Godina je 1981. Josip Broz Tito, doživotni predsjednik bivše SFRJ, mrtav je nešto više od 10 mjeseci.
Državni vrh, okupljen u Savezni savjet za zaštitu ustavnog poretka, vrhovno tijelo koje se bavi najtajnijim pitanjima državne sigurnosti, diskretno se okupilo u Zagrebu.
Na čelu im je drug Svileni, Hrvat Vladimir Bakarić.
Tema tajnog sastanak samo je jedna: Titova odbačenom supruga Jovanka Budisavljević.
Udovica Broz, koja je posljednje godine Titova života, provela u političkoj i fizičkoj izolaciji od supruga i javnosti, prijeti objavljivanjem memoara te, nakon godina šutnje, javnim i brutalnim napadom na one koje drži krivcima za svoje progonstvo.
Panika je zbog udovice golema.
Prvi deo serijala “Bijele knjige”, koju je objavio hrvatski Express, otkriva detalje kako je od smJerne “supruge i prve drugarice”, priproste ličke partizanke, Jovanka, uz Tita, postala najmoćnija osoba u Jugoslaviji, a pozivajući se na godinama skrivani dokument iz arhiva Predsjedništva SFRJ.
On daje šokantni uvid u dotad nepoznati i mistični svijet ‘crvene elite’ te braka maršala Tita i drugarice Jovanke.
Iskazi Titovih suradnika, diplomata i visokih oficira JNA, opisuju kako su nastradali od nemilosrdne žene koja je obožavala luksuz, krzna od leoparda i hermalina i kraljevske zabave, a koju su optuživali da radi za ustaše.
Određeni oblici neprihvatljivog, destruktivnog ponašanja Jovanke Broz intenzivnije su se ispoljili 1958. godine, a prema nekim saznanjima i ranije.
Poslije iznošenja kraćih biografskih podataka za Jovanku Budisavljević-Broz, na bazi raspoložive dokumentacije, novinari su ukazali na oblike i sadržinu takvog ponašanja i djelovanja od 22. januara 1974. godine kada je obrazovana Komisija SKJ radi sagledavanja i utvrđivanja stanja i odnosa.
Osnovni biografski podaci Jovanka Budisavljević-Broz je rođena 7. decembra 1925. godine u selu Pećani, Titova Korenica, SR Hrvatska.
Po nacionalnosti je Srpkinja.
Završila je četiri razreda osnovne škole u rodnom selu, gdje je živjela do početka rata i bavila se “uobičajenim poslovima u seljačkom domaćinstvu”.
Potiče iz srednje seljačke porodice. Njen otac Mićo Budisavljević se nalazio na radu u Americi i pred rat se vratio kući.
Otac i majka su umrli u toku rata.
U Narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije su joj učestvovala dva brata, od kojih je jedan poginuo 1943. godine.
Jovanka Budisavljević organizovano radi za narodnooslobodilački pokret od avgusta 1941. do maja 1942. godine. Dobrovoljno je stupila u Narodnooslobodilačku vojsku Jugoslavije 5. maja 1942. godine, najprije u 1. omladinsku četu u Lici, a zatim u 3. bataljon 2. brigade 6. ličke divizije.
Kasnije je bila pri Štabu 1. korpusa NOVJ.
U ratu je obavljala dužnosti borca, delegata u brigadnoj ambulanti i komesara hirurške bolnice 1. armije i za to vrijeme je dva puta lakše ranjena.
Neposredno poslije oslobođenja radila je jedno vrijeme u Generalštabu Jugoslovenske armije u Beogradu, a zatim u Štabu 1. armije u Nišu.
Demobilisana je 21. oktobra 1945. godine u činu poručnika.
Jovanka Budisavljević je, poslije demobilizacije, nešto više od mjesec i po dana živjela u rodnom selu, a zatim je 12. decembra 1945. godine reaktivirana i upućena na dužnost u Rezidenciju Predsjednika Republike u Beogradu, gdje je obavljala poslove higijeničarke, glavne domaćice i pomoćnika ličnog sekretara Vrhovnog komandanta.
Jovanka Budisavljević je nosilac “Partizanske spomenice 1941”, Ordena za hrabrost, Ordena zasluga za narod sa srebrnim zracima, Ordena bratstva i jedinstva sa srebrnim vjencem, Ordena za vojne zasluge sa srebrnim mačevima i Ordena jugoslovenske zvijezde sa lentom.
Partizanska spomenica 1941″ dodijeljena joj je 1. decembra 1972. godine rješenjem (broj 17/7-150) Personalne uprave Saveznog sekretarijata za narodnu odbranu.
Josip Broz Tito je aprila 1952. godine stupio u brak sa Jovankom Budisavljević, koja je udajom uzela prezime svoga supruga – Broz.
U biografskim podacima Jovanke Broz ima i drugih nerazjašnjenih detalja.
Naime, postoje izjave bračnog para Pavla i Bebe Martinec iz Zagreba da je Jovanka Broz za vrijeme rata, krajem 1942. i početkom 1943. godine (oko šest mjeseci) bila u Zagrebu pod lažnim imenom i izmišljenom biografijom.
Ovaj bračni par je iznio tvrdnje da ju je u njihov stan doveo Pavlov brat Ivan Martinec.
Sumnjaju da je bila povezana s policijom i kao takva ubačena u partizane.
Iz materijala sa kojima se raspolaže proizlazi da je Jovanka Broz do 1958. godine obavljala uglavnom poslove u okviru svojih redovnih obaveza supruge Predsjednika Republike.
Međutim, poslije tog vremena ona sve više utiče na kadrovska rješenja i odnose u rezidencijama Predsjednika Republike, a počinje se više angažovati i oko redovnih državničkih i političkih obaveza Predsjednika Republike i pokušava utjecati na određene odluke.
Miješanje Jovanke Broz u kadrovska pitanja i njen odnos prema osoblju koje je radilo u rezidencijama najneposrednije je uticalo da pojedina radna mjesta (lični sekretari, kuhari, kelneri, sobari i sl.) ili pojedine službe (služba zdravstvene zaštite) nisu u dužem vremenskom periodu popunjavane radnicima potrebnih profila stručnosti.
To je uticalo da Predsjedniku Republike u to vrijeme nisu bili obezbjeđeni osnovni uslovi za obavljanje složenih i brojnih obaveza, niti mu je bila obezbjeđena odgovarajuća zdravstvena zaštita. Jovanka Broz se u to vrijeme takođe sve više uključuje u mnoga pitanja vezana za izvršavanje državničkih obaveza i političkih funkcija Predsjednika Republike.
Ona zahtijeva da joj se dostavljaju konkretni materijali za pojedina pitanja, a sve se više uključuje u programe i neposredne razgovore Predsjednika Republike za vrijeme boravka u zemlji ili putovanja u inostranstvo, zbog čega je, nerijetko, dolazila u sukobe i sa najbližim saradnicima Predsjednika Republike.
Predsjednik Republike nije odobravao takvo ponašanje Jovanke Broz, pa je povremeno dolazilo do prepirki i prikrivenih ili otvorenih sukoba između njih.
Takvo ponašanje Jovanke Broz dovelo je do toga da je Predsjednik SKJ 22. januara 1974. godine donio odluku da se obrazuje Komisija SKJ sa zadatkom da utvrdi stanje i odnose u rezidencijama i pokušaj spoljnjeg uticaja na te odnose, kao i pitanja uslova života i rada Predsjednika Republike.
Početak miješanja Jovanke Broz u državničke poslove Predsjednika Republike Potpuniju sliku o ponašanju i djelovanju Jovanke Broz kao supruge Predsjednika Republike i o počecima njenog miješanja u državničke poslove Predsjednika Republike dao je u svojoj izjavi Mirko Milutinović,1 koji se od 1952. do juna 1977. godine, uz povremene prekide zbog obavljanja drugih dužnosti u Tajlandu i Holandiji, nalazio na dužnosti ličnog sekretara, šefa Protokola i šefa Kabineta Predsjednika Republike.
On iznosi da nije zapažao da se do 1954. godine Jovanka Broz na bilo koji način miješala ili pokušala utjecati na neke državničke poslove Predsjednika Republike.
U to vrijeme ona je obavljala uglavnom poslove supruge Predsjednika Republike.
Međutim, na osnovu izmjenjanih telegrama zapazio je da je pokušala utjecati na Predsjednika Republike da pri povratku iz Burme 1955. godine posjeti Etiopiju što, inače, nije realizovano.
Iz materijala sa kojima se raspolaže proizlazi da je Jovanka Broz do 1958. godine obavljala uglavnom poslove u okviru svojih redovnih obaveza supruge Predsjednika Republike.
Međutim, poslije tog vremena ona sve više utiče na kadrovska rješenja i odnose u rezidencijama Predsjednika Republike i pokušava uticati na određene odluke. Jovanka Broz prvi put putuje sa Predsjednikom Republike u inostranstvo prilikom njegove posjete zemljama Azije i Afrike 1958. i 1959. godine (8 zemalja).
Prilikom tog putovanja ona se počela intenzivnije angažovati u razgovorima Predsjednika Republike i članova naših zvaničnih delegacija oko suštinskih pitanja posjete tim zemljama. Jovanka Broz je tada, prvi put, u ime žena Jugoslavije vodila zvanične razgovore sa predstavnicama ženskih organizacija u zemljama koje je posjećivao Predsjednik Republike.
U vezi sa ovim posjetama, tražila je i dobijala sve materijale političkog, privrednog i drugog karaktera, a u značajnoj mjeri i operativnog karaktera.
Zahtijevala je da se za nju posebno obrađuju i detaljniji materijali historijskog, turističkog i kulturnog karaktera, kao i detaljnije informacije o svim domaćim ličnostima sa kojima će dolaziti u kontakt.
Milutinović ukazuje da se Jovanka Broz izrazito angažovala oko pripreme i za vrijeme posjete Predsjednika Republike nekim zemljama Zapadne Afrike i Magreba, marta i aprila 1961. godine. Milutinović, koji je u to vrijeme bio na dužnosti savjetnika za spoljno-političke poslove u Kabinetu Predsjednika Republike, iznosi da se Jovanka Broz odnosila prema članovima naše delegacije kao “sviti”.
Posebno je izražavala nezadovoljstvo prema radu tadašnjeg generalnog sekretara Lea Matesa i šefa Protokola Zdenka Štambuka, tvrdeći, javno, da je drug Tito nezadovoljan njihovim radom.
Ona je tokom tog puta, u dva-tri maha, oštro kritikovala odnos generala Milana Žeželja prema njoj.
S tim u vezi, Milutinović ukazuje da je neposredno po povratku sa tog putovanja došlo do smjenjivanja Matesa i Štambuka sa dužnosti koje su obavljali.
Posebno angažovanje Jovanke Broz zapazio je oko priprema Prve konferencije pokreta nesvrstanih zemalja 1961. godine u Beogradu, za koje vrijeme je došlo do značajnijih adaptacija u Rezidenciji.
Naglašava da je u to vrijeme došlo do vidljivijeg poremećaja odnosa između Jovanke Broz i Milana Žeželja i da je poslije ove konferencije general Žeželj smijenjen sa dužnosti ađutanta Vrhovnog komandanta oružanih snaga.
U periodu od 1964. do 1968. godine, iznosi dalje Milutinović, prisustvo Jovanke Broz u svim zvaničnim i nezvaničnim poslovima Predsjednika Republike sve je uočljivije i sve značajnije.
Primjera radi, navodi da ona prisustvuje na VIII i IX kongresu SKJ kao gost, da redovno učestvuje u svim državnim posjetama i slično.
Od osoblja u rezidenciji je zahtijevala da je oslovljava sa “drugarica Jovanka”. Nastojala je da se u zvaničnim saopćenjima njeno učešće objavi u formulaciji: “Predsjednik Josip Broz Tito i drugarica Jovanka Broz” (umjesto ranije formulacije: “Predsjednik Republike sa suprugom”).
Od osoblja u rezidenciji je zahtijevala da je oslovljava sa “drugarica Jovanka”. Nastojala je da se u zvaničnim saopštenjima njeno učešće objavi u formulaciji:
“Predsjednik Josip Broz Tito i drugarica Jovanka Broz” (umjesto ranije formulacije: “Predsjednik Republike sa suprugom”).
Usporedo s takvim aktivnostima i angažovanjem, Jovanka Broz počinje sve više da se bavi poslovima reorganizacije službi u Rezidenciji.
Ona prati depeše Saveznog sekretarijata za inostrane poslove (koji su joj stavljali na raspolaganje lični sekretari Predsjednika Republike, a kasnije je tražila da se jedan komplet dostavlja za nju posebno).
Iz primjedbi koje je Jovanka Broz davala generalnim sekretarima, načelniku Kabineta Vrhovnog komandanta oružanih snaga i drugima, Milutinović zaključuje da su joj bili pristupačni i materijali Saveznog sekretarijata za narodnu odbranu, Saveznog sekretarijata za unutrašnje poslove i koordinacioni materijali Saveznog sekretarijata za inostrane poslove.
U istom periodu Jovanka Broz sve više uzima učešća u razgovorima koje Predsjednik Republike vodi sa svojim glavnim političkim saradnicima, a u razgovorima sa nekim licima na radu u Rezidenciji ona iznosi svoja mišljenja o pojedinim Titovim saradnicima i njihovim suprugama, najčešće o Slavki Ranković i Lepi Perović-Popović.
U vezi s tim, Milutinović navodi javni incident sa Slavkom Ranković, septembra 1964. godine, kada joj je Slavka, u prisustvu više drugarica i osoblja Rezidencije, prigovorila što angažuje toliko naših rukovodilaca oko posjete supruge Novotnog.
Od tada su odnosi između Jovanke Broz i Slave Ranković bili poremećeni. Milutinović posebno naglašava da je period poslije 1964. godine karakterističan za rastući uticaj Jovanke Broz na programe putovanja druga Tita u zemlji, na njeno učešće uz druga Tita na sastancima političkih aktiva u republikama i pokrajinama.
Ona se neposrednije i svestranije angažovala u organizovanju prijema pojedinih političkih saradnika ili ličnih prijatelja kod druga Tita i sve otvorenije je iznosila primedbe o pojedinim političkim rukovodiocima.
To je posebno bilo vidljivo u vezi sa studentskim događajima 1968. godine. Nastojala je da utiče na odluke Predsjednika Republike za putovanja i posjete po pozivima u zemlji, a nerijetko je i odlučivala o tome. Sve je izraženije mješanje Jovanke Broz u rad službi u Kabinetu i rezidencijama.
Ona traži da se vrši zamjena kadrova u rezidencijama i često uspjeva u tome (primeri Žeželja, Crnobrnje, Vlade Popovića i drugih) i zagovara osavremenjavanje rada u Rezidenciji (stručno osposobljavanje kadrova, uvođenje testiranja, povećanje radnih normi, podnošenje izvještaja o radu, lični dohoci i drugo).
U vezi sa njenim takvim zahtijevima i odnosima, Milutinović ističe da je bilo intervala kada pojedine službe nisu funkcionisale (sekretari, ljekari, konobari, sobari, kuvari i sl.).
Jovanka Broz insistirala je na preobimnim programima i ceremonijalu, na preobimnim i preskupim ručkovima, večerama i prijemima koji su se po neskromnosti i velikom broju učesnika često upadljivo razlikovali od inostranih (kao kontrast bila je, na primjer, karakteristična neobično skromna večera belgijskog kralja i kraljice prilikom njihove posjete Beogradu).
Puno angažovanje Jovanke Broz zapaža se početkom 1974. godine prilikom posjete Indiji, Bangladešu i Siriji. Tada je, u prisustvu Predsjednika Republike, tražila ne samo smjenjivanje ljekara, nego je i rješavala pitanja smještaja, ishrane, poklona, pa čak određivala ko će ići u prethodnicu i slično.
Poslije njene intervencije došlo je do izostavljanja nekih lica iz sastava delegacije koji su ranije bili predviđeno (na primjer, Miloš Melovski). Milutinović iznosi da je Jovanka Broz za vrijeme X kongresa SKJ bila jako neraspoložena.
Ne zna razloge, ali ističe da je Tito za vrijeme jedne pauze, u prisustvu Jovanke Broz i još nekih drugova rekao da “Jovanka obavlja korisne poslove, pomažući mi u obavljanju mojih dužnosti”, ali da on nije Mao Ce Tung ili Nikolae Čaušesku koji su svoje supruge stavljali u Centralni komitet.
Iznoseći ocjenu da je mješanje Jovanke Broz u rad Kabineta iz godine u godinu uzimala sve više maha, posebno mješanje u izbor kadrova i materijalno-finansijsko poslovanje Rezidencije, Milutinović navodi podatak da je samo na radu u rezidencijama promijenjeno više od 100 ljudi, a u Kabinetu Predsjednika Republike i Kabinetu Vrhovnog komandanta, glavnog ađutanta, Komade objekta na Brionima, Karađorđevu, Dobanovcima i djelimično na Brdu kod Kranja promijenjeno je više stotina ljudi. Dolazilo je i do čestih promjena ličnih ljekara i timova ljekara koji su pratili Predsjednika Republike prilikom posjeta u zemlji i inostranstvu.
Do toga je u većini slučajeva dolazilo na insistiranje Jovanke Broz, posebno u vrijeme kada nije bilo ličnih sekretara, a na tim radnim mjestima je najčešće dolazilo do smjena. Milutinović navodi da je Jovanka Broz imala uticaja na izbor kadrova za određene dužnosti u Kabinetu Predsjednika Republike. U vezi s tim, on ističe da su generalni sekretari, sekretari i šefovi Kabineta Predsednika Republike smenjivani pod njenim određenim uticajem. Ona se posebno angažovala u pogledu izbora šefa sigurnosti Predsjednika Republika i njegovih pomoćnika, naročito posle smjenjivanja generala Miškovića.
Slično je bilo i sa kadrovima u Komadi objekta i Direkciji za reprezentativne objekte. Milutinović, takođe, iznosi da je postepeno raslo i učešće Jovanke Broz u izradi budžeta Kabineta Predsjednika Republike, tako da je kasnije prijedlog budžeta dostavljan i njoj.
Često se dešavalo da je uspjevala da izmjeni neke odluke Predsjednika Republike da se veće stavke u budžetu, koje su bile namijenjene za izgradnju novih ili rekonstrukciju postojećih objekata, odlože za kasnije. Bilo je i slučajeva da su se vanredna sredstva morala obezbeđivati neplanirano, na osnovu njenih traženja, za koja je uspjevala da naknadno dobije suglasnost Predsjednika Republike. Iz stava, oblačenja i ponašanja Jovanke Broz izbijao je lični osećaj veličine.
Najveći broj haljina bio je sašiven u stilu oblačenja krunisanih glava, uključujući i krzna od leoparda i hermelina.
Zauzete poze i izabrane haljine i ogrlice, neodoljivo podsjećale na portret-fotografije kraljice Marije Karađorđević ili rumunske kraljice.
Šokorac dalje navodi da je jedan od osnovnih problema bio odnos Jovanke Broz prema službama koje su opsluživale PredsJednika Republike.
Njeno stalno miješanje u organizaciju i funkcionisanje tih službi veoma je otežavalo rad i izazivalo negativne poslJedice.
Optužujući skoro sve ranije lične sekretare PredsJednika Republike da su “radili za nekoga drugog”, Jovanka Broz se uporno protivila popunjavanju tih radnih mjesta.
Ona je uporno onemogućavala instaliranje telefona ili elektroničnog zvonca u prostorijama Predsjednika Republike, sa obrazloženjem da se tim putem Predsjednik Republike može prisluškivati, onemogućavajući tako komuniciranje Predsjednika Republike kako sa svojim najbližim saradnicima, tako i sa osobljem u Kabinetu i rezidencijama, posebno sa ljekarima u slučaju hitne potrebe i slično.
Sumnjičeći sve ljude i insistirajući na nekim njenim kriterijumima o kvalitetu pojedinca, Jovanka Broz je stvarala takvu situaciju da Predsjednik Republike ne samo da nije uvijek bio opsluživan na zadovoljavajući način, već su izostajali i elementarni uslovi za njegov život i rad, što je uticalo i na njegovo zdravstveno stanje i obavljanje funkcija.
Stvorena je atmosfera nesigurnosti i sumnjičenja, što je izazvalo opravdano nezadovoljstvo i nanosilo štetu ugledu same Rezidencije. To je umanjivalo i efikasnost i racionalnost rada službi, a narušavana su i prava pojedinih radnika, pa i njihovo ljudsko dostojanstvo.
Šokorac takođe tvrdi da je Jovanka Broz ispoljavala ambicije da se miješa u politička pitanja i poslove Predsjednika Republike. Zahtjevala je da se redovno obavještava o političkim pitanjima, a više puta je ustanovljeno da je neovlašćeno pregledavala poštu Predsjednika Republike.
Posebna karakteristika ponašanja Jovanke Broz, piše u svojoj izjavi Šokorac, bila je opsesija ceremonijalnom i raskošću iz čega su proizlazili mnogi preveliki i nepotrebni troškovi, kao i moralno-političke posljedice u smislu kompromitacije ugleda Predsjednika Republike i državnog rukovodstva uopšte.
Tako je prilikom svih posjeta stranih državnika Jugoslaviji ili posjeta Predsjednika Republike inostranstvu, Jovanka Broz insistirala na preobimnim programima i ceremonijalu, na preobimnim i preskupim ručkovima, večerama i prijemima koji su se po neskromnosti i velikom broju učesnika često upadljivo razlikovali od inostranih (kao kontrast bila je, naprimjer, karakteristična neobično skromna večera belgijskog kralja i kraljice prilikom njihove posjete Beogradu).
Takođe, Jovanka Broz je stalno zahtjevala razna preuređenja u skoro svim rezidencijama u kojima je boravio Predsjednik Republike, pa i u takvim koje su bile izuzetno lijepo uređene (kao što je Brdo kod Kranja), zatim je zahtjevala nabavku novog ili skupocjenog starog namještaja iz pojedinih starih dvoraca (n primjer, iz Slovenije) i, najzad, inicirala i insistirala na izgradnji novih i skupih objekata koji u suštini nisu bili potrebni (naprimjer, u krugu Rezidencije u Užičkoj 15 u Beogradu, na Vangi i sl.).
I prof. dr. Mioljub Kušić, pukovnik, lični ljekar Predsjednika Republike u vremenu od 1973. do 1976. godine, u svojoj izjavi, između ostalog, iznosi da je “iz stava, oblačenja i ponašanja Jovanke Broz izbijao lični osjećaj veličine. Napominje da je, prema ličnoj izjavi Predsednik Republike – “poslije brojnih insistiranja i pritisaka, a u ime civilizovanog ponašanja i poštovanja prema ženskom polu” – morao da prihvati da Jovanka Broz u toku zvaničnih putovanja stoji u kolima i to sa desne strane, pa i da otpozdravlja. Također, uspješnost rada fotografske službe ocjenjivana je prema tome koliko i kakvih snimaka Jovanke Broz je napravljeno, što su fotografi iz kabineta Predsjednika Republike dobro znali i tako su se i ponašali.
Dr. Kušić dalje kaže da se Jovanka Broz aktivno miješala i ostvarivala dominantan uticaj prilikom pravljenja protokolarnih programa za državne posjete našoj zemlji, tako da je “sve ono što je bilo prepompezno i razbacivanje uglavnom bilo po njenim sugestijama ili onih koji su joj ugađali”.
Ivan Mišković, general-pukovnik u penziji, ranije načelnik Uprave bezbednosti Saveznog sekretarijata za narodnu odbranu i specijalni savjetnik Predsjednika Republike i Vrhovnog komandanta oružanih snaga za pitanje bezbjednosti, u svojoj bilješci konstatuje da se Jovanka Broz direktno miješala u državne poslove, da je lažima i intrigama pokušavala da utiče na kadrovska rješenja, da je davala svoje ocjene o političkim ljudima, događajima i zbivanjima i da je otežavala (sabotirala) Predsjedniku Republike izvršavanje njegovih državnih i političkih funkcija.
Mišković iznosi da je Jovanka Broz činila sve da Predsjedniku Republike onemogući dobijanje objektivnih informacija.
Nastojala je (“ne samo ona”) da razbije i u svoje ruke uzme (preko pukovnika Rusića) kontraobaveštajnu službu JNA i slično, što joj je djelimično bilo i uspjelo. Navodi da je Jovanka Broz jednom prilikom od njega tražila da izvrši “jedan posao” suprotno stavu Predsjednika Republike. Kada joj je on odgovorio da je na dužnosti kod Predsjednika Republike i da izvršava samo njegova naređenja i odluke, a da njoj stoji na raspolaganju kao supruzi Predsjednika Republike i da će učiniti sve da u domu u kome živi bude sigurna, Jovanka Broz je zajapureno rekla: “A tako, druže!”. Dodaje da se od tada ispoljava njena netrpeljivost prema njemu.
Onemogućila sprovođenje odluke
U svojoj pisanoj izjavi, Alkesandar Šokorac, šef Kabineta Predsjednika Republike od marta 1973. do septembra 1975. godine, takođe, iznosi da je Jovanka Broz nastojala da se miješa u gotovo sve poslove Kabineta. Šokorac tvrdi da je ona uspjela da onemogući sprovođenje u život Odluke o organizaciji službi Kabineta koju je 1973. godine na Brdu kod Kranja (tzv. odluke sa Brda), uz suglasnost Predsjednika Republike, donijelo najviše rukovodstvo zemlje (Kardelj, Bakarić, Dolanc, Dugonjić, Bilić i Ljubičić).
