Ukupno je, po tom spisku, u svim logorima za informbiroovce na razne načine (ubistvo, samoubistvo, prirodna smrt) život izgubilo 413 osoba.
Brojka od oko 16 hiljada ljudi se u naučnoj literaturi koja je objavljena na ovu temu spominje odavno, ali je smatrana režimskom apologijom surove kampanje protiv uhapšenih pripadnika prosovjetske opozicije.
Sukob Komunističkog Informacionog Biroa i Komunističke Partije Jugoslavije, odnosno sukob SSSR i FNRJ, koji je počeo 1948. godine, bio je događaj – kako će se poslije ispostaviti – od presudnog značaja za jugoslovensku državu i društvo.
Taj sukob je, izuzev Drugog svjetskog rata i raspada Jugoslavije, najdramatičnije poglavlje u istoriji bivše zajednice jugoslovenskih naroda.
Za one koji su se izjasnili za Staljina, vrijeme koje je uslijedilo obilježeno je patnjama i ličnim tragedijama, za druge – Rezolucija je iznjedrila perspektivu boljeg života jer je omogućila odvajanje Jugoslavije iz sovjetskog bloka i dovela do liberalizacije života u zemlji i nepovratno otvorila vrata zapadnoj kulturi.
Iako se jugoslovenskim vlastima ne može osporiti pravo da se u trenutku kada je zemlja bila ugrožena od spolja, brani od stvarne ili izmišljene pete kolone, logor na Golom otoku i tretman zatočenika u logoru, ostali su crna mrlja jugoslovenskog poslijeratnog društva.
“Goli otok je najmračnija i najsramnija pojava u jugoslovenskom komunizmu. Goli otok je i nešto više, nešto gore i užasnije: neslućeno posrtanje i neslućeno ponižavanje”, napisao je Milovan Đilas.
