Autor teksta objavljenog prije tačno 10 godina u jednom američkom vojnom časopisu, predložio je da se sve “neprirodne države” rasparčaju i da se isprave “nepravde”.
Iznenadiće vas koje države su u pitanju i kako se u njegovoj shemi zove ona koja bi vladala Mekom i Medinom.
Prije tačno deset godina, u ljeto 2006, u jednom uglednom američkom vojnom časopisu – “Žurnalu vojnih snaga” koji je u vlasništvu kompanije “Ganet”, najvećeg svjetskog izdavača takvih publikacija – objavljen je tekst u kome se predlaže prekrajanje granica na Bliskom istoku sa ciljem uspostavljanja trajnog mira na tom politički trusnom podneblju.
Imajte u vidu da je to u jeku borbe Amerike i njenih saveznika sa pobunjenicima u Iraku, prIJe Arapskog proljeća i svakako prije građanskog rata u Siriji (možda bi trebalo da kažemo Sirijskog građanskog rata, budući da je to već nekako ustanovljen naziv ovog konflikta u stručnim krugovima).
Tada predložena shema bi dovela do raspada Pakistana, dok bi Iran, “država suludih granica”, izgubila dobar dio teritorije na uštrb Ujedinjenog Azerbejdžana, Slobodnog Kurdistana, Arapske Šiitske Države i Slobodnog Beludžistana, ali bi dobila pokrajine oko Herata u današnjem Afganistanu, regiju koja ima historijske i lingivstičke veze sa Persijom.
Tako bi Iran postao u suštini ponovo etnička persijska država, a najteže pitanje sa njim u vezi bi bilo da li bi zadržao luku Bender Abas ili bi je predao predloženoj Arapskoj Šiitskoj Državi.
Ono što bi Afganistan na zapadu predao Persiji, dobio bi na istoku od Pakistana, čija bi se plemena na sjeverozapadu ponovo ujedinila sa svojom afganskom braćom.
Pakistan, “još jedna neprirodna država” kako je naziva autor teksta, izgubila bi također teritorije naseljene Beludžima koje bi se pripojile Slobodnom Beludžistanu. Ostatak Pakistana bi u cijelosti ležao istočno od rijeke Inda, osim dijela oblasti zapadno od Karačija.
Gradovi-države u okviru Ujedinjenih Arapskih Emirata imale bi miješane sudbine, tako da bi možda neke bile inkorporirane u Arapsku Šiitsku Državu koja bi u dobroj mjeri okružila cijeli Persijski zaliv, dok bi druge zadržale nezavisnost. Možda baš Dubai, pošto je regiji potrebno “igralište za bogate razvratnike”. Jezgro te Arapske Šiitske Države bi bio južni Irak, dok bi Kuvajt i Oman ostali u sadašnjim granicama.
Autor Ralf Peters smatra da se moraju ispraviti nepravde prema “prevarenim” narodima kao što su Kurdi, Beludži i arapski šiiti; posebno Kurdi, kaže pisac tih redova, pošto to što oni, kojih ima između 27-36 miliona, nemaju svoju državu on smatra “najvećom nepravdom između Stare planine (Balkana) i Himalaja”. A nepravda, po njemu, treba biti ispravljena i što se tiče Jermena.
Generalno, ideja je da se dosegne poštenija, iako i dalje nesavršena, zemljišna raspodjela između Bosfora i Inda.
– Imamo posla sa kolosalnim, ljudskim deformitetima koji neće prestati da generišu mržnju i nasilje dok ne budu bili ispravljeni – pisao je tada Peters, ukazujući na to da se granice svejedno neprestano mijenjaju.
On također misli da je jedina šansa da Izrael sebi obezbijedi mir u razumnoj mjeri to da se povuče sa svih teritorija koje je okupirao u Šestodnevnom ratu 1967. godine (u pitanju su Istočni Jerusalim skupa sa Hramovnom gorom, Zapadna Obala i Golanska visoravan; sa Sinaja se povukao krajem sedamdesetih, u dogovoru sa Egiptom).
Slobodni Kurdistan bi bio formiran na uštrb Turske, Sirije, Iraka (još jedne “neprirodne države”) i već pomenutog Irana, i protezao bi se od Dijarbakira preko Tabriza; autor vjeruje da bi ta država bila totalno pro-zapadno orijentisana, najzapadnije orijentisana država od svih između Bugarske i Japana.
Tri iračke sunitske provincije bi se možda mogle ujediniti sa Sirijom, koja bi u njegovoj shemi izgubila svoju mediteransku obalu (širi pojas primorja te zemlje naseljen je uglavnom šiitima, prije svega Alavitima) za račun Velikog Libana.
Uostalom, ovo i nije toliko nelogično budući da je Liban ionako stvoren kao posebna država baš iz istih razloga i kada se iz ove perspektive pogleda nije jasno zbog čega taj alavitski pojas nije od početka bio dio Libana. Ili je jasno? Možda odgovor leži u želji Francuza da hrišćanski Maroniti budu većina u toj državi.
Jordan bi zadržao trenutne teritorije i proširio se na račun “neprirodne države” Saudijske Arabije, koja bi bila razgrađena u sličnoj mjeri kao i Pakistan.
Peters smatra da je ključni razlog šire stagnacije islamskog svijeta to što Kuća Saud tretira Meku i Medinu kao svoje feudalne posjede, a njihovom kontrolom širi svoj vehabizam – “disciplinovanu, netolerantnu vjeru” – po cijelom svijetu.
Njihovo nevjerovatno bogaćenje on vidi kao najgoru stvar koja se ikada desila muslimanima u cjelini, i kao najgoru stvar koja se Arapima desila još od osmanlijskih ili možda čak i od mongolskih osvajanja.
– Premda ne-muslimani ne mogu da utiču na promjenu toga ko kontroliše islamska sveta mjesta, zamislite koliko bi samo zdravije bilo za islamski svijet kada bi Meka i Medina bila pod upravom rotirajućeg savjeta u kojem bi sjedili predstavnici svih velikih svjetskih muslimanskih škola i pokreta, u Islamskoj Svetoj Državi, nekoj vrsti muslimanskog super-Vatikana, u kojoj bi se o budućnosti ove velike religije moglo raspravljati umjesto što se o njoj odlučuje ukazima – pita se on.
Ovo zvuči jako naivno. Prvo, većina muslimana bi mu vjerovatno objasnila da o budućnosti islama nema šta da se raspravlja, islam je islam, i ne može da se mijenja. Drugo, malo je vjerovatno da bi princip zapadnjačke demokratije (dijalog, kompromis ili konsenzus, glasanje) mogao da funkcioniše na taj način u Meki i Medini.
Postoje ipak neke zanimljive stvari s njim u vezi. Prvo, fraza “Islamska Sveta Država” je mnogo slična terorističkoj grupaciji koja danas unosi nemir u svijet. Drugo, mijenjanje granica je aktuelizovano Arapskim proljećem i ratom u Siriji; ne konkretno na ovaj način, ali o tome se priča, posebno u kontekstu Kurdistana i održivosti Sirije u trenutnom obliku.
Da li je moguće da je ovaj zaboravljeni tekst od prije 10 godina zapravo nacrt budućnosti Bliskog istoka?
