Kako je istraga utvrdila, Stevo je prvo ubio suprugu Gordanu, a potom i sebi oduzeo život. U kratkoj poruci, Stevo je zamolio kćerku od 17 godina da mu oprosti.
Sina i snahu ispratili su nepokretna majka Julka i otac Savo, Stevina sestra Jeca, pa Gordanina majka Savka, sestra i brat Dragica i Goran, sestrinica Tamara.
Ukopu supružnika prisustvovali su kumovi, dalji i bliži rođaci, brojni prijatelji, kolege iz Bolnice za kroničnu psihijatriju, rukovodstvo općine Modriča.
“Joj, Stevo moj. Sine mamin. Zar u ovakvom stanju da te ispraćam, a ne ti mene. Zar sam ovo zaslužila, zar je ovo život”, kukala je majka Julka iz invalidskih kolica.
Gordaninoj majci Savki je pozlilo, uslijedila je i ljekarska intervencija.
“Goco moja, sunce moje ugašeno. Mamina radosti, a sada tugo”, odjekivalo je na ispraćaju supružnika.
Maja, dijete od 17 godina, ostalo je sada samo. Čas je ljubilo maminu, čas tatinu sliku. Ocu je na rastanku darivala fudbalsku loptu. Stevo Ilić je bio fudbaler više modričkih kolektiva. Kovčeg mu je prekriven sportskom opremom.
Supružnici su ispraćeni u suzama i sa ružama. Jecaji, tuga i pitanje – zašto? Svi su Stevu i Gordanu poznavali kao divne i čestite ljude, dobre komšije, zdravstvene radnike, velike humaniste.
