„Kurtijev uspjeh na izborima na Kosovu, koje je naseljeno pretežno Albancima, došao je ubrzo poslije jednog drugog političkog uspjeha Albanaca: U Makedoniji Albanci čine trećinu stanovništva, ali su dosad imali politički hendikep”, piše novinar Florijan Hasel za Zidojče cajtung: „Od sredine maja, albanske stranke ne samo što su u koalicionoj vladi, već su postavile i predsjednika parlamenta i time su se prvi put našli na jednoj visokoj državnoj funkciji. Ono što stvara nemir: EU i SAD ni dvije decenije po završetku poslednjeg rata ne žele da se mijenjaju granice na Balkanu. Ali, mnogi Albanci smatraju da su granice Albanije poslije Prvog svjetskog rata povučene proizvoljno i rado bi sve Albance koji žive na Kosovu, na jugu Srbije, u Makedoniji ili u Grčkoj, vidjeli u jednoj „Velikoj Albaniji”. U nedjelju uveče, mnogi pripadnici Samoopredjeljenja su uspjeh na izborima proslavljali mašući zastavama Albanije”.
„Više balkanskih političara koristi „Veliku Albaniju” za svoje ciljeve. Albanski šef vlade Edi Rama je 8. aprila pokušao da za briselsku info-službu Politiko ponovo tematizuje prijem Albanije u EU – kojeg trenutno nema na vidiku. On je tada rekao da bi unija Albanije i Kosova bila moguća alternativa za zatvorena vrata Evropske unije”. Kosovski predsjednik Hašim Tači je otišao još dalje: „Ako EU zatvori svoja vrata za Kosovo, svi Albanci u regionu će živjeti u jednom prostoru”, rekao je. A srpski predsjednik Aleksandar Vučić preko medija kojima upravlja već mjesecima drži na naslovnim stranama „Veliku Albaniju” i rat koji navodno prijeti – i predstavlja se kao jedini garant mira i stabilnosti”, stoji u tekstu Zidojče cajtunga.
U Frankfurter algemajne cajtungu novinar Mihael Martens između ostalog piše: „UČK se uzdigla sredinom devedesetih godina prepadima na srpske snage bezbjednosti. Na vrhuncu sukoba 1999. UČK je čak uspjela da pokrene NATO da povede prvi napadački rat u svojoj istoriji. Na kraju višemjesečnog bombardovanja Miloševićeve Jugoslavije, koja se sastojala samo još od Srbije i Crne Gore, srpske jedinice su se povukle sa Kosova. Za to su kosovski Albanci i danas zahvalni ljudima kao što su Haradinaj i Tači. Ali, sa godinama je raslo i razočaranje, pošto na Kosovu nije drukčije nego u ostalim zemljama regiona. Vlada ekonomski jad, a mnogo od ono malo što može da se raspodjeli, deli vladajuća klika veterana među sobom. Dobre veze sa klanom moćnih su važnije od učinka ili diploma. Onaj ko neće u to da se upusti, uglavnom može da nađe zaposlenje u jednoj od međunarodnih organizacija na Kosovu, premda su one poprilično smanjile svoje angažovanje”.
Švajcarski dnevnik Noje cirher cajtung objavio je komentar Ive Majnsena iz kojeg izdvajamo: „Na izborima su svi obećavali nov početak, no njega kredibilno otjelovljuje samo partija Samoopredjeljenje. Njen otpor establišmentu je sirov, sa napadima suzavcem u parlamentu i fundamentalnim protivljenjem pomirenju sa Srbijom. Iako je partija sada umjerenija, ona nije progresivna, državotvorna snaga. I pored toga, nije Samoopredeljenje glavni problem Kosova, već je to takozvana koalicija komandanata. U njoj je dosta rukovodećih figura koja ne samo što su počinile ratne zločine, već se sumnjiče i za ubistva političkih protivnika i za etabliranje kulture zastrašivanja. A za to što nijedan od moćnika nije osuđen, zaslužan je zavjet ćutanja, koji održavaju svim sredstvima.”
„No, razlog za to što su vođe nezavisnog Kosova diskreditovane prije svega leži u tome što su se oni, i pored velikodušne podrške Zapada, sami bogatili umjesto da razvijaju zemlju; nezaposlenost, korupcija i iseljavanje paralizuju društvo. Tako „komandanti” reprezentuju prividnu stabilnost, jer njihov stil vladanja je najbolji kiseonik za tinjajući plamen nezadovoljstva. Umjesto rješenja, oni zastupaju oportunističko-nacionalističke zahtjeve, da bi ih malo ublažili onda kada pritisak iz inostranstva postane prejak. Time doprinose i blokadi procesa pomirenja.”
„To nije novo, ali Zapad je ipak stalno iznova polagao na navodne garante stabilnosti. Ta strategija nije održiva. Ona ugrožava i kredibilnost obećanja Zapada da na Balkanu neće da se bavi samo geopolitikom, već da će se – za razliku od, na primjer, Rusije – zalagati i za vrijednosti”, piše, između ostalog, komentator Noje cirher cajtunga Ivo Majnsen.
U istom listu je o situaciji na Kosovu pisao i novinar Andreas Ernst. „Biće interesantno da se vidi hoće li Kurti kada se nađe nadohvat vlasti da omekša svoje pozicije. Kosovo od rata 1999. podleže princip očuvanja stabilizacije teritorije. Sistem počiva na mehanizmu razmjene između međunarodnih „protektora” i domaće elite. Lokalni nosioci vlasti se staraju o stabilnosti i učestvuju u pregovorima sa Srbijom kojima predsjedava EU. Zauzvrat su oslobođeni krivičnog gonjenja i neometano eksploatišu zemlju. Taj aranžman je doveden u pitanje izbornim uspjehom Samoopredjeljenja. Da bi se to pretvorilo u novi početak, zapadni protektori bi morali da dozvole da se na Kosovu formira vlada uz učešće Samoopredjeljenja.”
