Britanci su imali bezobzirnu ekonomsku agendu u pogledu eksploatacije Indije i nikakva samilost prema njenom stanovništvu što se toga tiče nije postojala.
Džon Fiske je u svojoj knjizi “Neviđeni svijet” napisao da je bila gora od Crne smrti koja je udarila na Evropu sredinom 14. vijeka (od koje je carica Jelena pobjegla na Svetu goru).
Tokom vlasti Mogula, od seljaka se zahtjevalo da plaćaju danak od 10-15 odsto poljoprivrednih prihoda, što je omogućavalo i lagodan život vladara ali i sigurnost za seljake u slučaju da usjevi propadnu zbog vremenskih prilika, monsuna posebno.
Međutim 1765. godine britanska Istočnoindijska kompanija je primorala mogulskog šaha Alama III na Sporazum iz Alahabada kojim je preuzela skupljanje ovog danka.
Preko noći, danak je porastao na 50 odsto, a seljaci nisu imali pojma da je novac promijenio ruke i i dalje su vjerovali da plaćaju porez šahu.
Djelimični propast usjeva je bio prilično regularna pojava u životu indijskog seljaka, zbog čega je višak, koji je ostajao nakon plaćanja danka, bio toliko važan za njihov opstanak. Međutim, sa povećanjem postotka koji plaćaju ovaj višak se dramatično smanjio.
Prvo je došlo do manje propasti useva 1768. godine, pa potom i do velikih kiša 1769, nakon čega je udarila suša.
Hiljade su napustile svoje domove u nadi da će hranu naći drugdje, ali je našli nisu. Oni koji su ostali, svejedno su umrli. Nebrojeni hektari obradivih površina su jednostavno bili napušteni, i uskoro ih je pojela džungla.
Ranije, kad god bi se pojavila mogućnost gladi, indijski vladari su snižavali danak i gledali da unaprede irigacione sisteme da bi olakšali život seljacima, ali britanski kolonijalisti su jednostavno ignorisali sva upozorenja.
Šta više, Istočnoindijska kompanija je u tim godinama povećala dodatno visinu danka na 60 odsto kako bi kompenzovala smrt toliko velikog broja seljaka i time gubitak prihoda, pa su preživeli morali da daju još više ne bi li prihodi okupatora (jer kako to drugačije nazvati?) bili nadoknađeni. Da ironija bude veća, 1771. kompanija je ostvarila veći profit nego tri godine ranije.
Vinston Čerčil, proslavljeni kormilar Britanske imperije u najgorem konfliktu u historiji čovječanstva, koji je Evropu i svijet spasio od Adolfa Hitlera, bio je nezamislivo ravnodušan prema svemu ovome. Redovno je pomoć upućenu Bengalu preusmjeravao svojim trupama uz riječi “glad ili ne, Indijci će se kotiti ko zečevi”, a kada mu je njegova sopstvena vlada u Delhiju poslala telegram u kome mu objašnjava šta se dešava, on je pitao: “A zašto onda Gandi nije već mrtav?”.
Takođe, rekao je i ovo:
“Mrzim Indijce. Oni su zvjerski narod sa zvjerskom religijom. Sami su krivi za glad jer se kote kao zečevi“.
Suše su i dalje problem u ovim regijama, kao i prije Britanaca, ali gubitak života nikada nije bio na tom nivou. Jednostavno, Indija koja vlada sama sobom vodi računa da do toga ne dođe, za razliku od stranaca koje baš briga.
