Iako su Bošnjaci, shodno ukupnom broju, imali ogromne gubitke tokom antifašističkog otpora, u jugoslovenskom općem znanstvenom, kulturnom, obrazovnom, ali i umjetničkom diskursu oni nisu mogli dobiti zasluženo mjesto kao učesnici i heroji antifašističke odbrane. Slično je bilo i u oblasti sedme umjetnosti – filmu, tačnije partizanskom filmu.
Čak i onda kada su režiseri bili Bošnjaci, ili tačnije Jugosloveni s muslimanskim porijeklom, Bošnjaci su teško mogli biti heroji ulice, grada, kamoli buduće države – Jugoslavije.U najpoznatijem partizanskom filmu koji traje dva sata i 43 minute Bošnjaci su dobili oko 10 sekundi.
Otpor protiv fašističke okupacije balkanskih zemlja tokom Drugog svjetskog rata, oličen u Narodnooslobodilačkoj borbi (NOB), bio je multinacionalan i jugoslovenska politika je nastojala da sjećanje na otpor održi u tom pravcu. Postojale su analize i statistike po kojima su najviše, kao najbrojnija nacija, u NOB-u stradali Srbi, onda Hrvati pa Bošnjaci. Postojanje bošnjačkih jedinica u krilu partizanskog pokreta, te skoro 50 narodnih heroja Bošnjaka, dokaz je da su u Drugom svjetskom ratu Bošnjaci bili većim dijelom pripadnici antifašističkog pokreta. Iako su Bošnjaci, shodno ukupnom broju, imali ogromne gubitke tokom antifašističkog otpora, u jugoslovenskom općem znanstvenom, kulturnom, obrazovnom, ali i umjetničkom diskursu oni nisu mogli dobiti zasluženo mjesto kao učesnici i heroji antifašističke odbrane. Slično je bilo i u oblasti sedme umjetnosti – filmu, tačnije partizanskom filmu, koji je na najpristupačniji način građanima Jugoslavije, naročito mlađim jugoslovenskim generacijama, opisivao teške borbe svih naroda protiv okupatora u kojima su se Bošnjaci uglavnom “podrazumijevali” kao borci i heroji, dok su glavnu ulogu imali Srbi, Hrvati, Crnogorci… Čak i onda kada su režiseri bili Bošnjaci, ili tačnije Jugosloveni s muslimanskim porijeklom, Bošnjaci su teško mogli biti heroji ulice, grada, kamoli buduće države – Jugoslavije. Naravno, nacionalni narativ u analizi partizanskih filmova može biti nedosljedan, nekonzistentan i suvišan pokušaj sterilne povijesne teorije, ili tačnije alternativne, međutim može biti i doprinos već postojećim analizama kulturne i druge zaostavštine Jugoslavije, koju dijele i analiziraju države nastale raspadom Jugoslavije.
Bitka na Neretvi (režija Veljko Bulajić, 1969)
Srbi su bili najbrojni vojnici u ovoj povijesnoj bici, stoga zaslužuju i u najpoznatijem i najskupljem partizanskom filmu da budu mozak borbenih operacija – borci, komandiri i doktori. Međutim, ako se pored njih, te Hrvata i Slovenaca, stavlja naglasak i na borce Šumadince, koji su prikazani kao učesnici NOB-a u Bosni daleko od svog doma, sigurno se moglo dati prostora i Bošnjacima pred čijim domovima se odvija bitka. Ako je, sudeći prema kratkom kadru, jedan šumadijski borac ostao bez nogu u borbi za oslobođenje, valjda je bio jedan Bošnjak u ovom ratnom periodu koji je kao borac izgubio “bar” jednu nogu ili ruku u odbrani svoje porodice, kuće i zemlje. Ipak, u mjestima gdje u kadar ulaze naselja sa džamijama bošnjački “borbeni duh” uočavamo u pokrivenim ženama, seljankama u kolonama izbjeglica koje bježe pred njemačkim okupatorima, te u liku starog ravnodušnog Bošnjaka, možda nepokretnog, koji riječima “alahimanet” ispraća slavnog Vladimira Nazora iz svoje kuće. U filmu se može prepoznati još jedan Bošnjak, odnosno tzv. Rustem koji s puškom na ramenu, valjda borac, vodi bolesnog vojnika u bolnicu. Treba spomenuti, samo u svrhu povijesti pismenosti, da Rustem izvrsno priča ekavicu, a to se može zaključiti prema čvrstom vojničkom odgovoru: Razumem!, što je i jedini tekst ovog lika u sceni. U filmu koji traje dva sata i 43 minute Bošnjaci su dobili oko 10 sekundi. Od koga je – dosta, kome je – dovoljno je.
