Razvoj monoteističke religije možemo promatrati kroz Kur’an časni, jer je u mnogim Kur’anskim ajetima naznačeno da je začetak tog vjerskog učenja započeo sa Ademom a.s. ali u onom pravom smislu sa Ibrahim a.s. a onda preko hiljade i hiljade poslanika, pa preko Davuda, Musa, Zulkarneina-Iskendera, te Isa, do Muhamed a.s. koji su u tom smislu imali svoj neizmjerljivi doprinos.
Ali, da se zna: Da je Alexandar Makedonski (356.-323. god. p.n.e.) bio jedan od najvećih svjetskih promicatelja monoteizma i da je na temeljima njegovih ostvarenja u svim enklavama Svijeta dokle je dopiralo njegovo učenje, i danas, Islam jedna od dominantnih religija a kao kruna monoteizma. Ovaj period Alexandrovog djelovanja počinje sa: 336.godinom p.n.e. kada Alexandar kreće u razrješenje Gordijeva čvora, do: 323. godine p.n.e. kada ga je u Iraku zadesila prerana smrt.
Monoteizam, na kome je Alexandar Makedonski uspostavljao vlast, je jedan viši nivo monoteističkog vjerovanja nego predhodno monoteističko učenje od Mojisija, ali na nižem nivou od onog koje je kao Objava dolazilo Issa a.s. a poslije i Muhamedu a.s.
Alaxandar je bio učenik Aristotela, čije je ime dovoljno napisati, te da se zna, koja je to naučna gromada, a Alexandar je svoje organizovanje država i radio na osnovi Aristotelovog učenja. Znajući, da je Alexandar, uspostavljanje država provodio na osnovi Aristotelovog učenja, a da i danas jedan mali narod Kaleshi, na sjeveru Pakistana, za svoje vjersko učenje kažu da je od Alexandra Velikog, a ne kako je Aristotel naučavao, onda sam monoteizam, na kome je Alexandar uspostavljao vlast, nazvao Aristoteloalexandrov monoteizam i to iz razloga što je Aristotel to teoretski obradio a Alexandar u praksu proveo.
Tvrdnja da je Islam, u nekim zemljama Evrope, bio prisutan isključivo iz razloga muslimanskog osvajanja i to na Mediteranu: u Španiji i južnim dijelovima Italije, te na ostrvima: Sicilija, Sardinija, Korzika , Malta…itd, od strane Arapa tzv. Saracena. A da je na Balkanu i dijelom Mađarske, osvajanjima od Turaka. A u Rumuniji, Moldaviji, dijelom i u Mađarskoj pa i Poljskoj putem trgovaca i islamiziranih Tatara, koji su se nastanili u ovim državama, je tvrdnja koju koriste današnji povijesničari, i to sve potkrepljuju raznoraznim dokumentima a najčešće izvađenim iz konteksta ukupnih historijskih gibanja. Separatno ovi historičari su interpolirali particije tih globalnih povijesnih kretanja u svoju povijest i dobijali rezultate takve kakve nam predočavaju, i sve to, još dopunjavali i potkrepljivali falsifikovanim dokumentima iz crkvenih kancelarija.
Svi oni koji su pisali ovu povijest zanaemarili su osnovnu povijesnu činjenicu na kojoj se mogla jedino temeljiti Evropska povijest, a to je da je osnova Evropske povijesti Aristoteloalexandrov monoteizam koga je, u svim zemljama Evrope, utemeljio Alexandar, a onda evolutivno na ovaj monoteizam nadgrađuje se Objave Isa a.s. a zatim i Muhamed a.s. i ovi monoteizmi dobijaju svoje nazive Arijanizam i Islam.
Današnja pisana povijest Evrope je toliko neosnovano utemeljena da se slobodno može reći sve je štimovano tj. povijesnim konstrukcijama uređeno. A od kuda ova tvrdnja?
Tvrdnja je zasnovana na povijesnoj činjenici: da je u svim Evropskim zemljama koncem IV. stoljeća stare Ere, Aleksandar Makedonski uspostavljao i uspostavio monoteističke državne tvorevine. Kur’an: XVIII. 83.-110. I kako niti jedan od historičara, iz ovih krugova koji su pisali Evropsku povijest, a do čijih radova se moglo doći, nije svoje tvrdnje zasnivao na činjenici da su Evropske države utemeljene na Aristoteloalexandrovom monoteizmu, to iz ovih razloga predhodna tvrdnja: O neosnovano utemeljenoj evropskoj povijesti, ima i svoje utemeljenje.
Historijski period monotestičke vladavine evropskih naroda, koji je svoje temlje imao na Aristotelolexandrovom monoteizmu, bio je veoma dug. U skoro svim Evropskim zemljama trajao je najmanje 15 stoljeća. Tri stoljeća stare Ere + dvanaest stoljeća nove Eere, tj. do momenta početka rušenja ovih država od strane katolika i uvođenja državotvornog katoličanstva, počevši od XIII. stoljeća u Francuske, a onda kroz sljedećih 5 stoljeća u Srednjoj, Zapadnoj i Sjevernoj Evropi te Zapadnom Mediteranu i Zapadnom Balkanu.
Rušenje evropskih monoteističkih država, koje je započelo početkom XIII. stoljeća u Francuskoj, bio je najteži period koji su preživljavali evropski monoteisti-muslimani kroz sljedeća stoljeća, jer su bili izloženi najgorim mogućim-najokrutnijim odnosima ljudskog bića prema ljudskom biću.
To je taj ”mračni” period Evropske povijesti kada su evropski katolici, fizički, preuzimali vlast od patarena, katara, alibigeneza, hugenota, husita i ostalih evropskih monoteista-islamita, najčešće nazivanim hereticima.
Monoteisti-islamiti su mučeni, a metode mučenja bile su zastrašujuće; od paljenja svijeće na grudima do konjskim razvlačenjem ekstremiteta-čejrečenje. Ubijanja su bila svakodnevna i stravična: javna vješanja, odsjecanje udova, giljotiranje, razvlačenje ekstremiteta, razapinjanje i čejrečenje tijela na pokretnim drvenim točkovima, a najteže je bilo, svakako, spaljivanje na lomači, a takvih spaljivanja je bilo na hiljade. Inkvizitori su se natjecali u tome koji će ekstremnije metode koristiti za mučenje i ubijanje islamita. U tim periodima stradavali su i znanstvenici svjetskih razmjera čija su djela obilježila i svjetsku nauka, ali kod crkvenih krugova-inkvizicije oni nisu dobili milost i bili su smaknuti. Smaknuti su samo iz razloga što su bili monoteisti-islamiti, a ne zato što se njihov naučni stav kao kosio sa crkvenim stavom. Taj izgovor su osmislili kasniji kršćanski povjesničari koji stradalnike nisu dovodili u kontekst monoteističkih vjernika nego u kontekst naučnika čiji su se stavovi razlikovali od crkvenih stavova. Tako su stradali: Nikola Kopernik, Đordano Bruno, pa i Galileo Galilej za koga nije utvrđeno spaljivanje na lomači, ali je zadnje dane života proveo u okovima. Da naglasim samo da je Galilej bio jedan od najvećih matematičara, astronoma i fizičara tog vremena. U Češkoj je 17. jula 1415. god. spaljen na lomači jedan od najvećih alima tog vremena Jan Hus. Pred spaljivanje tražili su od njega da se odrekne svog vjerovanja, a za uzvrat neće biti spaljen. Nije htio zanijekati Allaha dž.h. rekavši da mu je lakše podnijeti njihovu vatru nego kada kasnije umre izaći pred Allaha dž.h. koga je zanijekao. Neka je rahmet tom našem velikanu. U zadnje vrijeme u češkoj se obilježava ”dan spaljivanja Jan Husa” 17. juli.Nakon godinu dana u Pragu je spaljen i Jeronim Praški koga su optužili da se nije htio odreći Husovog učenja.
Da se zapamti: Tako je, kroz srednja stoljeća, nastajala, sada ta demokratska kršćanska Evropa. Ima li ovo igdje na ovaj način evidentirano? Nema ! A, istina je !
I zato kažem; da je sadašnja pisana Evropska povijest neosnovana, tj zasnovana na povijesnim konstrukcijama.
U Hrvatskoj i Mađarskoj, period vladarskog monoteizma trajao je 20 stoljeća; od IV. stoljeća stare Ere do 1683. godine. U Bosni je trajao do 1878. godine. Sandžaku, Makedoniji i Albaniji do prošlih stoljeća 1912. dakle, cca. 22 stoljeća. I sva ta življena povijest evropskih naroda, povijesnim konstrukcijama, se zaobilazi-preskače i u sve ove periode istim konstrukcijama nastojalo se nametnuti kršćansko vladanje, a što je i učinjeno, i zato imamo iskonstruisanu i nikako življenu istinsku povijest evropskih naroda.
Na koji je način sve to rađeno?
Radilo se tako što se iz ovih perioda monoteističke vladavine, vadilo, tj.separatisalo samo ono što kršćanskoj civilizaciji odgovara i ubacivalo u življene segmente Evropske prošlosti, a ono što nije odgovaralo, to se nije ni obrađivalo, a sve iz razloga kako bi bila zadovoljena crkveno katolička taština o Evropi kao krašćanskom kontinentu.
Skoro svi sakralni objekti monoteista po Evropi su srušeni ili prepravljeni da se teško uočavaju. Danas ti isti objekti koji su ostali, i uočljivi su, služe nekoj drugoj namjeni npr. džamija u Lajpcigu služila je kao tvornica duhana, džamija u Potsdamu je šupa u kojoj je smještena pumpu za vodu itd. Godina pravljenja se pomiče u nazad, u novija vremena, a obrazloženje za postojanje takvog objekta obrazlaže se time da je investitor, koji je obavezno kršćanin, izrazio želju da objekat ima orijentalnoislamski izgled.
Zašto se zaobilazi istina i zašto se povijest Evropskih naroda ne predočava javnosti na način kako je i življena, pokušat ću dati odgovor u svom daljem izlaganju?
Da naglasim; da se ne može zvati naučnim-znanstvenim, nešto što je temeljeno na konstrukciji i zato, i isključivo, povijesne činjenice koje su temeljene na istini mogu biti potvrda povijesnih zbivanja i biti u domeni nauke i historijski dokazni dokumenti.
Kako je na razvoj Evropske civilizacije najviše uticao Aleksandar Veliki, to, sa povijesne tačke gledišta, a kada je u pitanju ovaj proces organizovanja ljudskog društva, nas ne bi trebalo da interesuje separatno; Je li Aleksandar u nekoj bitki pobijedio Darija, a ovaj mu, kao, ponudio svoju kćerku za ženu. Te, da li je nekoga Agisa prisilo i nametnuo mu svoj način organizovanja vlasti ili je neki Antipater dobrovoljno prihvatio njegovu sugestiju vladanja, a niti da li je Aleksandar otrovan i jeli bio nastran. Ovi povjesničari nama pišu o takvim nebitnim segmentima Alexandrovog djelovanja, a s naučnog aspekta to su periferna povijesna događanja i iz njih ništa nećemo povijesno saznati nego samo konstatovati da se desio sukob – događaj itd, a što nema nikakvog upliva na globalni razvoj, kako povijesti, tako i civilizacije. Dakle, to bi bile historijski potpuno efemerno periferne činjenice. A samo da potsjetim da se na taj način pisala i naša Bošnjačka povijest.
Za povijest kao znanost, a što se tiče Alexandrovog upliva na istu, najbitnije je ono što je odredilo kasniji karakter Alexandrovog djelovanja, a to je:
Šta je svjetska civilizacija dobila u naslijeđe njegovim djelovanjem.
Mene općinjuje njegov uspjeh u pogledu organizovanja vlasti. Širina prostranstva na kojoj je uspio djelovati. Te, koji je uticaj i doprinos imalo njegovo djelovanje, kroz povijest, na razvoj civilizacije, i sve to reflektujući se na današnju civilizaciju.
Svi znamo za legendu u kojoj je Aleksandar razriješio Gordijev čvor. Legenda je glasila: Onaj ko razriješi Gordijev čvor biće vladar svijeta. Znamo i to da je Aleksandar razriješio Gordijev čvor, ali mu niko ne daje mjesto u historiji ono koje je i zaslužio, jer je doista bio pravi vladar Svijeta.
Zašto se kao takva ličnost zaobilazi i negira?
Interesantno, ako je neko u zadnje vrijeme od evropskih historičara i nešto napisao o Alexandru onda je to više omalovažavanje njegovog djelovanja i predstavljnje Aleksandra u negativnom kontekstu kao historijske ličnosti. Često je to neki sporedni povijesni događaj , neki sukob, koji je tako i definisan da nije ni mogao uticati na globalna historijska gibanja, a za iste je taj, kao, događaj obilježio Alexandrovo djelovanje.
Kroz njegovu biografiju koju pišu njegovi negatori, pripisuju mu se koje kakve neprimjerene osobine koje nebi trebalo da karakterišu takve ličnosti. Najčešće mu pripisuju idolatriju, a to Kur’an demantuje. Pripisuju mu i homoseksualizam te da se odavao slatkim užicima i alkoholu i sve to u takvom kontekstu kako bi kod čitatelja proizveli negativan stav u pogledu Alexandra kao pozitivne ličnosti, te na taj način i njegovog djelovanja i sve da zamute povijest.
Dakle, svi koji danas imaju neku informaciju o Alexandru, a koja dolazi iz ovih krugova, ona se svodi na negiranje Alexandra kao istaknute povijesne ličnosti, a stvarnost je bila drugačija. Alexandar je sasvim drugačije djelovao i zahvaljujući njemu, Evropska civilizacija imala je svoj ogroman razvoj, a islamska civilizacija, na njegovom djelovanju i učenju, dobila je svoje čvrste temelje na kojima se Islam najbolje nadgrađivao.
Odakle dolaze sve te historijske dezinformacije o Alexandru ? One dolaze iz kršćanske kuhinje koja svim mogućim demagoško-apologetskim mahinacijama odvraćaju od istine:
A to je da je Evropa, od početka novog milenija do XIII. stoljeća, bila isključivo sa monoteističkim ustrojstvom, a sve zahvaljujući Alexandru Velikom, a sve da bi potvrdili lažnu tvrdnju; da je Evropa bila isključivo kršćanski kontinent.
Smatram da; Ako Aleksandrovo djelovanje i učenje ne uskladimo sa stvarnim povijesnim gibanjima nećemo nikada dobiti istinitu i na nauci zasnovanu povijesnu sliku evropske, a time i naše prošlosti.
Prije svega, o razrješenju Gordijevog čvora.
Do pojave Aleksandra Velikog ; u čitavoj Evropi, srednjoj Aziji, Sjevernoj Africi i Istočnoj Aziji države su bile zasnovane na različitim, do tada, poznatim uređenjima: bilo je tiranija-monarhija, idolatrijskih država-monarhija, bilo je i monoteističkih država, ali i gradova koji su djelovali kao države. Religijska slika u ovim državama bila je šarolika: od monoteizma, te raznih idolatrijskih učenja, do budizma.
Trgovina Evrope sa Istokom bila je intezivna, ali i vrlo nesigurna, jer je u različitim područima, u zavisnosti od režima, bilo odmetnika koji su kod trgovaca i ostalih putnika širili strah od pljačke i ubijanja. Bile su velike razlike u vladarskim sistemima, a prema sistemu vlasti bili su uređeni i različiti zakoni. Taj čvor različitosti trebalo je i razriješiti. Trebalo je u svim državama, na putu razmjene roba Istoka i Zapada, uspostaviti takvo vladanje koje će svakom čovjeku obezbjeđivati sigurnost u kretanju i trgovini.
Aleksandrovog učitelja, poznatog filozofa Aristitela, mučila je ovako politički nesređena situacija u Svijetu te je i sam svojom pameću , a bio je neosporno jedan od najvećih svjetskih umova, htio razriješiti ovo stanje svijesti u pogledu vladanja državom tj. ljudskim zajednicama, preinakom u jedno novo stanje koje bi bilo demokratičnije, u kome bi ljudi mogli da žive i djeluju u skladu sa najpozitivnim ljudskim odnosima prilagođeno u datim vremenskim uvjetima i civilizacijskoj razvijenosti. To je i izučavao i objavio u svome djelu: ”Politika”-o vladanju državom. To svoje učenje želio je pretočiti u praksu. Dao je plan svom učeniku Aleksandru i ovaj je krenuo u razrješenje Gordijevog čvora.
Princip; da vladar svake od zemalja mora bit ustoličen po Aristotelovom modelom i da jedino pod tim uslovom ima legalitet i legitimitet na tom zajedničkom prostranstvu, bio je način na koji je Aleksandar riješio Gordijev čvor.
Realizaciju je započeo sa svojih 20 godina; 336.godine p.n.e, i to je trajalo do 323.godine, kada je vrlo mlad, u svojoj 33 godini, okončao ovosvjetski život. To se desilo u Iraku u blizini Bagdada, a mjesto je, po njemu, i dobilo naziv Iskenderija-Alexandrija.
Bez obzira što je period njegovog djelovanja bio vrlo kratak, on je za tih 13 godina svog djelovanja napravio najveći preporod kada je u pitanju vladavina državom i nezapamćeni pozitivan odnos u tom vremenu na razvoj demokratije, a time i nove civilizacije.
Bila je to prva Svjetska globalizacija, jer od tog perioda pa sve do XIII. stoljeća, kada se u Evropi na sili uspostavljaju katoličke države, sve zemlje Svijeta koje su uspostavljene u tom vremenu, imale su teokratsko vladanje na monoteizmu. Dakle, ostavio je narodima zemalja od Zapada do Istoka u naslijeđe izborni sistem teokratija-monarhija, ali sa monoteističkom religijom.( Kur’an, XVIII. 83-110 )
Uspostavljajući države Aleksandar se držao Aristotelovih principa uspostavljanja država:
Država je teokratija. Ljudi su razvrstani u više staleža. Na čelu države je monarh u kome je objedinjena vojna i civilna vrhovna vlast. Način postavljanja monarha je izbor.
Vladajuća religija je monoteizam-vjerovanje u jednog Boga koji sve strara koji nije rođen i niti rađa. Iz religije se izvodi zakoni življenja. Države se mogu dijeliti i na manje oblasti. Država ima vojsku koju čine njeni muški žitelji. Sposobni muškarci u punoljetstvu obavezni su služiti vojsku. Na čelu civilne, kao i vojne vlasti bili su kraljevi sa posebnim prerogativima. Kao niži, od kralja, rukovaoci vojske bili su posebno obučena vojna lica. Izbor kralja nije zavisio od njegovog materijalnog statusa, nego od ideološkog stava-morao je biti monoteista i od njegove obrazovanosti te harizmatičnosti.
Kada umre kralj, koji nije imao nasljednika, onda se izbor monarha vršio na način da je izbor bio povjerem sedmorici nižerangiranih velmoža-šura, a koji su odlučivali o tome ko može biti ustoličen na vladarsko mjesto. Izbori su bili regionalno uokvireni. Sedam odabranih-župana jedne regije, a različitih država-banovina biralo je vladara- bana jedne od banovina na upražnjeno mjesto. Ustoličenje kraljeva i ostalih predpostavljenih odvijalo se u hramovima pred najvišom religijskom hijerarhijom.Viši vladaoci-kraljevi i carevi su dobijali tzv. Aleksandrovu krunu koja je bila jedini legalitet i legitimitet vladaoca u čitavoj Aleksandrovoj državi. Isto tako, nosilac krune po vjerskoj hijerarhiji bio je po mišljenju šure najvjerniji.
U svom ”Putopisu” pisanom 1661. godine na strani 244. Evlija piše da je Alexandrovu krunu nosio i Hrvatski ban Nikola Zrinski, ali da mu je istu preoteo Austrijski ćesar. Napominje da je istu krunu nosio Ugarski, ali i Grčki kralj. Zabilježeno je da je i izbor S.Kosače, za hercega Bosne, bilo po istom principu, da ga je biralo 7 župana. Konjički Dokument.
Kada je u pitanju kruna kao heraldički predmet: njen oblik, te materijal od koga je bila napravljena, ne mogu ništa pouzdano napisati. Evropski kraljevi koji su nosili tu krunu su prognani iz svojih zemalja, tako da su mogli da je i ponesu, ali bez svoje zemlje vrijedila je toliko koliko je u nju ugrađeno plemenitih materijala, a ako je ostala kod osvojitelja, onda, i kod njih, nije imala nikakvu vrijednost, jer se promijenila vlast, osim da se iskoristi upotrijebljeni materijal.
Kruna, kao predmet, nije mogla imati nikakva idolatrijska obilježja, jer su je nosili monoteistički vladari, ali prema ostalim heraldičkim predmetima monoteista, iz tog perioda, najvjerovatnije je po gornjem obodu bila ukrašena ljiljanima, jer je ljiljan još iz perioda Alexandra Makedonskog prihvaćen kao simbol monoteizma. Ovu krunu su kršćani u kasnijem periodu, kroz svoju povijesnu literaturu, nazvali ”svetom rimskom krunom” i kao tu krunu je uspostavio Karlo Veliki. Takav njen naziv nije bio kod monoteista, jer monoteisti ničemu ne daju svetost, a pogotovo ne predmetu. Alexandrovu krunu nosili su svi Evropski monoteistički kraljevi do XIII. stoljeća dok ove države nisu počeli rušiti evropski katolici pa do XVI. stoljeća, kada padaju Italija i Njemačka pod katoličko uređenje.
U evropskim zemljama koje su katolici osvajanjem uspostavljali progoneći monoteiste, oni će uvoditi novu krunu, po ugledu na Alexandrovu krunu, ali tada evropskim katoličkim kraljevima legalitet i legitimitet daje papa koji ih i kruniše.
Iz tog perioda, od XIII. stoljeća papa se uspostavlja u svom punom vjerskom kapacitetu na vrhu hijerarhijske ljestvice katoličke crkve, kao vrhovni poglavar svih katoličkih država, dakle, svih katolika i on jedini može da kruniše kralja u nekoj od katoličkih država. Iz perioda, kada je papa putem crkve uspostavio apsolutnu vlast, u Evropskim državama nastalim na katoličanstvu, a progonom muslimana, i do danas se zadržala privilegija-njegova stara funkcija, da je papa putem iste crkve vrhovni poglavar svih katolika svijeta, ali ne i država, jer već do XIX stoljeću sve države koje su bile teokratske, i formirane na katoličanstvu, postale su nacionalne, pa zatim parlamentarne i građanskim propisima postale su neovisne od crkve.
Katolička kruna kao predmet, na obodu, s prednje strane, kao simbol kršćanstva, ima križ. Neke krune imaju vertikalan križ postavljen, na sredini krune, na presjeku dvije trake koje čine križ, a spajaju obode krune kao okomiti prečnici. Kraljevi- nosioci ove krune, imali su domenu isključivo u evropskim katoličkim relacijama, jer su bili krunisani od pape.
Iz ranog perioda aristoteloalexandrovog monoteizma sigurno su ostali hramovi u kojima se odvijala i ceremonija ustoličenja kraljeva, a kako su Rim i Konsatantinopolj bili glavni centri Zapadnog i Istočnog rimskog carstva najvjerovatnije da su dotični hramovi i bili u ovim gradovima. U kasnijim periodima Arijanizma u oba grada napravljeni su hramovi u kojima se odvijala ceremonija ustoličenja kraljeva Rima i Bizanta. U Konstantinopolju bio je to hram Aja Sofija, a u Rimu Pavlov hram. Aja Sofija će i dalje služiti monoteistima za vjerske potrebe, dok početkom XX. stoljeća nije pretvorena u muzej, a tokom XVI. stoljeća katolici će Pavlov hram pretvoriti u katoličku papsku baziliku.
Kada se aristoteloalexandrov monoteizam, koncem IV. stoljeća, nadgradio Isa.a.s. monoteističkim učenjem, od strane Arija, u Evropskim državama pravljeni su arijanski hramovi u kojima su se odvijali vjerski obredi, ali su korišteni i za ustoličenje arijevskih monarha. Takvi su : Aja Sofija u Konstantinopolju, All-Aksa u Jerusalemu, takav je bio i hram u Saloni kod Splita, Solomonov hram u Ohridu, hram u Bitolju po kome Bitolj ima staro ime Manastir, hram u Filipopolisu u Makedoniji, Teodorikov hram u Raveni, Karlov hram u Ahenu, London templ u Londonu i drugi.
Najviše tih hramova je srušeno, ali ako ih po Evropi ima i danas, onda su oni, od XIII. stoljeća pa za slijedeća 4 stoljeća preinačeni u katoličke bogomolje. Zapadno evropski historičari u nemogućnosti uspostavljanja povijesne istine, a to je da je Arijanizam monoteističko učenje, danas, za arijanske hramove tvrde da su ih pravili ortodoksni kršćani. Ovu teoriju razvili su upoređujući ove hramove sa Aja Sofijom, za koju bezuslovno tvrde da je kršćanska bogomolja, jer im ona nije mogla biti monoteistički objekat iz razloga što Arijanizam nisu uzimali za monoteističko učenje. A kako i za Aja Sofiju tvrde da je kršćanska ortodoksna bogomolja, onda istu tvrdnju imaju i za Teodorikov hram u Raveni i za svaki onaj koji je pravljen u tom vremenu, a takav je i London templ u Londonu.
Jedino su Al Aksa u Jerusalemu i Aja Sofija u Istanbolu i dalje u svojim starim gabaritima-nisu prerušavani, jer su uvijek bile u muslimanskom okruženju, i sva prošla stoljeća služili su svojim prvotnim namjenama. All Aksu, u Jerusalimu i danas koriste monoteisti-islamiti. A, Aja Sofija, od polovine VII. stoljeća, kada je zahvaljujući Ejubu r.a. Islam u Konstantinopolju dobio svoje utemeljenje, jer je imao svoju monoteističku podlogu-Arijanizam, Aja Sofija nastavlja i dalje biti monoteistička bogomolja i nikako kršćanska.
Međutim, kada je početkom XX.stoljeća na vlast u Turskoj došao Kemal paša, po nagovoru svojih partijskih ateista, a kako je i sam bio ateista, ukidajući i halifat, Aja Sofiju je pretvorio u muzej, jer su ga evropski orijentalisti, a kršćani, ubjedili da je Aja Sofija pravljena kao kršćanski objekat, a što nije tačno, jer kako sam napisao, Aja Sofija je pravljena u vrijeme Arijanizma kada je Justinijan kao monoteistički car vladao Bizantom.
I zato se nadam, da će muslimani Istambula, ponovo, u tom svetom monoteističkom hramu-džamiji i dalje veličati Allaha dž.h i Njegovo stvaranje, jer ju je Justinijan i pravio u te namjere.
I kasnije muslimanske bogomolje-džamije, koje su projektovali muslimanski arhitekti, slijede arhitekturu ovih hramova uz jedini dodatak minareta.
Evropski muslimani, od VII. stoljeća kada se, putem Avara, islam nadgradio na Arijanizam, sve do progona muslimana iz Evrope od XIII.-XVIII. stoljeća, koristiće iste ove hramove koje su koristili i monoteisti arijanskog perioda, ali će ih Evropski katolici progoneći Evropske muslimane i uspostavljajući katoličku vlast rušiti ili prepravljati u objekte katoličke provenijencije.
Da je taj period evropske povijesti obilježen i Islamom kao dokaz mogu poslužiti mnogi stari sakralni objekti-džamije koji se i danas uočavaju u zemljama Srednje i Zapadne Evrope. Evropski muslimani će, u srednjim stoljećima, početi praviti karakteristične stilski izdvojene vjerske objekte prilagođene islamskom obredoslovlju. U zavisnosti od regije, u kojoj su imali identične oblike, na Evropskom kontinentu izdvojile su se : na Balkanu i Mađarskoj tzv. osmanske, na Pirinejskom poluotoku-španske, na Mediteranskim ostrvima-sjevernoafričke, a u Srednjoj Evropi- srednjoevropske, koje nisu uopće uočene, a niti evidentirane.
U odnosu na način tj. stil izgradnje džamija, predulaz-triem srednjoevropskih džamija pravljen je tako, da ga je ukrašavalo paran broj kamenih valjkastih stubova, najmanje 4, a najviše 8, nešto po izgledu kao partenon. Predulaz sa ovim parnim brojem valjkastih stubova, je natkriven na dvije vode tako da je izgledom odavao antičko, a ne orijentalno graditeljstvo i zato ovi objekti nisu ni promatrani kao objekti Islamske provenijencije. Ove objekte, sa strana, ukrašavale su dvije simetrične munare koje su za vrijeme kršćanskog preuzimanja vlasti porušene, ili ako su ostale onda su bez vanjskih zidova i sada izgledaju kao valjkastokonusni stubovi. U svakom većem Srednjoevropskom gradu imate takvih objekata, a u Beču barem 3.
Kako je takav stil izgradnje džamija bio dominantan u Srednjoevropskim državama onda sam mu i dao naziv srednjoevropski stil. Jedan takav, sačuvan, objekat je džamija u Swetzingenu u Njemačkoj. Ovih objekata-džamija, iz srednjih stoljeća, ima i u drugim zemljama Srednje Evrope, ali ih je danas najviše nadograđeno i unakaženo da se ne prepoznaju u svom prvotnom obliku i to sve iz razloga prikrivanja, kako se ne bi otkrila i uspostavila povijesna istina o Evropi. Ostatke jedne takve džamije imate u Lednicama-Češka.
Zanimljiva je i činjenica da se u Njemačkoj, ali i Engleskoj za peti dan u sedmici kaže: u Njemačkoj: frei tag, a u Engleskoj: fri dei u prijevodu slobodan dan. Od kuda takav naziv i to za peti dan-slobodan dan ? Zašto, u ovim zemljama, nije sedmom danu,u sedmici, naziv slobodan dan, jer ga i karakteriše nerad? Za one koji razmišljaju, nema drugog odgovora nego; da je naziv tog petog dana zadržan iz onog perioda kada su većinski Njemački, ali i većinski Engleski žitelji ispoljavali monotizam i petak koristili za vjerske obrede, kao što to i danas čine muslimani, a da je sontag postao neradni dan onda kada su kršćani uspostavili svoje vladanje, a to je kroz ona srednja stoljeća od XIII-XVIII.
Nadgradnja aristoteloaleksandrovog monoteizma koji je trajao do polovine IV. stoljeća n.e.; prvo, Isaovim sociohumanim učenjem, a onda i Islamom u evropskim državama odvijala se postupno od I. preko VII. stoljeća tako spontano bez nekog drastičnog upliva na tokove vladanja, tako da monarsi sa svojim narodom dograđuju svoju monoteističku duhovnost, spontano, bez ikakvih duhovnih udara, tj. prisile. Bila je to najprirodnija-Božija transformacija-nadgradnja Ibrahim-Davudovog monoteizma na aristoteloalexandrov monoteizam, a u kasnijem slijedu nadgradnja istog na Arijanizam, da bi Arijanizam bio nadgrađen Allahovom Objavom Muhamedu a.s. u savremeniji monoteizam, obznanjen kao Islam.
Ovaj period nadgradnje monoteizma do Islama, koji je toliko evidentan u Evropi, evropski historičari su te periode promatrali separatno, a monoteističke prelaze sa jednog oblika monoteističke vlasti u drugi propraćali nekakvim sukobima i ratovima koji se, uopšte, nisu dešavali. Demanti tih njihovih tvrdnji su fantastični društveni objekti u svim Evropskim sredinama iz tog perioda, a posebno na Mediteranu, te da je bilo takvih sukoba objekata ne bi ni bilo. Oni su uočavali su da su bile vladarske promjene, ali nisu shvatali da su te promjene bile bez ratova jer su vlast zasnivane na monoteizmu i svaki put na njegovom višem stepenu, a ne na nekom drugom vjerskom učenju.
Dakle, uočavali su promjene u vladarskom obliku npr.sa rimskog perioda na arijanski, ali nisu uočavali da su te promjene bile izazvane prirodnom nadgradnjom jednog monoteizma na savremeniji, jer su stizale Božije Objave, nego su to opisivali kao fizičko preotimanje vlasti.
I još se zapaža i to da su promjene u vladanju sa rimskog modela-aristoteloalexandrovog monoteizma na Arijanizam uočavali samo na užem evropskom prostranstvu, zapravo one su se dešavale u čitavoj Evropi. To se isto uočava kada pišu o Avarskom uspostavljanju vlasti koje je za njih bilo osvajačkog i obavezno sekundarnog karaktera i na vrlo skučenim prostorima što ni u kom slučaju nije tačno, jer drugog oblika organizovanja Evropskih država nije bilo. Prije svega, Avari nisu ništa osvajali, a avarski sistem vlasti koji se temeljio na Islamu, prirodno se nadgrađivao na Arijanizam i opet u čitavoj Evropi. Vladarski siste početkom VIII. stoljeća u čitavoj Evropi biće Avarski sistem..
Kršćanstva, što se tiče, ono će se mnogo kasnije interpolirati u evropsku državotvornu religiju i dobiti svoj današnji značaj.
Tvrdnje da se Islam širio osvajanjem, i to samo u nekim dijelovima Evrope, su neosnovane i one su proizvod lažnih historijskih tokova proizvedenih u cilju potvrde tvrdnje da je Evrpa kršćansko-katolička od svog predmilenijskog perioda.
Islamska duhovnost isključuje svaki oblik nasilja , tako da izazivanje sukoba i remećenje mira nisu primjereni islamskom učenju. Ali, muslimanima se zapovijeda odbrana i progonjenje onih koji su njih prognali. Takođe, muslimanima se naređuje ukazivanje pomoći onim muslimanima koji su napadnuti na svojoj zemlji od nasilnika. U srednjim stoljećima, na ove krajeve Evrope, dolazili su narodi Azije: Huni i Tatari koji su bili muslimani i nisu dolazili kao pljačkaši, nego kao pomoć evropskim muslimanima koji su bili napadnuti od evropskih kršćana.
Avari, čiji su tragovi debelo obilježili ove krajeve na ovim Evropskim dijelovima nisu bili osvajači nego se prema njihovom načinu organizovanja države, posebno u vojnom smislu, organizovale sve Evropske države, jer to je bio novi model organizovanja monoteističkih država sa Arijanizma na Avarizam, a sa Islamom kao državotvornim vladanjem. Avarski model organizovanja država krenuo je u Evropu iz Bizanta, a narod koji je i započeo ovaj model vladanja bili su Bugari sa Tračanima. Ima i teorija da su ovu vlast uspostavljali i Obri muslimanski narod sa obala Kaspijskog mora.
Zaključak:
Na Aleksandrovim principima vlast je utemeljena u svim državama u kojima je on uspio uspostaviti sistem svoje vladavine, a kako je prvo njegovo djelovanje bilo u Evropi sve države Evrope su prihvatile takav oblik organizovanja ne odvajajući ni Balkan. I one stare države na Balkanu sa Hrvatima, Srbima, Bugarima,Albancima… su države sa Hrvatima,Srbima,Bugarima, Albancima monoteistima, a ne kršćanima katolicima i pravoslavcima.
To, da li je u to rano vrijeme bilo miješanja starih evropskih naroda sa narodima Balkana ne igra bitnu ulogu u povijesnom smislu, jer svi se ovi uklapaju u monoteizam i nije bilo antagonizama a niti sukoba. Goti, Iliri, Tračani, Kelti, Slaveni, Ugri… svi manje više u svojim državnim tvorevinama, duhovno, ispoljavaju monoteizam.
U početku organizovanja ovih država, a kroz rimsko carstvo sve države su bile obavezne popunjavati vojsku koja je bila garant normalnog življenja. Vojska se služila na desetine godina tako da su se Goti služeći vojsku u Iliriji miješali sa slavenima, Tračani, služeći vojsku u Normandiji miješali su se sa Normanima i tako redom.
Religija je bila osnov svih gibanja, a sukladnost u tom smislu očitovala se u blagostanju, prosperitetu i jakoj duhovnosti stanovnika tih država.
Do miješanja monoteističkih naroda dešavalo se kroz čitavo vrijeme vladavine monoteizma u Evropi, ali to se najviše dešavalo od XIII-XVIII stoljeća progonom muslimana iz današnjih kršćanskih zemalja Evrope u islamske zemlje, među koje spada i Bosna.
Hrvatska, Bosna, Srbija,Mađarska, Makedonija… zemlje Balkana, u stara vremena monoteizma, imaju sve ista uređenja kao i Evropske države sa monoteističkom državotvornom religijom jer tristo godina stare ere + tristo godina nove ere, kada je državotvorno vladanje bilo aristoteloalexandrov monoteizam, je dug period za dobro ukorjenjivanje monoteizma, koji svojom organizovanošću nije mogao biti potisnut od strane pristalica kršćanstva koje se povijesno tek u IV. stoljeću n.e. ukorjenjuje.
Utemeljenje naših komšijskih država na kršćanstvu dešavat će se mnogo kasnije i to; u Hrvatskoj nakon progona muslimana 1699. god. a u Srbiji, takođe, nakon progona muslimana 1862. god, a u Sandžaku tek 1918 i u Crnoj Gori 1879. godine. U ranija vremena ove države nisu mogle biti organizovane na kršćanstvu, jer kršćanstvo nije bilo razvijeno da bi moglo biti državotvorno. Iz tog razloga nije bilo ni Kosovske bitke i to je samo mit.
Progon muslimana iz Evrope i formiranje kršćanskih država u Evropi su političke okolnosti,proistekle u XII. i XIII. stoljeću, a u kasnijim vremenima formiranjem i istočnog kršćanskog fronta dovela je do iscrpljenost poklonika monoteizma od stalnog pritiska i progona tako da su i Istočno Evropske zemlje koje su bile na islamskoj vlasti poklekle i potpale pod pravoslavno vladanje.
Muslimanska doktrina nenapadanja, a kršćanska napadanje sa najgroznijim oblicima prisile i ubijanja dovela su do toga da su muslimani Evrope napuštali svoja ognjišta i odlazili u zemlje sa većinskim muslimanima, a ako su neki i ostali morali su se prevjeriti. U Evropskim državama ostali su brojni fortifikacijski objekti koje su pravili njeni građani monoteističke duhovnosti i to sve u skladu sa doktrinom nenapadanja.
Kada je u pitanju naše Bošnjačko okruženje: Sve do progona muslimana iz Hrvatske, ali i Srbije i Crne Gore, muslimani su bili dominantni u ovim zemljama i ostvarivali vladavinu prvo na aristoteloalexandrovom monoteizmu, zatim od polovine IV. stoljeća na njegovom višem stadiju Arijanizmu, a od polovine sedmog stoljeća, kroz Avarizam, na islamu. Period od polovine XIV. stoljeća sve Balkanske zemlje biće udružene u novu muslimansku zajednicu: Balkanski Islamski Komonvelt i tako će udruženi pružati otpor Evropskim katolicima u njihovoj namjeri da prognaju i pokore Balkanske muslimane. Vladarski sistem u ovom komonveltu bio je na Islamu, a pravni model bio je Hanefizam.
Od početka kroz rimsko organizovanje, a žitelji ovih država bili su narodno Hrvati, Srbi i Bošnjani. U periodu progona muslimana iz Evropskih država u Bosnu su stizale izbjeglice iz Austrije, Njemačke, Češke, Slovačke, Mađarske, Slovenije, Hrvatske, ali su produžavale i dalje za zemlje Bliskog Istoka, Sjeverne Afrike i Arabije.
To se sve dešavalo u srednjim stoljećima i u vremenskom trajanju cca. od četiri stoljeća. Narodi koji su dolazili u Bosnu, interpolirali su se u domaće stanovništvo, gubili su jedan svoj narodnosni identitet-jezik, jer bili su u manjini, ali su pojedine riječi jezika tih naroda zadržane i ubačene u postojeći Bosanski jezik jer tih riječi nije bilo u Bosanskom jeziku, a bile su neophodne u sporazumijevanju. Danas te neslavenske riječi Bosanskog jezika sa pojedinim neslavenskim toponimima daju odgovor na pitanja od kuda te riječi? Bila su to prisilna migacijska kretanja evropskog stanovništva. Najviše tih riječi i toponima je iz Njemačkog jezika, jer je Njemački jezika različit od Bosanskog i zato je to uočljivo.
Osnovna zajednička zbližavajuća komponenta domaćeg i migracijskog stanovništva bila je njihova monoteistička religija Islam.
To što komšijski historičari uvode kršćanstva u ranija stoljeća kao državotvorne religije u komšijskim zemljama: Mađarskoj, Hrvatskoj, Srbiji, Crnoj Gori i drugim su samo njihova nerazumna nastojanja da svoje povijesno svjedočenje tj. Balkansku povijest usklađuju sa Evropskim historičarima koji su na isti način svoje povijesne stavove provlačili kroz formiranu ”kršćansku matricu”- Evropa je kršćanski kontinent.
Državotvorna religija svih Evropskih zemalja počevši od IV. st. p.n.e je monoteizam koga je kao državotvornu religiju ukorijenio Aleksandar Veliki. Ovaj monoteizam se od I stoljeća Nove ere oblikovao učenjem Issa a.s. da bi ga Egipatski teolog Arije od IV. stoljeća n.e. do polovine VII. stoljeća, učinio državotvornim kao Arijanizam i kao takav biće državotvoran u svim evropskim zemljama. Ove promjene su bile uočljive u svim evropskim zemljama, ali će to evropski povjesničari koji nisu razumijevali ove promjene posmatrati kao osvajanja pobornika ovih promjena. Npr. Teodorikova Gotska osvajanja Panonije, Ilirika, Dalmacije, Italije, Lombardije itd. I sve opet kao kršćanska ortodoksna osvajanja, jer su Arijanizam posmatrali kao kršćansko a ne monoteističko vjersko učenje. Od polovine sedmog stoljeća Arijanizam će se potpuno oblikovati novom završnom Allahovom Objavom Muhamedu a.s. kao Islam, tako da će Islam kao državotvorna religija biti u svim Evropskim državama interpoliran kroz tzv. Avarsko vladanje.
Kršćanstvo-kao državotvorna religija, počinje se ukorjrnjivati u Evropske države u XIII. st. progonom vladajućih monoteista. Državotvorno katoličanstvo prvo će se ostvariti u Francuskoj, u njenoj regiji Langdoku. Langdoški katolici će u više većih mjesta za period od 40 godina potpuno ”očistiti” Langdok od muslimana i preuzeti potpunu vlast. Kroz povijest oni nas upoznaju da su tada katolici progonili katare kao nekakve dvovjerne kršćane koji su negirali Isusa kao Boga, koje su katolici iz tih razloga nazivali pogrdno heretici. I sve što su mogli saznati o katarima bilo je ono što je inkvizicija napisala o tim hereticima. Nisu htjeli ni da predpostave da su to mogli biti vjernici monoteisti-muslimani, jer bi povijest Evrope bila sa sasvim drugačijom osnovom. Bila bi monoteistička.
Samo da potsjetim čitaoce na jednu koincidenciju kada su u pitanju nazivi prognanika iz Evropskih zemalja od strane kršćana
U Francuskoj su ih zvali katarima, a u Italiji patarenima. Riječ; katar je arapskih korijerna i u prijevodu bilo bi katar=državotvoran, a isto značenje ima i riječ pataren samo na latinskom.
Dakle, kršćani koji su progonili katare i patarene, progonili su državotvorne narode kao što je i bilo. Nazivima prognanih to i potvrđuju, ali niko tome ne daje pažnju, jer od kuda da su patareni i katari državotvorni kada su oni heretici. Pažnja je usmjerena ka njihovom tzv.krivovjerstvu i iz tih razloga oni ne mogu biti državotvorni nego samo heretici.
Zna se da su sa prognanim muslimanima iz ovih zemalja izbjegli i Židovi i našli svoja utočišta u Islamskim zemljama.
S početka organizovanja Evropskih država, u svim Evropskim državama sa žiteljima koji su ostvarivali vlast na monoteizmu, živjeli su i drugi koji nisu bili monoteisti, ali nisu bili učesnici u vlasti, te iz tih razloga nisu imali ni određene privilegije. Od polovine IV. stoljeća njma će se pridružiti i Svetotrojni kršćani, jer je u tom periodu Gregorije Nazijanski definisao Svetotrojno vjersko učenje. Bili su podređeni-niži stalež, radili su teže poslove, nisu bili vojno angažovani i iz tih razloga bili su opozicija monoteistima. Kada su se razvili i ojačali oni će početkom XIII. stoljeća krenuti u obaranje monoteističke vlasti Evrope.
Kršćanstvo će na ratovima i progonu muslimana u potpunosti promijeniti religioznu sliku Evrope, tako što će od XIII. stoljeća, za slijedeća 4 stoljeća, Evropa u potpunosti postati kršćanska, bez onih drugih, koji su do ovih stoljeća imali vlast i sa kojima je Evropa bila multireligiozna i multietnička. I zato i slušamo floskulu da je Evropska civilizacija zasnovana na kršćanstvu, a da tako nije.
Fikret Hafizović
