Danas, kada Srpska Demokratska Stranka (SDS) igra vrlo važnu političku ulogu na putu Bosne i Hercegovine ka euroatlanskim integracijama, ja se pitam, da li su „aktivisti“ sarajevskog SDS-a, vratili 250 automatskih pušaka M-70 AB 1 i 2 sa po jednim BK-om i tehničkim knjižicama koje su uredno zadužili po naredbi generala Kukanjca iz kasrane JNA u Lukavici u noći 1. na 2. mart 1992. godine? Ako nisu, bilo bi dobro da što prije te puške organizovano predaju prvoj kasarani Oružanih snaga BiH i time delegitimiraju etiketu terorističke stranke koju im je dao Richard Holbruke.
U jednom od najljepših sarajevskih hotela, hotelu Holiday Inn, politička vrhuška SDS-a u BiH čekala je novu 1992. godinu. Malograđanskog menatliteta i kiča nije nedostajalo niti u odjevanju niti u podvriskivanju i potezanju pištolja na melodije harmonike na pjesme i kola, naših istočnih susjeda, a vrhunac večeri je bio kada se povelo kolo od svih prisutnih na pjesmu „Moj Milane kad u vojsku pođeš….“. Šta je to svima nama tada uz taktove te poznate pjesme poručio politički vrh SDS-a saznaćemo svega par mjeseci kasnije, kada se u Bosni i Hercegovini povampiri moderni fašizam u režiji Slobodana Miloševića. Samo par mjeseci ranije u jesen 1991. godine u telefonskom razgovoru između Radovana Karadžića i Slobodana Miloševića u vezi sa situacijom u BiH, Milošević će uz njegovo prepoznatljivo psovanje prokomentarisati „Ako ‘oće da se biju tu smo i jači smo…“
Političko promišljanje kompletnog rukovodstva SDS-a u BiH se moglo sabrati upravo u tu sintagmu koju je ljutito izgovorio „Vožd“ na telefon svom bosanskom satrapu Karadžiću. Zašto?
Generalštab JNA, kao vid vojnog pritiska na vlast u SR BiH da odustane od svojih aspiracija za nezavisnošću u situaciji kada se bivša Jugoslavija raspada, 20. septembra 1991. godine je pod izlikom obezbjeđivanja vojnog aerodroma u Mostaru, poslao djelove Užičkog i Podgoričkog garnizona JNA u BiH. Ove snage sa teritorije SR Srbije i SR Crne Gore tih septembraskih dana stupaju na tlo BiH i vrše prikrivene pokrete trupa i MTS-a po zadatim pravcima (desno uključno republičkom granicom duž gornjeg toka rijeke Drine, lijevo isključno donji tok rijeke Neretve sa krajnjim ciljem ovladavanja gradovima u tom obuhvatu i komunikacijskim pravcima Bjeljina – Tuzla – Sarajevo – Foča – Trebinje). Simultano sa nastupanjem prvog vala agresorskih oružanih sastava, u direktnoj subordinaciji sinhronizovano sa pravcima nastupanja Užičkog i Podgoričkog garnizona, Garnizon JNA u Banjoj Luci ojačan sastavima prebačenim iz Hrvatske i Slovenije (cca djelovi četiri okl. motorizovane i dvije oklopne brigade ex JNA), te djelovi Novosadskog garnizona JNA vrše prikrivene pokrete svojih sastava po zadatim pravcima (desno uključno republičkom granicom duž gornjeg toka rijeke Save, lijevo isključno sa Vlašičkim platom i dolinom rijeke Lašve sa krajnjim ciljem ovladavanja gradovima u tom obuhvatu i komunikacijskim pravcima Bijeljina – Brčko – Derventa – Prijedor – Bihać i Bijeljina – Doboj – Teslić – Jajce i dalje prema Kninu). Ovim prikrivenim pokretima agresorskih snaga, u pomenute gradove i duž putnih komunikacija razmješteni su značajni vojni kapaciteti, a zauzimanjem tog teritorija u manjoj ili većoj mjeri geografski je zaokružen današnji entitet Republika Srpska. To su bili argumenti koji su Radovanu Karadžiću i njegovom SDS-u dali neograničenu mogućnost da nameće političku volju Miloševićevog režima u Bosni i Hercegovini i spriječi tobože „Izlazak SR BiH iz sastava Jugoslavije“ bez obzira na stav većine, a u stvarnosti da omogući Slobodanu Miloševiću da zaokruži politički, vojno i teritorijalno „Svete srpske zemlje, zapadno od reke Drine“.
U takvim okolnostima gdje su cjevi bivše JNA bukvalno bile uperene u Bosnu i Hercegovinu i njene građane, dešava se referendum o nezavisnosti i izražavanje demokratske volje stanovništva Bosne i Hercegovine da se SR BiH konstituiše kao suverena i nezavisna država – Republika Bosna i Hercegovina. Tim najvišim slobodarskim i demokratrskim činom u historiji jedne zemlje, narodi i građani Bosne i Hercegovine su nažalost doveli sebe pred cijevi topova i tenkova, svekolike oružane sile bivše nam zajedničke države i njenih ostrašćenih dobro ugojenih oficira kojima su upravljali polupismeni kadrovi SDS-a. Čekao se samo mig njihovog predsjednika, Radovana Karadžića, psihologa iz Sarajeva, neostvarenog pjesnika i sitnog privrednog prestupnika koji će u historiju ući kao inspirator, organizator i kreator genocida nad Bošnjacima, prvog zločina takve vrste nakon završetka Drugog svjetskog rata i nacističkog holokausta nad Jevrejima.
Slijedeći mišljenje Arbitražne komisije, Skupština SR Bosne i Hercegovine donijela je Odluku o raspisivanju referenduma, po kojoj će se referendum održati 29. februara i 1. marta 1992. godine. Referendumsko pitanje o kojem će se građani izjasniti glasilo je: Jeste li za suverenu i nezavisnu Bosnu i Hercegovinu, državu ravnopravnih građana, naroda Bosne i Hercegovine – Muslimana, Srba i Hrvata i pripadnika drugih naroda koji u njoj žive?
Rezultati glasanja saopćeni su 6. marta 1992. Od ukupnog broja glasača 3.253.847 na republički referendum za utvrđivanje statusa Bosne i Hercegovine izašlo je i glasalo 2.073.568 građana sa pravom glasa ili 64,31% i to prema izvodima iz opstih biračkih spiskova 1.989.786 i na osnovu potvrda o upisu u opšti birački spisak 83.535. glasača. Važećih glasačkih listića bilo je 2.067.969 ili 64,14%. Od ukupnog broja važećih listića “ZA” je bilo 2.061.932 glasača, ili 99,44%, dok je “PROTIV” glasalo 6.037 ili 0,29%, a nevažecih glasačkih listića bilo je 5.227 ili 0,25%. Dakle, od ukupnog broja (2.073.568) građana koji su glasali na republičkom referendumu za utvrđivanje statusa Bosne i Hercegovine 29. februara i 1. marta 1992. godine, ZA SUVERENU I NEZAVISNU BOSNU I HERCEGOVINU, DRŽAVU RAVNOPRAVNIH GRAĐANA, NARODA BOSNE I HERCEGOVINE – MUSLIMANA, SRBA, HRVATA I PRIPADNIKA DRUGIH NARODA KOJI U NJOJ ŽIVE izjasnilo se 2.061.932. građana ili 99,44% od ukupnog broja izašlih. Kao odgovor na Referendum, aktivisti SDS-a propisno maskirani i naoružani do zuba su u razdoblju od 1. do 5. marta 1992. godine podigli barikade u Sarajevu i u drugim bosanskohercegovačkim gradovima (Bos. Šamac, Bos. Brod, Derventa, Odžak). Barikade je nominalnno vodio i organizovao krizni štab SDS-a pod dirigentskom palicom predsjednika tog tijela Rajka Dukića, dok su stvarnu komandu nad ljudstvom na terenu imali oficiri JNA. Naoružani teroristi SDS-a su izgledali kao na brzinu i slučajno sklepana vojska, ali su njihove barikade podizane u skladu sa vojnom logikom. Bila je to javna demonstracija sile kojom je poslana poruka da teroristi SDS-a kao civili nelegalno posjeduju automatsko oružje i da su opremljeni i naoružani za izvršavanje vojnih akcija u i van grada Sarajeva. Propagandni povod za postavljanje barikada je bilo ubistvo srpskog svata na Baščaršiji. Naime, kolona srpskih svatova je prošla sa razvijenim srpskim zastavama, pucajući iz vozila i puštajući glasno četničke pjesme kroz Stari Grad, opštinu naseljenu pretežno bošnjacima, potom se zaustavila ispred Stare pravoslavne crkve na Baščaršiji, nastavljajući sa pucanjem, pjevanjem i pijančenjem. Nakon kraćeg verbalnog prepucavanja između svatova sa mladićima iz okolnih kafića, došlo je do tuče, usljed čega je iz pištolja ubijen jedan od svatova Nikola Gardović. U svom intervjuu Risti Đogi u emisiji „Moj gost, njegova istina“, na TV Srna 1994.godine, nedavno uhapšeni Jovan Joja Tintor, visokorangirani kadrovik SDS-a i savjetnik Radovana Karadžića je izjavio „kako je često znao režirati kolonu svatova, kad bi htjeli obaviti neki značajan zadatak, tako da su jednom, početkom 1992.godine, kroz cijelo Sarajevo u okićenoj koloni svatova od 32 vozila, provukli velike količine naoružanja sa Pala do Vogošće, a ulogu mlade je odglumila njegova sekretarica Branka.“
No, ono što se desilo ubrzo poslije blokade Sarajeva zabrinulo je i SDS i JNA. Naime, jedinice Republičkog MUP-a SR BiH sa svojim rezervnim sastavom su u saradnji sa građanima munjevitom reakcijom za svega nekoliko sati istu noć uveli kontrabarikade. Jedinica za specijalne namijene MUP-a SR BiH je uspjela da sa nekoliko ključnih mjesta i ukloni postavljene barikade i time pokazala da se snage reda i zakona u Sarajevu nedaju zastrašiti demonstracijom vojne sile i da će se sa teroristima SDS-a postupati u skladu sa zakonom. Iste noći, komandant 2. Vojne Oblasti JNA general pukovnik Milutin Kukanjac, izdaje naređenje da se 250 automatskih pušaka M-70 AB1 i 2, sa uredno zabilježenim serijskim brojevima i tehničkim knjižicama, podijeli sa municijom iz kasarne Lukavica teroristima SDS-a. Za to vrijeme jedinice JNA se pokreću iz svojih kasrani i u kolonama sa tenkovima i oklopnim transporterima kreću se u i oko Sarajeva tražeći pogodan trenutak za izazivanje incidenta na osnovu kojeg bi krenuli u sveopšti napad na Sarajevo. No, do toga nije došlo, jer su pokreti JNA ubrzo prestali. Razlog je bio što su sva vojna vozila bez ikakvih zaustavljanja propuštana preko barikada MUP-a SR BiH, a ukoliko su išla prema gradu propraćena su patrolnim kolima MUP-a sve do izlaska iz grada ili do drugih barikada terorista SDS-a. Svi važniji punktovi u gradu su posjednuti sa rezervnim sastavom MUP-a i građanima koji su se isprva spontano, a kasnije i organizovano preko Patriotske lige okupili sa ličnim naoružanjem da zajedno sa policijom štite grad. Plan da se izvrši sveopšti vojni napad na Sarajevo na dan održavanja referenduma i time spriječi izdvajanje BiH iz krnje Jugoslavije, propao je zbog potpune nespremnosti agresora i domaćih izdajnika na pravovremenu reakciju MUP-a SR BiH. To nikako nisu očekivali, jer se već blokirani grad trebao zauzeti, prije nego dođe do rekacije organizovane oružane sile pod kontrolom vlasti u Sarajevu. Naročito se efikasnim pokazala jedinica za specijalne namjene MUP-a SR BiH pod komandom Dragana Vikića koja će kasnije postati meta posebnih mjera praćenja RSDB-a Srbije i 5. aprila 1992. godine u posebnoj obavještajnoj operaciji biti razbijena tokom formiranja Srpskog Ministarstva Unutrašnjih Poslova. Nekoliko dana kasnije, 5 marta 1992. godine, general Kukanjac će u svojstvu „mirotvorca“ ispred JNA posredovati kod uklanjanja barikada i uspostavljanja zajedničkih patrola policije i JNA koje će biti zadužene za sigurnost svih građana. Tokom tih pet dana terora SDS-a poginulo je nikoliko građana Sarajeva među njima i 18-godišnji Kenan Demirović i 50-godišnji Ramo Biber.
Politka SDS-a koja je u naredne četiri godine rezultirala upotrebom oružane sile bivše JNA odnosno Vojske Jugoslavije za zastrašivanja, nasilje, masovno ubijanje i rastjerivanje nesrpskog stanovništva pod prijetnjom tzv. „Etničko čišćenje“ i Genocid, dobiće svoj epilog krajem marta ove godine u presudi Radovanu Karadžiću. On će odgovarati zato što je bošnjačko i djelom hrvatsko stanovništvo pokrenuo u masovan egzodus iz BiH, zato što je preko kriznih štabova SDS-a odobrio unaprijed planiranu i masovnu pljačku i dislokaciju bošnjačkog i dijelom hrvatskog stanovništva u koncentracijske logore, zatim njihovo rastjerivanje ili masovnu likvidaciju i to u najmanje 17 opština na okupiranom djelu teritorije Republike Bosne i Hercegovine. Za sve ove tvrdnje postoje neoborivi materijalni i fizički dokazi koji su korišteni za donošenje pravosnažnih presuda za genocid, prvih nakon Drugog svjetskog rata i Nirnberškog sudskog procesa nacistima. Za ovaj najteži oblik zločina protiv čovječnosti okrivljeni su u prvom redu vojni komandanti, direktni sudionici i počinitelji zločina kao i njhovi nalogodavci u političkom i vojnom vrhu SDS-a i Srpske Republike Bosne i Hercegovine, u okviru sudskih procesa koji su vođeni ili koji se još vode pred sudskim vijećem Međunarodnog tribunala za ratne zločine na području bivše Jugoslavije sa sjedištem u Den Hagu u Holandiji. Argumentom sile, susjedne države su kroz svoje političko i vojno djelovanje od 1992. – 1995. godine željele, svaka na svoj način, da koristeći kvislinške političke i paravojne strukture unutar BiH podijele međusobno teritoriju Republike Bosne i Hercegovine, i da jedan narod, Bošnjake, osude na tihu smrt i masovni egzodus radi osiguranja životnog prostora pripadnicima vlastitog naroda u BiH radi aneksije i prisajedinjenja tih teritorija matici. Onima koji priču agresiju i negiraju genocid, najbolji dokaz da su i SRJ i RH bile aktivni sudionici ratnih zločina, etničkog čišćenja, genocida i agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, su potpisi njihovih lidera na tekst Opšteg okvirnog mirovnog sporazuma za BiH, jer mirovni sporazum po međunarodnom ratnom pravu potpisuju države koje su zvanično bile u ratu.
Svim kritičarima ovog mog teksta, postavljam jedno prosto pitanje, koje ne želim da se pogrešno shvati i tumači, jer na svu sreću to se nije desilo. Ali šta da se zaista kojim slučajem na Jalti ili u Postdamu 1945. godine postigao konsenzus među zemljama pobjednicama iz Drugog svjetskog rata, članicama Atlanske povelje, da se Nezavisna Država Hrvatska, kao nacistička satelitska država, nakon stravičnih zločina i genocida nad Srbima, Jevrejima i Romima i drugim narodima, ostavi u okviru Titove FNR Jugoslavije kao poseban entitet, sa svim svojim institucijama, obilježijima i regionalnim ustavnim nadležnostima?
