Revolucija koja je nastala vijek nakon smrti proroka Muhameda, zadala je jak udarac političkom uređenju muslimanskog svijeta.
Ubijeni su svi izdanci dinastije Omejada, čiji kalifat je kontrolisao većinu Bliskog istoka i Sjeverne Afrike, osim dvadesetogodišnjeg princa koji je uspio da pobjegne iz Damaska, piše Newsweek.
Mladi Abd al Rahman I uspeo je da pokori Iberijsko poluostrvo i da 756. godine proglasi region (sadašnju Španiju i Portugal) Kordobskim emiratom.
Invazija muslimana iz Sjeverne Afrike predstavlja jednu od najvećih revolucija kad je u pitanju moć, religija, kultura i bogatstvo mračnog srednjeg vijeka, ističe historičar Dejvid Levering u knjizi “God’s Crucible: Islam and the Making of Europe” (Božije veliko iskušenje: Islam i nastanak Evrope).
Prije pohoda muslimana, a nakon pada Zapadnog rimskog carstva na Iberijskom poluostrvu ostale su raznovrsne hristijanizovane grupe.
Invazija se desila toliko brzo da ljudi u Španiji nisu odmah shvatili da su muslimani tu došli sa namjerom da se zadrže, smatra Džastin Sterns, profesor historije na Njujorškom univerzitetu u Abu Dabiju i dodaje da je muslimanska vojska stigla i do dijelova južne Francuske.
Nakon Abd al Rahmanovog dolaska, muslimani su preuzeli kontrolu nad dvije trećine južnog dijela Iberijskog poluostrva i kao posljednji potomak Omajada on je imao potrebni legitimitet da ujedini teritoriju. Njegova evropska dinastija trajala je tri vijeka i muslimani su skoro 800 godina vladali nekim dijelovima ovog poluostrva koje je nosilo naziv Al Andaluz.
Vjerovatno najveći od vladara Al Andaluza bio je njegov potomak Abd al Rahman III čija je 51 godinu duga vladavina počela 120 godina nakon smrti njegovog imenjaka. Rahman III se svojevremeno proglasio kalifom i time u emiru istakao vjerski autoritet nad političkim. On je izgradio veliki i spektakularni grad Medinu Azaharu čije su ruševine podsjetnik političkog, kulturnog i ekonomskog sjaja Kordobskog kalifata.
Urbani razvoj u Kordobi i gradovima poput Toleda, Sevilje i Granade sa javnim osvjetljenjem, bibliotekama i naprednim sistemom za navodnjavanje bio je korak dalje u odnosu na ostatak kontinenta. Kordoba je bila najveći i najrazvijeniji grad u Evropi u odnosu na koji je Pariz ličio na “zaostalo selo”, kaže Sterns.
Također, za vrijeme ove vladavine, muslimani, hrišćani i Jevreji živjeli su zajedno skoro 800 godina. Nije bilo pritiska kada je prelazak u Islam u pitanju i Al Andaluz je važila za “generalno religijsko tolerantu”. Međutim, neki historičari tvrde da je nemuslimansko stanovništvo moralo da plaća poseban porez, a u nekom trenutku došlo je i do progona Jevreja.
Kada su hrišćani ponovo zauzeli Iberijsko poluostrvo uslijedio je progon i preobraćanje muslimana u hrišćanstvo, a od 17. vijeka počele su i velike migracije. Velika džamija u Kordobi ostala je jedna od najvećih vjerskih objekata u zemlji koja postoji od Rahmana I. Kasnije će ona postati katolička katedrala, ali njena arhitektura svjedoči o njenoj prvobitnoj svrsi.
