Boks je kao plemenita vještina oduvjek zanimao i interesovao ljubitelje sporta a posebno one koji su voljeli fer i korektnu borbu ili otvorenu tuču jedan na jedan. Ako se vratimo u doba zlatnih generacija jugoslovenskog boksa neizbježno ime za boks na Kosovu je svakako, bokserski klub “Priština” koji je dugo godina bio neprikosnoveni šampionski tim i koji je nekoliko godina zaredom osvajao šampionsku titulu u konkurenciji vrlo jakih ekipa poput bk”Slavije” iz Banjaluke, bk”Radničkog” iz Beograda, bk”Kablova” iz Svetozareva, bk”Željezničara” iz Sarajeva, bk”Budućnosti” iz Podgorice tadašnjeg Titograda te mnogih drugih predvođena bokserkim asovima poput Mehmeda Bogujevcija, Afrima Majancija, Dževdeta Pecija, nosioca olimpijske medalje Aziza Salihijia i mnogih drugih predvođeni legendom kosovskog boksa, rahmetli Ljah Nimanijem.
No, ako je tadašnja prva bokserska Jugoslovenska liga bila veoma jaka ništa slabija nije bila ni tadašnja druga bokserska liga Jugoslavije podjeljena po teritorijalnoj ili geografskoj podjeli na istočnu, zapadnu, sjevernu i južnu ligu gdje su kosovari boksovali sa ekipama iz Makedonije, recimo bk”Pelister” iz Bitolja ili ekipama iz Crne Gore poput bk “Nikšića” te gubili i osvajali bodove i bili burno pozdravljeni od tamošnje publike koja je voljela ovaj sport jer tada nije bilo nacionalizma ili mržnje među narodima već samo sportske kulture i discipline.
Tadašnju drugu ligu što se kosovskog boksa tiče predstavljali su bk “Prizreni”, bk “Djakova” ili bk “Gnjilane” koji su bili i najuspješniji. Dakle, svake druge nedjelje kada su bili domaćini Hala sportova “Sezair Suroi” u Prizrenu zahvaljujući bokserskim nadama ovog regiona bila je ispunjena do poslednjeg mjesta. Ovom prilikom nećemo o onim mnogim talentiranim bokserima već o bokseru koji je bio vrlo popularan u Prizrenu, svojevremeno, te zbog svog velikog talenta otišao u Sarajevo gdje je ostavio veliki trag u BH – sportu.
Ovo je sportska priča o Muzaferu Skenderiju zvanog Runci koji je svojim bokserskim umećem i srčanim borbama dizao publiku na noge te bio izuzetno popularan…
“Selam vašim čitaocima i hvala vam što ste se sjetili mene ali i sporta koji polako propada ne samo kod nas na Kosovu već vidim i na čitavom Balkanu. Ja sam Muzafer Skenderi sa nadimkom Runci po kome me mnogi Prizrenci ali i mnogi ljubitelji boksa širom balkanskih prostora prepoznaju. Početak moje sportske, a posebno bokserske karijere vezan za bokserski klub(bk) “Prizreni” gdje sam od malena naučio prve korake u boksu, u sportu koji je nazvan i “plemenita vještina” upravo zbog činjenice da u ringu trebaš savladati protivnika ne samo snagom svojim mišića već i umijećem razmišljanja u datom trenutku. Prvi treneri su mi bili Baškim i Avdi Karamani od kojih sam mnogo naučio, a radi se o sada već dalekoj 1985-toj godini jer sam tada imao negdje 15-tak godina dakle bio golobradi momčić koji se želio istaći i svoju energiju upotrebio na pravi način, na sport a ne kao mnogi moji tadašnji vršnjaci na tuče u školama ili na ulici da bi bio “važniji” pred djevojkama,recimo. Radi se, dakle, o bantam-kategoriji od 51 kg do 54 kilograma gdje sam bio vižljast i veoma brz te sam nakon par sezona u ovdašnjem klubu, gdje nisam imao niti jedan poraz u tadašnjoj drugoligaškoj konkurenciji a imao sam oko 50-tak mečeva. Nakon par sezona provedenih u lokalnom klubu prelazim u bk “Djakova” sa nekoliko ovdašnjih boksera, tj mojih kolega jer su ambicije Đakovčana tih godina bile daleko jače od naše ekipe iz Prizrena a bilo je i mnogo velikih i poznatih sponzora pa su oni tada imali veoma jaku ekipu, dostojnu i one u prvoj ligi poput bk”Prishtine” koja je tada bila strah i trepet širom jugoslovenskih gradova ili ekipa koje su se bavile sportom, tj boksom. Tada smo otišli Krusha, Sahatqiju, braća Morina, ja i još par boksera te ostavili sjajan utisak. Trener nam je bio Djemalji Dulji i Behajdin Eteku te sam sa njima bio do 1987 godine, tj učio od njih a uzor mi je bio Fatmir Mallokuqe koji je bio strašno dobar bokser a tu je bio i Mergim Šalja koji su postigli značajne rezultate u daljoj bokserskoj karijeri. Dakle, to su Prizrenci koji su u boksu, rekoh, postigli zavidne i značajne rezultate i svojevremeno bili u bokserskoj reprezentaciji Jugoslavije a takođe sam i ja postigao neke značajne rezultate u sportu koji volim.
Otkuda vi baš u bk “Željezničaru”, tj u Sarajevu. Otkuda toliko interesovanje za vas u to vrijeme?
Dakle, situacija je na Kosovu tada eskalirala i svi znamo šta se sve dešavalo ovdje jer su mnogi Albanci napustili posao ali i sport tako da smo mi koji smo voljeli sport mogli nastaviti svoje karijere samo negdje van Kosova. Radi se o 1989-toj godini te smo mnogi od nas izabrali Sarajevo kao našu braću muslimane gdje smo mogli nastaviti svoje sportske karijere bez straha da će nas neko ugroziti. U Sarajevu smo nastavili karijeru ja, Mergim Šalja, Afrim Majanci, Sefedin Braha kasnije pomoćnik čuvenog Ljah Nimanija i još par mladih boksera. Tako smo jednu sezonu “odradili” u bk “Željezničar” i bili sjajno prihvaćeni, ne samo u gradu već i širom Bosne i Hercegovine te bili izuzetno uspješni a bogami i fino zaradili. U svojoj muva ili bantam kategoriji imao sam oko 15-tak mečeva te sam imao mnoge jake mečeve i to sa poznatim evropskim bokserima i dobro sam se držao. Čak je tada i najpoznatiji i najpopularniji jugoslovenski sportski list “SPORT” pisao o meni kao i mnogi mediji u BiH – ističe Skenderi. Recimo da sam od pomenutih petnaestak mečeva imao deset pobjeda, par neriješenih borbi i nekoliko poraza što i nije loš skor, zar ne.
Prošetali smo i boksovali širom bivše Jugoslavije, bili u Rijeci, Splitu, Beogradu, Podgorici, Banjaluci te zahvaljujući klubu prošli puno toga ali i upoznali puno ljudi iz svijeta sporta, a posebno boksa. Sjetio sam se meča sa tadašnjim evropskim prvakom Marinovim iz Bugarske sa kojim sam boksovao usred Beograda i dva puta ga bacao na pod no sudije su jednom kaznile i mene jer sam ga navodno udario nakon sudijskog “stopa” te je on uspio izvući neriješeno jer je imao svjetski poznato “ime” a ja sam bio novi no objektivna beogradska publika me je tada ispratila ovacijama i velikim aplauzima a Marinova zvižducima iako je on do tada bio njihov ljubimac.
Šta nam možete reći o aktuelnom trenutku sporta, posebno boksa na Kosovu?
Eto mi imamo bokserski klub u Prizrenu i nas par entuzijasta čiji bokseri svake godine dobijaju zaslužene nagrade na dodjeli godišnjih nagrada od strane opštine Prizren za najuspješnijeg sportistu no mi od toga apsolutno nemamo ništa. Dakle, nemamo neke finansije i bukvalno preživljavamo kao i mnogi sportovi ne samo na Kosovu već i na Balkanu, koliko ja vidim, a tako i u Prizrenu. Dobijamo, recimo, kao i mnogi sportski klubovi u gradu oko 1 000 eura od strane Direktorijata za sport i kulturu no, složićete se sa tim, to je vrlo malo za opstanak jednog sportskog jer je tu i plaćanje struje i vode, te sportska oprema te takmičenje i mnogo toga. Sve je to malo no mi se snalazimo kako znamo i umijemo. Što se aktuelnog trenutka u boksu na Kosovu tiče postoji nekoliko seniorskih i juniorskih turnira u boksu koji se svakih par mjeseci održavaju u nekom većem gradu na Kosovu poput Prištine, Peći, Prizrena, Đakovice i Mitrovice gdje svaki pomenuti grad ima po dva-tri amaterska kluba koji se zbog takmičenja “spoje” u jedan te onda slijedi bokserski turnir gdje se sakupljaju bodovi i pobjednici u kategorijama da bi se krajem godine proglasila najbolja ekipa i najbolji bokseri za tu godinu u svojim kategorijama. Nažalost, interesovanje nije veliko kao nekada kada sam ja boksovao i moji vršnjaci te bi u ta zlatna vremena boksa u Halu sportova ,Sezair Suroi” ovdje kod nas u Prizrenu dolazilo i po 5 000 navijača i ljubitelja boksa a sada se mogu izbrojati na prste. No, pošto se dopisujem na društvenim mrežama sa kolegama iz regiona izgleda da je na Balkanu odavno prestalo interesovanje za boks dok za fudbal ili košarku interesovanje raste no sve je to stvar ukusa.
Odnedavno je kosovski boks “ušao” i u međunarodne vode, tj priznat je od strane međunarodnih sportskih Institucija poput AIBA, recimo. Vaše mišljenje o tome i da li to uspjeh za kosovski boks?
Budimo realni, borilački sportovi su na Kosovu odavno bili na dobrom glasu, eto uzmimo primjer svjetske prvakinje u džudou Majlinde Keljmendi. Dakle, oni su trebali naše borilačke sportove među prve “primiti” u evropske sportske Institucije no nikada nije kasno, zar ne. Iskreno rečeno mi ne zaostajemo puno za evropskim boksom ali u regionu pogotovo ne jer eto, možemo se pohvaliti, da imamo jednog izuzetnog talenta i vrlo popularnog mladog boksera iz Prizrena a u pitanju je Armend Đodjaj koji je u prošloj godini učestvovao na nekoliko svjetskih i evropskih bokserskih turnira i osvajao prva mjesta ali i dostojno reprezentovao kosovski a samim tim i prizrenski boks. Trenutno je selektor bokserske reprezentacije Kosova Dževdet Peci a njegov pomoćnik je Mehmet Bogujevci, dakle sve su to poznata imena kosovskog boksa sa kojima imamo perspektivu u nekoj bližoj budućnosti u ovom sportu.
Kakva je, po vama, perspektiva i budućnost kosovskog sporta?
Recimo da imamo puno talentiranih mladih boksera no, rekoh, finansije su glavni problem u svakom sportu pa tako i u boksu. Trenutno su glavni bokserski centri Peć, Ferizaj i Prizren dok je nekadašnji bokserski “gigant” ,ekipa bk”Prishtina” pala nisko tako da nema neki organizirani bokserski klub i neke nove klince kao nekad. Posebno ističem da ovdje kod nas samo oni bokserski entuzijasti ili fanatici vole raditi sa omladinom i djecom iz ljubavi prema ovom sportu, a tu negdje spadam i ja. Rekoh Armend Đodjaj je trenutno najpopularniji mladi sportista Prizrena ali i Kosova što se ovog sporta tiče, dakle u pitanju je bokser koji je ponikao u ovdašnjem bokserskom klubu a skoro je bio, dakle ima oko 4-5 mjeseci učesnik velikog međunarodnog bokserskog turnira, tj svjetskog prvenstva u Kazahstanu gdje je u ogromnoj konkurenciji od pedesetak boksera u svojoj kategoriji osvojio četvrto mjesto jer je povredio arkadu a da je nastavio, tj da se nije povredio možda bi bio i svjetski šampion.
Budućnost kosovskog sporta, tj boksa?
Svakako, kako sam već istakao, da imamo puno mladih i perspektivnih ali i školovanih boksera no ponavljam kada bi svi gradovi značajnu sumu novca izdvojili za boks bilo bi daleko veće interesovanje za ovaj sport. Dakle, momci bi onda imali više volje da urade nešto po tom pitanju jer drugačije je kada imaš sve uslove za rad, a drugačije kada sam pokušavaš da postigneš neki nivo i rezultate a nemaš osnovna sredstva za rad poput sportske opreme za trening i van njega, sportske rekvizite, svakodnevno toplu vodu u sali za trening, mogućnost odlaska na treninge na more ili planinu, mogućnost odlaska na takmičenja i još puno toga. No para se nema i to je problem. No budimo optimisti i možda ova nastupajuća 2015-ta bar što se tiče nas u kosovskom boksu nešto pozitivno promijeni – ističe Skenderi i dodaje da, država treba ulagati više novca baš u borilačke sportove – jer smo po tome poznati širom svijeta, recimo u rvanju, kik-boksu, džudou i slično a da ne govorim o onima Kosovarima koji su rođeni i žive u svijetu a bave se ovim sportovima jer među njima ima i svjetskih i evropskih prvaka u nekom od navedenih sportova.
Da li bi voljeli da ponovo posjetite Sarajevo i vidite staro društvo?
Da, žarko bih voleo da ponovo vidim sarajevsku “raju” i sve one koji su tada bili glavni u boksu jer je tada popularni “Željo” bio uz fudbalske klubove fK “Željezničar” i fk “Sarajevo” bio izuzetno popularan i cenjen sportski klub te smo mi bokseri bili takođe popularnii bilo da smo izašli na piće po kafićima, restoranima ili hotelima ili u šetnji čuvenom “Baščaršijom”. Eto, nakon rata na Kosovu imao sam poziv da dođem u Sarajevo da prisustvujem sportskoj Manifestaciji u povodu godišnjice tog kluba gdje su došli mnogi bivši bokseri tog kluba iz čitave bivše Yu no ja nisam mogao otići jer sam bio učesnik rata na Kosovu u uniformi naše UQK i zato nisam mogao preći granicu no javio sam se svima i čestitao im sportsku Manifestaciju “Sjećanje na bk”Željezničar” te se zahvalio što su me se sjetili. No, putem vašeg web-portala poselamio bih sve ljubitelje boksa u BiH, posebno u Sarajevu te upućujem veliki selam velikom sportskom radniku Hamdiju Guski koji je tada bio bivši moj trener a sada je, koliko sam čuo, Ministar sporta ili u Vladi BiH ili u gradu Sarajevu što mi je veoma drago jer se radi o velikom sportskom radniku ali i još boljem čovjeku. Dakle, za taj grad me vežu samo lijepe uspomene i ne samo mene već i nas nekoliko Kosovara koji smo tada branili boje mojeg omiljenog kluba, kluba radnika i običnih ljudi koji je bio i ostao vrlo popularan i dan-danas a to je, svakako, bk “Željezničar”.
Poruka mladima?
Neka se bave bilo kojim sportom, no prednost dajem boksu jer je to sport inteligentnih i hrabrih ljudi. Eto, vrata našeg boks-kluba su uvijek otvorena za sve mlade Prizrence pa neka pokušaju, što da ne. Neka dođu i bave se sportom a da ne sjede po zadimljenim kafićima ili non-stop za kompjuterom jer je sport ono pravo, a posebno – boks, uz osmjeh završava svoju sportsku priču jedan od svojevremeno najboljih boksera koje je Prizren imao i koji je svoju boksersku “avanturu” imao i u Sarajevu te je uspješno položio.
Nadamo se da će u budućnosti mnogi drugi mladi bokseri nastaviti tim putem te dostojno prezentovati prizrenski boks.
Vinetu Ganić
