj bici, pobjedu su odnijeli Turci, a autor pomenutog članka to ovako obrazlaže:
“Pobedili su Turci, a odlučujuću ulogu u tome imali su sultanovi vazalni oklopnici pod vođstvom Srbina Stefana Lazarevića.”
Stefan Lazarević, poznat i kao Stevan Visoki, bio je sin kneza Lazara. Nakon očeve pogibije u Kosovskom boju, kao maloletan došao je presto i vladao uz pomoć majke Milice.
U nastavku, autor citira detalje iz bitke na Nikopolju koje je zapisao čuveni historičar i pisac Vil Djurant u monumentalnom delu „Historija civilizacije“:
„Kroz Srbiju je prošla ujedinjena kršćanska vojska od 60.000 ljudi i opsjela turski garnizon u Nikopolju. Kad su francuski vitezovi, razgaljeni vinom i ženama, upozoreni da Bajazit s vojskom iz Azije dolazi da ukloni tu opsadu, oni su obećali da će je uništiti. Sa svoje strane, Bajazit se zakleo da će svog konja privezati za oltar Svetog Petra u Rimu (…) Francuski vitezovi projurili su kroz turske redove, ali ih je s druge strane brda sačekalo 40.000 kopljanika (…) Ugari i Nemci su ipak nekako potisnuli Turke, ali je onda srpski kralj Stefan Lazarević poveo 5.000 kršćana protiv kršćanske vojske i za sultana dobio odsudnu bitku kod Nikopolja. Od tog dana Bugarska je do 1878. (kao i Srbija) bila provincija Osmanskog carstva.“
Inače, Stefan Visoki na prijesto je došao kao dječak, a tokom svoje vladarske karijere bio je turski, pa ugarski vazal, a jedno vreme i vizantijski vazal.
“Turci su tolerirali njegovu vlast nad njegovim dotadašnjim lenskim zemljama, a on je zauzvrat morao ratovati na njihovoj strani protiv svojih dojučerašnjih saveznika i rođaka, i davati logističku potporu turskoj vojsci kad prolazi preko njegova područja”, zaključuje Mihajlo M. Popović, autor pomenutog članka.
Ništa manju ulogu u odbrani muslimanskih zemalja nisu imali ni drugi srpski vladari, među kojima je i ikona srpskog junaštva – Marko Kraljević.
U srpskoj narodnoj poeziji, Kraljević Marko je super junak ranga Betmena, i on posjeduje nadljusku snagu, u stanju je stiskom šake iscjediti suvu drenovinu. Njegovovo omiljeno oružje je topuz od 66 oka (85 kg) i ima konja Šarca koji uz ramazan pije vino, zajedno sa svojim vlasnikom.
Marko Kraljević važi za najpopularnijeg junaka cjelokupne srpske narodne poezije, koji je hrabro prkosio Turcima, braneći srpski kršćanski narod od “muhamedanaca”.
Međutim, historijske činjenice su neumoljive, i pokazuju da je Marko Kraljević u stvarnosti bio samo turski vazal, koji je ratovao i poginuo za odbranu i proširenje muslimanskih (turskih) zemalja.
Popularna elektronska baza podataka Wikipedija, ovako rezimira ličnost Marka Kraljevića:
“Kraljević Marko, pravim imenom Marko Mrnjavčević (oko * 1355 – 1395, Rovine, Vlaška), bio je srpski vlastelin, koji je vladao u razdoblju 1371-1395 u kraju oko Prilepa poznatom kao Prilepsko kraljevstvo.
Marko je rano prihvatio tursko vazalstvo i pomagao je u otomanskom osvajanju Balkana. Njegova teritorija je poslužila kao baza za napad na Srbiju tokom boja na Kosovu 1389. godine, u kome je možda i sam učestvovao sa turske strane. Poginuo je u bici na Rovinama 1395. godine,boreći se kao turski vazal.”
Historijske činjenice govore da Marko Kraljević, ne samo da nije ratovao protiv Turaka, već je i sam poginuo braneći turske interese i muslimanske zemlje! Kako i na koji način je srpski narod prihvatio “izdajnika” za najvećeg heroja u svojoj povijesti, postalo je predmetom mnogih diskusija.
Po vazalskoj obavezi, Marko je morao otići boriti se u Vlašku kod mjesta Rovine, protiv vlaške kršćanske vojske 1395. godine. Marko Mrnjavčević je poginuo u bici na Rovinama, boreći se kao turski vazal, zajedno sa Konstantinom Dragašem, drugim srpskim vlastelinom, koji je bio u sličnom vazalnom odnosu.
Dakle, suprotno kolektivnom ubjeđenju srpskog naroda, mnogi srpski vladari u srednjem vijeku su čvrsto branili muslimanske zemlje, braneći time interese islama.
