Stara uzrečica kaže da je – od kolijevke pa do groba, najljepše ono đačko doba. Za nekoga od nas i ono studentsko doba ali za mnogo njih je najljepše treće doba u životu svakog čovjeka kada se sumiraju svi oni rezultati koje je čovjek u svom životu postigao, a to su oni ozbiljnije godine kada čovjek zasluženo ode u penziju.
Ako uporedimo prosječnog penzionera u, recimo, Americi ili državama zapadne Evrope i onog našeg penzionera na Balkanu, razlika je ogromna. Tamošnji penzioneri tokom svog radnog vijeka maksimalno štede da bi svojoj djeci obezbjedili kakvu-takvu budućnost i nasledstvo, a sebi putovanje širom svijeta i da bi vidjeli što više država prije nego umru.
A naši penzioneri u savremeno, tj digitalno doba kada se mnoge transakcije novca vrše putem kompjutera i dan-danas- stoje u redu za penzije te se zimi smrzavaju, a ljeti je previše vruće da bi se stajalo u red pred bankama.
Na Kosovu ima oko 150. 000 penzionera koji razvlače od mjeseca do mjeseca ono malo penzije koja im pristiže na kućna vrata ili ih u redu čekaju po čitav dan po ovdašnjim prizrenskim bankama. Prosječna kosovska penzija je oko 140 eura, a najviša oko par hiljada eura. I dok u današnje vrijeme mnogi psuju najvećeg sina jugoslovenskih naroda Josipa Broza Tita (kako to mediji na Balkanu vole reći) za sve ono što se dešavalo u posljednjiih tridesetak godina na prostorima bivše YU ali i ranije, mnogi prizrenski penzioneri ga hvale i sa ponosom ističu da jer bilo mnogo bolje živjeti i zarađivati u njegovo vrijeme a sto puta gore sada, u današnje vrijeme.
Kako reče jedan naš stariji sugrađanin u redu ispred jedne od prizrenskih banaka “Nekada su nam u Titovo vrijeme poštari donosili penziju na kuću, a sada vidite gdje smo”.
Poenta priče je šta će ti balkanski, odnosno kosovski penzioneri ostaviti u amanet svojoj djeci ili unucima za razliku od onih pomenutih penzionera u Americi i Evropi kada nemaju ni za kahvu. Nažalost, penzionerska tuga na Balkanu je pregolema.
Vinetu Ganić
